**โปรดอ่านเพื่อทำความเข้าใจที่ถูกต้อง** ภาคแรกชื่อเรื่อง หมอครับ...อย่าเถื่อน! นะฮะ ส่วนภาคสอง ชื่อเรื่อง ผมถูกคุณหมอรุมฉีดยาจนตาเหลือก! แยกกันไปเลยกันสับสน เนื้อหาไม่ได้ต่อกันมากสามารถเริ่มอ่านภาคไหนก่อนก็ได้
สำหรับภาคแรกมีEbook เรียบร้อยแล้วทั้งในธัญและMeb ส่วนภาคสองกำลังอยู่ในช่วงดำเนินการนะฮะ
คำโปรยภาค 1 (หมอครับ...อย่าเถื่อน!)
ธีร์ นักเรียนชั้นมัธยมปลายปีสุดท้าย เมื่ออายุครบ 18 ปี บริบูรณ์ก็ได้ป่วยเป็นโรคบางอย่างที่ทำให้เขาไม่สามารถทานไข่เจียวของโปรดได้อย่างเคย ภายในวันนั้นจึงให้ คินน์ เพื่อนหนุ่มสุดหื่นพาไปที่คลินิกที่พ่อของคินน์เป็นเจ้าของ แต่เขา...
ไม่คาดคิดว่ามันจะเถื่อนอย่างงี้!
คำโปรยภาค 2 (ผมถูกคุณหมอรุมฉีดยาจนตาเหลือก!)
หลังจากห่างห่ายไม่เจอกันนาน 7 ปี ธีร์ก็กลับมามีอาการของโรค(ร่าน)กำเริบอีกครั้ง หนทางเดียวในการรักษาคือต้องกลับไปรับการฉีดยาเข็มโตจากหมอ ทว่าผ่านการรักษาได้ไม่เท่าไร อาการก็ยิ่งกำเริบรุนแรง และเมื่อไม่ได้รักษาต่อเนื่อง เชื้อร่านจึงเริ่มลุกลามขึ้นสมอง...
ตัวอย่างในเนื้อเรื่อง
“คนไข้อาการเป็นยังไง”
“ร่านมากครับ ร่านมากกว่าทุกเคสที่เคยเจอ ขนาดพวกผมฉีดยาไปสองน้ำยังดึงดันจะดูดต่อ ก็เลยต้องมัดเอาไว้แบบนี้”
เสร็จสิ้นคำอธิบาย หมอหนุ่มหน้าหล่อก็เข้ามาตรวจร่างกายรวดเร็ว ดูแล้วน่าจะเป็นหมอประจำห้องฉุกเฉินสำหรับโรคร่าน เขาส่องไฟมาที่ตาหวานหยาดเยิ้มของผม แล้วเลื่อนสายตามองร่างกายที่ชื้นเหงื่อ สะดุดกับไอ้จ้อนของผมที่แข็งโชว์ชี้ไปทางหน้าหมอ ก่อนวกไปท้ายเตียงเพื่อสำรวจรูร่านๆ ที่กำลังตอดอากาศไม่หยุด
“ไม่ได้การ…”
เขาพึมพัมกับตัวเอง ผมไม่ทราบหรอกครับว่าเขาหมายถึงอะไร ถ้าไม่ได้ยินประโยคถัดมา
“รีบเกณฑ์คนมาปั๊มยาด่วน เชื้อร่านท่าจะลุกลามเข้าสมองแล้ว!”
ตัวละคร
หมอดนัย
หมอดนัย (ตอนหนุ่ม)
คินน์ (ลูกชายของหมอดนัย) ข้าง ๆ ธีร์ นายเอก
ลิ้งฮะ: ***สำหรับคนที่เปิดผ่านเว็บถึงจะเห็น***
Guest
