“คุณเรียกผมว่า ทิวา ใช่ทิวา แซ่หยาง ที่ชื่อเล่นว่าอาเถียนใช่มั้ย”
“ใช่เจ้าค่ะ”
“แล้วผมก็แต่งงานแล้วกับท่านชายเล็ก”
“ไม่ใช่เจ้าค่ะ”
เมื่อหญิงชราปฏิเสธผมก็ใจชื้น คุณยายแกคงอ่านนิยายเรื่องเดียวกันกับผมแล้วหลงๆ ลืมๆ จินตนาการว่าผมคืออาเถียน
“เรียกแต่งงานไม่ได้นะเจ้าคะ หม่อม ต้องเรียกว่าเสกสมรสเจ้าค่ะ”
ผมเอนหลังติดพนักพิงทันที นี่ผมคงกำลังฝันอยู่แน่ๆ อ่านนิยายมากไปแน่ๆ
“แค่ฝันบาลี ตื่น ตื่นเดี๋ยวนี้” ผมเริ่มตบไปที่หน้าตัวเองหลายทีเพื่อให้ตื่นขึ้นจากฝันเสียทีแต่มันดูสมจริงจนผมคิดว่านี่คงไม่ใช่ความฝันเสียแล้ว
“ไม่เอาเจ้าค่ะหม่อม ถ้าหม่อมเป็นอะไรไปอิฉันกับพวกนางข้าหลวงลำบากแน่ๆ เจ้าค่ะ” หญิงชรารีบจับมือแล้วร้องห้ามผมไว้ แต่ผมที่กำลังสติแตกจึงไม่ได้สนใจที่เธอพูดแล้ว