คุณเลขาสุดที่รัก

บทนำ

ทัตพิชาตื่นขึ้นมาในอ้อมกอดของเสฏฐวุธเจ้านายของเธอด้วยสภาพเปลือยเปล่าล่อนจ้อน เธอไม่แน่ใจกับภาพที่ปรากฏต่อสายตาจึงหลับตาลงสะบัดหน้าเร่าขับไล่ภาพพวกนั้นออกไปจากสมองก่อนจะลืมตาขึ้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ภาพนั้นมันชัดเจนยิ่งกว่าเก่าเสียอีก เธอกับเขาต่างก็ไม่ได้สวมใส่อะไรปกปิดร่างกายสักชิ้นเดียวจริง ๆ ดวงตากลมโตกระพริบถี่หัวใจเต้นรัวจนจะเด้งออกมานอกอก ทัตพิชาหายใจหอบอย่างตื่นตระหนก เธอผุดลุกขึ้นย่องกริบไปคว้าเอาเสื้อผ้าที่กองอยู่บนพื้นขึ้นมาสวมใส่อย่างตะลีตะลาน เสฏฐวุธขยับตัวทำท่าเหมือนกำลังจะตื่น ทัตพิชาจึงรีบซอยเท้าเร็ว ๆ วิ่งหลบเข้าไปในห้องน้ำแล้วปิดประตูขังตัวเองเอาไว้ในนั้น

“ ฉิบ… หายทำยังไงดี? ”

ทัตพิชาหน้าซีดขาวเหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดพราวเต็มใบหน้า เธอหมุนตัวไปมาอยู่ภายในห้องน้ำอย่างคิดอะไรไม่ออก เมื่อคืนนี้เธอจำได้ว่านั่งดื่มไวน์เป็นเพื่อนเขา พอพยายามนึกภาพบางอย่างก็ผุดขึ้นมาในสมอง เธอกอดเขา เขาจูบเธอมันเป็นจูบที่หวานละมุนราวกับความฝัน แล้วหลังจากนั้นก็…

ทัตพิชาใจหายวูบ เธอรู้สึกเหมือนมีไฟฟ้าแรงสูงวิ่งผ่านไปทั่วร่าง นี้เธอกับเขา “ ไม่จริง! มันต้องไม่เป็นอย่างนั้น ”

ก๊อก ก๊อก…

เสียงเคาะประตูทำให้ทัตพิชาสะดุ้งสุดตัว เธองุ่นง่านหยิบจับอะไรไม่ถูก

“ พิชาครับคุณแต่งตัวเสร็จแล้วหรือยังผมอยากเข้าห้องน้ำ ” เสฏฐวุธพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ เหมือนเมื่อคืนนี้ไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น

ทัตพิชาสูดลมหายใจเข้าอีกครั้ง เธอพยายามรวบรวมสติที่เตลิดเปิดเปิงกลับมา “ เสร็จแล้วค่ะ ” เสียงที่ตอบออกไปสั่นน้อย ๆ

เสฏฐวุฒิยกยิ้ม “ เสร็จแล้วก็ออกมาสักทีซีครับลงไปเตรียมอาหารเช้าให้ผมด้วยนะ ” เขาสั่ง

ทัพติชาแทบจะกรีดร้องออกมาดัง ๆ นี่เขาช่างไม่รู้สึกรู้สาอะไรบ้างเลยหรืออย่างไรนะ เธอทั้งโกรธและอาย “ ค่ะบอส ” เธอร้องตอบด้วยความเหลืออด

ทัตพิชาเปิดประตูห้องน้ำช้า ๆ เสฏฐวุธยืนใช้มือข้างหนึ่งเท้ากับผนังห้องมองทัตพิชาราวกับจะกลืนเธอเข้าไปอย่างนั้น

พอเห็นเธอขยับจะเดินออกมาแขนอีกข้างก็ยกขึ้นกักร่างของเธอเอาไว้

ทัตพิชากระดากอายจนไม่กล้าสบตาเขา “ บอสช่วยหลบไปหน่อยค่ะ ” เธอบอกเสียงเบา ๆ

เสฏฐวุธยิ้ม มันเป็นรอยยิ้มที่ทำให้ทัตพิชาหายใจติดขัด “ ขอไข่ลวกให้ผมสักสามฟองด้วยนะ เมื่อคืนคุณทำให้ผมหมดแรงเลยรู้มั้ย ” เขาจ้องเธอ

ทัตพิชาร้อนผ่าวที่ใบหน้า เธอช้อนตาขึ้นมองหน้าเขา “ ค่ะ ” เธอตอบเหมือนกระซิบ

เสฏฐวุธขยับตัวหลบ ทัตพิชาจึงรีบวิ่งออกไปจากห้องนอนของเขา

“ ค่อย ๆ เดินก็ได้เดี๋ยวหกล้มนะ ” เสฏฐวุธร้องเตือนพลางหัวเราะฮึๆ

ตึง ตึง… เสียงทัตพิชาวิ่งลงบันไดไปอย่างรวดเร็วทำเอาเสฏฐวุธโคลงศีรษะ เขากัดริมฝีปากเบา ๆ นึกถึงเรือนร่างเล็ก ๆ ที่สมบูรณ์พร้อมด้วยความสาวอันน่าเย้ายวนและกลิ่นกายหอมละมุนของเธอที่เขาไม่เคยได้กลิ่นแบบนี้จากผู้หญิงคนไหน

เขานี่ช่างโชคดีจริงๆ เสฏฐวุธต้องขอบคุณไวน์แดงสามขวดที่กลิ้งอยู่บนพื้นเพราะมันทำให้ทัตพิชายอมเป็นของเขาโดยที่เขาไม่ต้องบังคับขืนใจเธอ

“ ผมจะไม่ยอมให้ใครมาแย่งคุณไปจากผมแน่นอนพิชา ” สีหน้าและน้ำเสียงของเสฏฐวุธนั้นจริงจังเสียยิ่งกว่าเวลาทำงานเสียอีก