เมฆาเริ่มเล่านิทานที่เขาคิดว่าน่าจะเป็นนิทานออกมา เนื้อเรื่องของมันถูกเขาหยิบยกเนื้อหานิยายที่เคยได้ยินแบบผ่านๆจากพิรุณมายำรวมกัน ซึ่งเนื้อเรื่องก็มีอยู่ว่า
กาลครั้งหนึ่ง...นานมาแล้วมีบ้านหลังหนึ่งอยู่ริมชายหาดแต่กลางป่าในบ้านมีครอบครัวอยู่ 2 คนคือแม่และลูกชายซึ่งเขามีฉายาว่าหนุ่มน้อยหมวกแดงเพราะไม่ว่าจะไปไหนขึ้นรถลงเรือไปเหนือล่องใต้ก็มักจะใส่ผ้าคลุมสีแดงเสมอวันนี้เขาได้รับภารกิจให้เอาคุกกี้ไปส่งให้คุณยายที่มีบ้านอยู่กลางป่าแต่อยู่ติดถนนของอีกฟากหนึ่งของเกาะได้อยู่ใกล้ๆปราสาทหนู่มน้อยหมวกแดงรับคำจากคุณแม่เพื่อเอาคุกกี้ไปส่งให้คุณยาย เขาเดินเข้าไปในป่าทั้งๆที่มันก็มีถนนอยู่แต่ไม่รู้ทำไมเขาถึงเดินเข้าไปและไปพบกับหมาป่าตัวนึงช่างเป็นหมาป่าที่น่าสงสารหนุ่มน้อยหมวกแดงจึงถามไปว่า
“ สวัสดีคุณหมาป่า หลงทางอยู่เหรอครับ ”
เมื่อหมาป่าเห็นหนุ่มน้อยหมวกแดงถามจึงแสยะยิ้มออกมาอย่างละมุนมันตอบหนุ่มน้อยไปว่า
“ ใช่แล้วค่ากำลังหลงทางไม่ทราบว่าเราพอจะบอกทางกับข้าได้หรือไม่ ”
ด้วยความสดใสและไม่ค่อยฉลาดของหนูนอยหมวกแดงเขาจึงฉีกยิ้มอย่างเยือกเย็นให้กับหมาป่าที่น่าสงสาร
“ ได้สิครับคุณหมาป่าจับมือผมไว้นะเดี๋ยวเราเดินไปด้วยกัน ”
หมาป่าคิดอยู่ในใจก็พูดออกมาว่า
“ น่าอร่อยจังเลย ”
ไม่ได้ยินคำนั้นหนุ่มน้อยหมวกแดงก็หยุดชะงักทันทีใบหน้าของเขาแดงระเรื่อจนถึงหูเรากับลูกสตอเบอรี่ที่สุกเต็มที่
“ คะ คุณหมาป่าพูดจริงเหรอครับ ”
หนุ่มน้อยหมวกแดงพูดออกมาอย่างเขินอาย
“ หือ ถ้าพูดจริงน่ะสิเจ้าดูน่าอร่อยมากเลยล่ะอาหารมื้อเย็นของข้า ”
ยังไม่ทันไปถึงบ้านคุณยายหนุ่มน้อยหมวกแดงก็ถูกหมาป่าตัวใหญ่กระโจนเข้าใส่ทันทีแต่ทันใดนั้นสิ่งไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นเมื่อหมาป่าถูกผลักให้ล้มลงและอยู่ภายใต้อาณัติของหนุ่มน้อย
“ ผมน่ะความจริงแล้วไม่ได้จะไปบ้านคุณยายหรอกนะแต่ผมแอบตามคุณมาต่างหากล่ะคุณหมาป่าที่น่าสงสาร ”
หลังจากพูดจบหนุ่มน้อยหมวกแดงก็ไม่รีรออะไรเขาจับกดหมาป่าลงตรงนั้นในพุ่มหญ้าที่ดูเหมือนจะไม่มีใบไม้เลยสักใบและแล้วในที่สุดหมาป่าก็ได้กลายเป็นภรรยาที่แสนดีของหนุ่มน้อยหมวกแดงและครองคู่กันตลอดไป
“ จบแล้วครับ ”
เมื่อมีขาเล่านิทานจบเขาก็ได้ปลายตามองไปรอบๆตัวพบว่าสายตาที่ทุกคนมองมานั้นมองเขาอย่างประหลาดประมาณว่า ' นิทานอะไรวะ ' แต่เขาก็ไม่ได้สนใจเลยแม้แต่น้อยเพราะอย่างน้อยเขาก็เรามันจนจบแม้จะด้นเนื้อหาสดๆ ทั้งหมดก็ตาม แต่แล้วทันใดนั้น
แปะๆ!!
เสียงตบมือดังขึ้นพร้อมกับการปรากฏตัวของเด็กน้อยสองคนที่มีหน้าตาคล้ายกันมาก น่าจะเป็นฝาแฝดกันเขาเดินตบมือออกมาจากมุมมืดตรงระเบียงด้านบนแววตาของทั้งสองคนเป็นประกายเหมือนกำลังตื่นเต้นอย่างมาก
“ พ่อบ้านฮะ ลู่ลู่/หนิงหนิง ขอจบการทดสอบเพียงเท่านี้เพราะเราสองคนคิดว่าเราได้พี่เลี้ยงแล้วล่ะ ”
Guest
