นายหัวหิน รังสิมันตุ์ ขึ้นชื่อว่า หิน ใครเล่าจะมาเทียบเท่า ทั้งเย็นชา และ เลือดเย็นในคราเดียวกัน เขาล่ะเกลียดนัก คนที่ซื่อบื้อ ทำตัวอ่อนต่อโลก ไม่ทันคน เสียงดังนิดเสียงดังหน่อยก็ก้มหน้าก้มตาบีบน้ำตาทำเป็นร้องไห้ มันน่าจับมาบีบขยี้ให้แหลกละเอียดคามือชะมัด
ดา ดารา หญิงสาวที่ถูกประคบประหงมอย่างไข่ในหินมาตั้งแต่เด็กจนโต แม้ครอบครัวจะค่อนข้างไปทางยากจน แต่พ่อแม่ก็ไม่เคยให้เธอได้สัมผัสถึงความลำบากตรงนั้นเลย แต่แล้ววันที่เธอเรียนจบ เธอจำต้องโบยบินออกจากอกพ่ออกแม่ เพื่อมาทำงานและเป็นหัวหน้าครอบครัว และชีวิตของเธอจำต้องได้มารู้จักกับคนร้ายกาจเข้า เธอก็ไม่อยากเป็นคนเจ้าน้ำตาหรอกนะ แต่มันไหลออกมาเอง
“หลีกไป” เขาพูดนิ่งๆ ได้แต่สะกดอารมณ์ไว้อย่างมีอย่างมีน้ำโห นัยน์ตาเหยี่ยวแดงก่ำ พร้อมที่จะทำลายล้างทุกอย่างให้แหลกกระจุย สันกรามนูนขึ้น เห็นเป็นเลือดเต้นตุบๆ บนหน้าคม พลางกำปั้นในมือแน่นขึ้น
“...” ดารา ส่ายหน้าจนผมสะบัด นัยน์ตาสั่นระริก น้ำตาเริ่มตีตีื้นคลอเบ้าขึ้นมา ริมฝีปากอมชมพูเม้มเป็นตรง พลางยืดอกกางแขนเพื่อรั้งคนตรงหน้าไว้ แม้ภายในใจจะสั่นกลัวเป็นลูกนกที่ไม่มีทางสู้
“เป็นใบ้ หูหนวก ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไงวะ!!! ฉันบอกให้หลีกไป!!!” เสียงห้าวหาญตวาดขึ้นมา ทำให้อีกคนสะดุ้งโหยง แม้จะเห็นเขาในโหมดนี้บ่อย แต่ก็ทำใจให้ชินหรืออดไม่ให้น้อยใจไม่ได้อยู่ดี
เรื่องราวจะเป็นยังไงต่อไปโปรดติดตามในเนื้อเรื่อง…
Guest
