**คำเตือน**
นิยายเรื่องเป็นจินตนาการของผู้แต่งล้วนๆ อาจจะมีคำหยาบ
คำไม่สุภาพ เพื่ออรรถรสในการอ่าน
นิยายเรื่องนี้อาจมีฉากข่มขืน ทั้งยินยอมและไม่ยินยอม
มีการบรรยายฉากร่วมรักเรท 18+
ใครไม่ชอบผ่านไปเลยนะคะ
เนื้อเรื่องย่อ...
เมื่อเบนได้ถูกเพื่อรักขอร้องให้อ่านนิยาย Y เรื่องแรกที่ตนเองแต่ง เขาจึงไม่มีทางปฏิเสธเพื่อรักอย่างเบสได้ เพราะเพื่อนก็คือเพื่อน ไม่ให้กำลังใจกันจะเป็นเพื่อนกันไปทำไม? แต่...นิยายของมันทำเอาเบนปวดหัวกับพล็อตสุดฮิตตลอดการ คือแนวมาเฟีย แต่ไม่ใช่แนวตบจูบ แต่มันแหวกแนวกว่านั้น มาเฟียผู้อ่อนโยน เกินกว่าจะเกิดมาเป็นมนุษย์ คือพระเอกเป็นมาเฟียที่ไม่ใช่มาเฟีย ถ้าเทียบกับคนธรรมดาอย่างเราๆ ดูพวกเราแม่งเลวไปเลย เบนอ่านนิยายให้เบสไปแค่ไม่กี่หน้าแล้วก็ต้องบอกให้เบสมันเอากลับไปแก้ให้ดูพระเอกที่เป็นมาเฟียโหดกว่านี้ และวันที่มันแก้เสร็จเป็นวันที่ผมได้ตายจากโลกนี้ไปแล้ว แต่ไม่ได้ตายเปล่าอ่าดิ ดันเสือกเข้ามาอยู่ในนิยายของแม่ง เพราะมันเอานิยายของมันวางไว้ในโลงศพของผมตอนเผาไปด้วย และมันบอกว่ามันแต่งจบแล้วแต่ผมอ่านไปยังไม่ถึงครึ่งเรื่องเลย ผมเลยต้องมานั่งลุ้นว่าไอ้เบสแม่งแต่งนิยายออกมาแนวไหนวะ แต่ตอนที่ผมอ่านแม่งกะโหลกกะลามากอ่ะพล็อตมัน หวังว่าผมเข้ามาอยู่ในนิยายของมันชีวิตผมคงจะราบรื่นนะ สาธุ...เลยเอ้า!!
ตัวอย่าง...
“หา!!! นิยายวาย มึงจะให้กูอ่านนิยายวายเนี่ยนะไอ้เหี้ยเบส” ผมเห็นไอ้เพื่อนตัวดีพยักหน้าเป็นคำตอบพร้อมจะร้องไห้แหล่มิแหล่อยู่ตรงหน้า พร้อมกับที่มันยื่นนิยายที่มันเพิ่งปริ๊นส่งมาให้ผม ผมถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะยื่นมือไปรับมันมา
...เอาก็เอาวะเพื่อเพื่อน ครั้งแรกของกูเหมือนกันที่อ่านนิยายวาย
ผมคีบซูชิเข้าปากอีกคำก่อนจะหลุบตาต่ำลงเพื่ออ่านนิยายของมันตรงหน้า ยังไม่ทันที่จะได้เปิดอ่านผมก็ถลึงตาโตกับชื่อนิยายของมัน “มาเฟียผู้อ่อนโยนกับนายเตาะแตะ” ผมไปไม่ถูกเลยทีเดียวแค่ชื่อเรื่องซูชิที่ผมกลืนลงไปก็เกิดติดคอขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ต้องรีบกินน้ำตามอย่างไว
...มาเฟียที่ไหนมันอ่อนโยนมั่งวะ?
...แล้วอินายเตาะแตะนี่คือไร?
...มันเข้ากันเหรอวะไอ้ห่า!!
“ไอ้เบส...สาบานว่านี่ชื่อนิยาย?” ผมถามมันทันที่ดูดน้ำจนหมดแก้ว
“นี่กูคิดมาเกือบเดือนเลยนะไอ้เบน” มันบอกผมด้วยสายตาที่สื่อว่ามันพูดจริงแค่ไหน
...โห!! ไอ้เหี้ย คิดมาเกือบเดือนได้แค่นี้
“พร้อมยังไอ้เบน” มันถามผมทันทีที่ผมมานั่งเช็ดหัวอยู่ปลายเตียง
“อือ...เล่ามา” ผมตอบมันไป เตรียมฟังเรื่องย่อนิยายมันอย่างเต็มที่
“คืองี้นะพระเอกเป็นมาเฟียโหดมากๆ แต่อ่อนโยนกับนายเอกคนเดียว แล้ว...” มันก็เริ่มต้นเล่าเรื่องของมันยังไม่ทันได้เล่าไปถึงไหนหรอก ผมก็พูดขัดขึ้นมาเพราะมันไม่ค่อยเข้าใจ
“เดี๋ยว! แล้วทำไมต้องอ่อนโยนกับนายเอกคนเดียว?” ผมโพล่งคำถามไปทันที
“ก็...เอ่อ ก็ได้กันแล้วไง”
“แค่นี้? ไอ้เบส มึงคิดว่าการเป็นมาเฟียมันง่ายเหรอวะ การที่แม่งได้กันแล้วจะมาอ่อนโยนมันเป็นไปไม่ได้หรอกมึง” ผมแย้งขึ้นมา
...พล็อตไก่กามากได้กันปุ๊บอ่อนโยนปั๊บ
...สัสสส เป็นกูจะถีบยอดหน้าให้
“มึงกูยังเล่าไม่จบ อีกอย่างนิยายกูจะแต่งอะไรก็ได้” แล้วดูแม่งตอบผม มันน่าอ่านให้มั้ยเนี่ย?
อยากจะตอบแม่งเหลือเกินว่า... “กูคนอ่าน จะอ่านหรือไม่อ่านนิยายของมึงก็ได้” แต่ก็ทำได้แค่คิดเพราะต้องการรักษาน้ำใจเพื่อน
“เออ...แล้วไงต่อ” เห็นว่ามันเป็นเพื่อนจะยอมฟังมันเล่าต่อก็ได้
“ก็พ่อนายเอกอ่ะเป็นหนี้การพนัน...”
“ที่บ่อนพระเอกพ่อไม่มีเงินไปจ่ายหนี้พระเอก ก็เลยเอาลูกไปขัดดอกแล้วก็ป่ามป๊ามกันสองสามรอบแล้วก็เกิดติดใจนายเอก เลยคืนหนี้ของพ่อให้ทั้งหมดเลยเพราะพระเอกรักนายเอก” กลายเป็นว่าตอนนี้ผมเล่าแทนมันไปแล้ว
“ไอ้เบน...มึงรู้ได้ไงอ่ะ นี่แหละพล็อตกู” ไอ้เบสทำหน้าตกใจมากที่ผมเดาพล็อตมันถูก
...ถ้ามึงจะแต่งให้พระเอกดีขนาดนั้นก็เปลี่ยนอาชีพให้แม่งเป็นนักบวชเหอะ!!!...
Guest
