“กฏหมายไม่ได้บังคับ ว่ากินเด็กไม่ได้ เพราะกฎหมายของมาเฟีย คือ…กินได้ทุกอย่าง แม้แต่เด็กที่ยังไม่ถึง18ปี ถ้าฉันจะกิน ต้องได้กิน”
ความซวยได้มาเยือน เมื่อเธอและคู่หูได้ทำงานพลาดเป็นครั้งแรกจนโดนจับได้ งานนี้ที่ว่าหมูๆหมาๆ กลับไม่หมูไม่หมาอย่างที่คิดเอาไว้ เมื่องานในครั้งนี้มันทำให้’ เธอ’ แม่สาวน้อยนักแฮกมือโปร โดนเจ้าพ่อมาเฟียเจ้าของคาสิโนทั้งห้าสาขาใหญ่ของ ‘มาเก๊า’ ที่ติดอันดับต้นๆของโลก ตามล่ามีค่าหัวสูงถึง 10ล้านบาท งานนี้ทั้งเธอและคู่หูต่างหนีตายกันให้วุ่น
ไม่ว่าเธอจะหนียังไงสุดท้ายเธอก็ยังโดนเขาจับลากตัวมาได้อยู่ดี เด็กสาวที่รับรู้ถึงชะตากรรมของตัวเองแล้วได้แต่นั่งด่าตัวเองในใจ “มึงโง่มากกกกก” ถึงความสะเพร่าในการทำงานในครั้งนี้ .....
“ไม่นะ!! ฉะฉะ ฉันไม่ได้ทำนะ ฉะฉันคือฉันไม่รู้ว่าพวกนายกำลังพูดถึงเรื่องอะไร แต่ แต่ฉันไม่รู้เรื่องและไม่ได้ทำอะไรอย่างที่พวกนายว่ามาเลยนะ จริงๆนะ”
“ไม่ได้ทำ แล้ววิ่งหนีทำไม!”
วดีมองดูชายหน้านิ่งเหมือนหุ่นยนต์ รูปร่างสูงใหญ่ ใส่สูทผูกเนคไทอย่างเนียบเรียบร้อยจนน่าอึดอัด เธอรู้สึกชื่นชมในใจกับชายสองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า จนลืมไปว่าตนนั้นกำลังจะโดนคิดบัญชีหนังหมา ข้อหาทำให้คาสิโนทั้งห้าสาขาใหญ่ขาดทุนเกือบพันล้าน จนชายหน้านิ่งที่ยืนอยู่ข้างชายอีกคนที่พึ่งเอ่ยถามเธอ มองจ้องมาที่เธอด้วยสายตาเชือดเฉือนถึงขีดสุด จนเธอรู้สึกหนาวเหน็บขึ้นมาชั่วขณะเผลอมองสบตาชายหน้านิ่ง ด้วยแววตาตกใจกลัวอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยออกไปอย่างคนทั่วไป เมื่อต้องมาเจอเหตุการณ์แบบตนแล้วมีใครบ้างที่ไม่วิ่งหนี
“ใครมันจะไม่วิ่งละ เล่นวิ่งถือปืนมาเป็นกลุ่มใหญ่ขนาดนั้น (อย่ากะไปฆ่าแม่ใครตายมางั้นแหละ) เป็นใครมันก็ต้องวิ่งหนีกันทั้งนั้นแหละ เนื้อหนังมังสานะ ไม่ใช่เหล็กไม่ใช่ปูน จะทนฝนทนปืนได้”
ทุกสายตาจับจ้องมาที่เด็กสาวที่กำลังนั่งคุกเข่าที่พื้นปูนซีเมนต์หยาบๆแขนทั้งสองข้างโดนพวกตนจับล็อกเอาไว้ ทุกคนต่างมองไปที่เด็กสาวที่พึ่งตอบกลับพวกตนออกมาอย่างฉะฉานไร้ความกลัวเหมือนก่อนหน้านี้อย่างเห็นได้ชัดเจน จนพวกเขานึกแปลกใจในความกล้าของเธอที่ตอบกลับนายของพวกตนออกมาแบบนี้
“ฆ่ามันซะ!!”
“เห้ย! ดะ อย่า!!”
“ปัง!!!”
กราบสวัสดีนักอ่านที่น่ารักทุกคนนะคะ เรื่องแฮกเกอร์ที่รัก นักเขียนกลับมารีไรท์อีกรอบนะคะ จะมีการเพิ่มเนื้อหน้าเข้าไปเพิ่มเติม ฝากเข้ามาติดตามและให้กำลังใจกันด้วยนะคะ
Guest
