อรุณรุ่งของผม

[สวัสดีอรุณ ฉันไม่รู้ว่านายจะได้รับจดหมายฉบับนี้หรือเปล่า ไม่รู้ว่านายยังอยู่ที่เดิมมั้ย ที่นายเคยให้ที่อยู่ฉันไว้] อรุณมองจดหมายในมือด้วยความรู้สึกหลากหลาย บอกไม่ถูกว่าดีใจหรือเสียใจ เวลากว่าสิบปีที่ห่างหายกันไป โดยไม่เคยติดต่อกันเลย แต่อยู่ๆวันนึงญาติข้างบ้านในวัยเด็กมาเยี่ยมครอบครัวเขาพร้อมกับนำจดหมายฉบับนี้มาให้บอกว่ามีคนส่งผิดไป แต่จำได้ว่า หน้าซองเป็นชื่อ นามสกุลของเขาเลยเก็บไว้ให้ จดหมายฉบับแรกในรอบสิบปี  

[นายสบายดีหรือเปล่า ตอนนี้ ทำอะไร อยู่ที่ไหน สิบปีมานี้ นายหายโกรธฉันหรือยัง มีหลายเรื่องที่ฉันอยากคุยกับนาย รวมทั้งเรื่องที่ฉันทำทุกอย่างพัง ทำให้นายต้องเสียใจ ทำให้ความสัมพันธ์อันดีของเรา จบลง]  

อรุณกระพริบตาถี่ๆ เพื่อไล่น้ำใสๆที่เอ่ออยู่ตรงหัวตาให้กลับเข้าไป มันนานมากแล้ว อรุณก้าวผ่านความรู้สึกเหล่านั้นมาแล้ว ความรักครั้งแรก ที่จบแบบไม่สวยงาม ในวัยสิบแปดปี  

[หวังว่าสักวันหนึ่ง หากเราบังเอิญได้พบกัน นายจะยอมคุยกับฉันสักครั้ง]  

                                                      16/3/60 

                                                   เอกรัตน์ วงศ์วรี