*.__ลี่ลิ่งฝานหมอเทพปีศาจผู้พลิกตายย้ายลิขิตชีวิต__.*
พระชายาผู้มิเกรงความตายหลังได้ฟื้นลืมตาขึ้นมาในโลกแห่งกาลเวลาสุดโบราณ
และมันเป็นการย้อนยุคกลับไปเป็นร้อยๆปี.ซึ่งเขาเองก็ยากที่จะทำใจยอมรับมันได้.เมื่อรู้ว่าเหตุผลทั้งหมดมันเกิดจากความผิดพลาดของท่านผู้ชักนำดวงวิญญาณหลังความตายทั้งสองท่านที่มัวแต่ถงเถียงกันจนเป็นเหตุให้ดึงเอาดวงวิญญาณของผู้ที่ยังไม่หมดอายุขัยออกไปรับผลกรรมตามบุพลิขิตแห่งฟ้า
โอ้หนอ!!...ชีวิตนายแทพย์หนุ่มใหญ่ไฟแรงที่ประสบความสำเร็จอันดีเยี่ยมมาแล้วถึงสองด้าน.คือด้านศัยกรรมทรวงอก6ความชำนาญพิเศษเฉพาะทางและด้านรักษาควบคุมโรคติดต่อร้ายแรงสายพันธุ์อุบัติใหม่ที่ได้รับข่าวแจ้งผลว่าตนได้เลื่อนขั้นขึ้นไปเป็นศาสตราจารย์โดยเอกเทศแล้ว.แต่ทุกอย่างกลับต้องมาจบสิ้นลงอย่างกระทันหันเพียงเพราะอุบัติเหตุอันเล็กน้อยระหว่างการเดินทางกลับไทย.หลังมาแสดงหาความรู้ทางการแทพย์แผนจีน(โบราณ)ที่มีคำเล่าขานกันว่ามันแสนจะสุดมหัศจรรย์และลึกล้ำซับซ้อนเหนือจินตนาการ
*พระชายาลี่ลิ่งฝาน*
พระชายา(เต๋อ/ท้องได้)บุตรคนรองของแม่ทัพใหญ่ผู้ได้รับพระราชทานงานสมรสหลวงกับชินอ๋อง(องค์ชายสามในองค์ฮ่องเต้และหวงกุ้ยเฟย).แต่ถูกมองข้ามเพราะความอ่อนแอและใสบริสุทธิ์จนเกินไป.ชีวิตหลังการสมรสจึงแสนอาภัพเป็นอย่างมากหลังจากมีพระชายารองและอนุแต่งเข้ามาเพิ่ม
"หากเจ้ายังอยากมีชีวิตอยู่ต่อด.เจ้าก็ต้องรีบไปรักษาบุตรของข้าเสียเดียวนี้||".อ๋องอวี๋เฉิงชี้ปลายกระบี่อันคมกริบไปยังคอของบุรุษชุดดำสนิทที่รวบมัดผมไว้ตรงกึ่งกลางความยาวสลวย.ซึ่งนั่งจิบชายกขาไขว้ห้างหันข้างให้ผู้มาเยือนอย่างมิรู้ร้อนมิรู้หนาวและดูไร้ซึ่งมารยาทอันงามแห่งเกียรติยศของการเป็นพระภรรยาเชื่อพระวงศ์หลวงระดับสูง.ก่อนจะตรัสสั่งออกมาด้วยเสียงอันเรียบเห ี้ยม
"หึหึ..ท่านคงมิรู้สินะว่าความตายมันไม่ได้น่ากลัวสำหรับข้า..เอาสิ.มาลองลงมือดูเลย.หากท่านคิดว่าคำขู่เหล่านั้นมันจะบัญชาข้าได้ตามพระทัย.".พระชายาลี่ลิ่งฝานกระตุกยิ้มเย็นพร้อมฮัมหัวเราในลำคคอก่อนกล่าวกับท่านอ๋องผู้ยิ่งใหญ่
"นี่เจ้า!!..คิดว่าข้าไม่กล้าลงมือจริงๆงั้นหรือ".
"ไม่หรอก.ท่านน่ะกล้าแน่.แต่แล้วยังไง.สุดท้ายซื่อจื่อหัวแหวนเพียงองค์เดียวของท่านก็จำต้องตายตามข้าไปด้วยอยู่ดี"
"เจ้าาาาาา|||||..ไอ้ปีศาจร้าย||.ไอ้ปีศาจชั่ว||.เจ้ามันไร้ซึ่งความเป็นคนจริงๆ//"
"ฮ่าๆๆ.เช่นนั้นหรือ.ฮ้าฮ่าๆๆๆๆ..."
.
เหอซัวชินหวัง-หวงต้าเซ่อเยี่ยน
หวงจื่อ/องค์ชายสามในฮ่องเต้.ผู้ครองห้ามณฑลใหญ่ที่ได้รับพระราชทานให้สมรสกับบุตรของอตีแม่ทัพใหญ่ผู้ยอมสละชีพในสนามรบเพื่อปกป้องอาณาแผนดินและคุ้มภัยให้แก่ประชาราษฏรษ์ยังเขตชายแดนใต้.อย่างมิเต็มใจ.เลยเลือกที่จะไม่แยแสต่อพระชายาผู้ทำตัวใสซื่ออ่อนหวานเรียบร้อยเสียยิ่งกว่าสตรีเพศ.ทั้งยังประชดด้วยการรับพระชายารองและเหล่าอนุภรรยาเข้ามาเพื่อสอนให้เขารู้ว่าโลกใบนี้มันโหดร้ายเกินกว่าที่คนบอบบางไร้เดียงสาจะอยู่รอด...แต่ใครจะไม่รู้ว่า......
"วางตัวยิ่งกว่าสตรีเลิศเมืองช่างน่ารำคาญนัก||.รีบไปให้พ้นสายตาข้าเสียไป|||".ความโมโหทำให้เยี่ยนชินอ๋องต้องกดเสียงเรียบกล่าวดูแคลนและไล่ตะเพิดเจ้าภรรยาผู้ยอมก้มหน้ารับความผิดครั้งนี้ได้อย่างง่ายๆ.ทั้งที่ตนก็มองออกอย่างชัดเจนแต่แรกอยู่แล้วว่าเรื่องนี้มันเป็นการจัดสรรปั้นแต่งขึ้นมาโดยพระชายารองผู้นี้แท้ๆ
"..พ่ะย่ะค่ะ...ฮึก..."
".อ่อ..แล้วอย่ามาเข้าใกล้ข้าให้หยุดหงิอีก."
".....".วรกายอันสูงบางระหงทรงสง่าดุจพญาหงส์ของพระชายาหมุนกลับไปพร้อมกับน้ำตาที่ล่วงไหลหยดเผาะๆลงพื้นในขณะที่แผ่นหลังอันสั่นไหวเคลื่อนคลายออกจากเรือนประทับพระตำหนังอี้ฉินไปด้วยใจที่ปวดร้าวเกินกว่าผู้เป็นภรรยาเอกเช่นเขาจักรับไหว.จึงได้แต่เอ่ยคำอำลาผ่านม่านน้ำตาที่จะติดอยู่ตามทางอันเหน็บหวาวและสิ้นหวังเพียงเท่านั้น
นิยายเรื่องนี้.เป็นนิยายจีน(Y)ย้อนยุคที่แต่งขึ้นมาเพียงเท่านั้น.อาจจะมีอิงความจริงบ้างหรือไม่อิงความจริงบ้าง..จึงขอให้ผู้อ่านโปรดใช้วิจารณญาณตามความสนุกพอใจที่จะอ่านและติดตามเนื้อหาต่อไป
ทุกอย่างในนิยายอาจจะไม่ได้ถูกใจใครทุกผู้..เพราะความผิดพลาดย่อมมีเกิดขึ้นอยู่เสมอ.ไม่ว่าคำผิด.การสื่อ.การใช้ภาษา.การดำเนิดเรื่อง.หรือการมาต่อของตอนนิยาย
จึงต้องขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วย.........
.
.
Guest
