“คุณ...”
หญิงสาวตกใจแทบสิ้นสติ ทั้งตกใจ ทั้งโกรธ ทำไมโลกมันกลมขนาดนี้ ผู้ชายคนที่พรากพรหมจรรย์ไปจากเธอ มานั่งอยู่ข้างหน้าเธอ แถมเขายังเป็นท่านประธานบริษัทที่เธอต้องทำงานเป็นเลขนุการใกล้ชิดกับเขาอีกด้วย นี่เธอหนีเสือปะจระเข้หรือ
“ผม อัคคี วัฒนดิเรกฤทธิ์ ยินดีที่ได้รู้จักครับ คุณน้ำผึ้งที่รัก เรียกผมว่า ไฟ เหมือนนายชลก็ได้ หรือจะเรียกผมว่า ที่รัก เหมือนที่ผมเรียกคุณ ผมก็ไม่ติด”
อัคคียิ้มยั่ว ยิ่งเห็นอาการที่หญิงสาวเบิกตาโต อ้าปากค้างด้วยความตกใจ ยิ่งนึกสนุกอยากแกล้ง
“ฉันไม่ทำงานกับคุณ ฉันขอลาออก”
ว่าแล้วก็หันหลังเตรียมก้าวออกจากห้อง แต่มีหรือที่อัคคีจะยอมปล่อยแม่กวางเนื้อหวานให้หลุดเข้าป่าไป เขารีบก้าวไปดักหน้าเธอในระยะประชิด หญิงสาวก้าวถอยหลังหนีด้วยความตกใจจนเกิดเสียหลักจะล้ม มือหนาก็ยื่นไปพยุงร่างบางไว้ได้อย่างรวดเร็ว
“ปล่อย อย่ามาแตะต้องตัวฉัน เอามือสกปรกของคุณออกไป ไอ้นักข่มขืน”
หญิงสาวโกรธสุดขีด สะบัดตัวหนีจากมือของเขา แต่ยิ่งดิ้น เขายิ่งขยับมาชิดแล้วดึงตัวเธอเข้ามากระแทกอกแกร่งแล้วกอดเธออย่างเต็มรัก
“นักข่มขืนอะไรกันที่รัก พูดกับสามีให้เพราะๆหน่อยสิครับ เมียจ๋า”
“ใครเป็นเมียคุณ อย่ามาพูดมั่วๆนะ ปล่อย ไม่งั้นฉันจะร้องให้คนช่วย”
“ร้องเลยครับ ดีเหมือนกัน คนเขาจะได้รู้และจะได้เข้ามาช่วยตัดสิน ว่าใครผิดใครถูกกันแน่ คืนนั้นคุณยั่วยวนผมจนตบะแตก แถมขืนใจผม พอตื่นขึ้นมา คุณก็หนีผมไปไม่ล่ำลา คุณคิดจะฟันผมแล้วทิ้งหรอ มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกนะที่รัก”
“ไอ้บ้า ใครยั่วยวนคุณ คุณต่างหากข่มขืนฉัน คุณวางยาฉัน ไม่งั้นฉันไม่มีทางไปนอนกับคุณได้แน่”
Guest
