“ปะ...ปล่อย”
ทันทีที่ริมฝีปากเป็นอิสระนางก็ขอร้องให้เขาปล่อยทันที คนตัวโตที่กำลังตะโบมจูบไซ้ไปตามซอกคอถึงกับหยุดกึก เขาเงยหน้าขึ้นจ้องลึกเข้าไปในแววตาตื่นตระหนกราวกับกวางป่าที่ระวังภัยของทาสสาว
ซัวหวาหายใจไม่ทั่วท้อง แววตาคมกร้าวของชายตรงหน้าเต็มไปด้วยอำนาจที่ทำให้นางรู้สึกหวาดหวั่น เขาไม่เหมือนขุนนางเฒ่าสวี หรือขุนนางผานที่นางเคยรู้จัก เขาดูผิดแผกไปจากคนเหล่านั้น
“เจ้าต้องเป็นของข้าทั้งตัวและหัวใจ ดังนั้นข้าจะไม่มีวันปล่อยเจ้าไปเด็ดขาด”
ชายหนุ่มพูดพลางก้มหน้าลงแล้วครอบครองริมฝีปากของนางเอาไว้อีกครั้ง จูบเร้ารัญจวนราวกับกำลังรีดเค้นวิญญาณออกจากเรือนร่างนุ่มนิ่มทำให้ทาสสาวลืมสิ้นซึ่งความหวาดกลัว แปรเปลี่ยนเป็นความซ่านกระสันอย่างที่นางไม่เคยได้สัมผัส