นิยายเรื่องต่อ จากบ่วงรักซ่อนคม เนื้อหาในนิยายมาจากจิตนาการของผู้เขียน ไม่ควรทำตาม ไม่เหมาะกับเด็กอายุต่ำกว่า 18 ปี อ่านเพื่อความบันเทิงเท่านั้น
>>มีอ่านในแอป RAW แล้ว<<
สปอย!!!
"แม่!" ลมหนาววิ่งหน้าตื่นมาหาเมษาผู้เป็นแม่ที่นั่งคุยกับเขียวหวานและข้าวอบที่ห้องรับลอง
"ว่าไงลมหนาว" เมษามองลูกชายที่วิ่งหน้าตื่นมาหาตน
"น้องฮะน้อง" ลมหนาวชี้ไปทางกุมารผีที่เล่นด้วยกันอยู่ที่หน้าบ้าน
"น้องเป็นอะไร" ข้าวอบรีบถามลมหนาวด้วยความเป็นห่วงกุมารผี
"ตัวของน้องอยู่ๆ ก็จางลงฮะ" ลมหนาวบอกข้าวอบด้วยความไร้เดียงสาทำให้ไม่รู้ว่ากุมารผีที่เล่นด้วยมาตลอดนั้นเป็นผี
"ไม่จริง" ข้าวอบรีบวิ่งออกไปดูกุมารผี แล้วคำพูดของพระครูก็ดังขึ้นมาในหัว 'วันใดที่เขามีบุญมากพอวิญญาณของเขาจะค่อยๆ จางลง และหายไปในไม่ช้า'
"ท่านแม่ขอรับ" กุมารผียืนมองร่างของตนเองที่ค่อยๆ เรือนหายไปทีละน้อย
"ไม่เป็นไรนะลูกแม่อยู่นี่แล้ว" ข้าวอบวิ่งเข้าไปกอดร่างของกุมารผีแล้วร้องไห้ออกมาเธอรู้สึกเหมือนจะขาดใจตายให้ได้
"ท่านแม่ไม่ต้องร้องนะขอรับ หนูจะรอมาเกิดกับท่านแม่ขอรับ" กุมารผีกอดข้าวอบแน่นแล้วร้องออกมากุมารผีรู้ตัวดีว่าเหลือเวลาอีกไม่นานแล้ว ถึงจะอยากไปเกิดแค่ไหนพอถึงเวลาจริงๆ ก็ไม่อยากไปเลย
หมอเวียร์ที่เดินออกมาทีหลัง หลังจากที่เมษาเดินไปตาม เมื่อได้เห็นร่างของกุมารผีก็อดที่จะน้ำตาคลอไม่ได้ภาพวันและเวลาเก่าๆ ที่อยู่ด้วยกันมาตลอดหลายวันที่ผ่านมา ทำให้เขาและกุมารผีผูกพันธ์กัน
"ท่านพ่อขอรับ ลาก่อนนะขอรับ" หุ่นยนต์ที่กุมารผีถืออยู่ในมือตกลงพื้นพร้อมกับร่างที่ค่อยๆ เลือนหายไปทีละน้อย พร้อมกับรอยยิ้มของกุมารผี เสียงร้องไห้ของข้าวอบดังลั่นบริเวณหน้าบ้านราวกับจะขาดใจตาย ทุกคนที่เห็นแบบนั้นก็อดที่จะน้ำตาคลอด้วยไม่ได้ เป็นเขียวหวานที่เดินเข้ามาปลอบข้าวอบ
"ฮื่อๆ ไม่จริงมันเร็วไป"ข้าวอบซบหน้าลงกับไหล่ของเขียวหวานที่พยายามลูบหลังของหญิงสาวเพื่อปลอบโยน
หมอเวียร์ที่เห็นว่าข้าวอบร้องไห้แบบนั้นก็อยากที่จะเข้าไปช่วยปลอบแต่ด้วยผ้าเหลืองที่ใส่อยู่ทำให้เขาทำได้แค่เพียงมองแล้วเดินเข้าบ้านไป เพราะไม่อยากทำให้ผ้าเหลืองที่ใส่ต้องมาเปื้อนเพราะเขา
"หลวงพี่โอเคหรือเปล่า"เอ็มบีเอ่ยถามเพื่อนที่มีใบหน้าซีดเซียว
"อาตมา ไม่เป็นอะไร"หมอเวียร์เอ่ยตอบเอ็มบีไปทั้งๆ ที่ตนเองปวดหนึบไปทั้งใจแต่ต้องเก็บอาการเอาไว้
"หลวงพี่แน่ใจ"เอ็มบีพอจะดูออกว่าหมอเวียร์พยายามเก็บซ่อนความรู้สึกของตนเองเอาไว้ เป็นเขาๆ ก็ทำใจไม่ได้ที่ลูกหายไปต่อหน้าต่อตา
"อาตมาทำทุกอย่างเพื่อให้วันนี้มาถึง อาตมาต้องดีใจสิที่ได้ช่วยกุมารผีได้"หมอเวียร์เอ่ยออกมาเสียงสั่น ต่อไปนี้เขาจะไม่ได้เห็นกุมารผีอีกต่อไปแล้ว ไม่ได้ยินเสียง ไม่ได้พูดจากัน เล่นด้วยกัน เขาจะอยู่ต่อไปยังไง
"โลกนี้มีเรื่องน่าแปลกหลายอย่าง ผมว่าสักวันพวกเราจะได้เจอเขาอีก"เอ็มบีปลอบเพื่อน เพราะเขาก็เป็นพ่อคนเขาเข้าใจความรู้สึกของหมอเวียร์ดีว่ามันเจ็บปวดแค่ไหน
หมอเวียร์ดึงหุ่นยนต์ที่อยู่ในย่ามออกมาเขามักจะพกของเล่นไว้กับตัวตลอด เพราะกลัวว่ากุมารผีจะไม่มีของเล่นเมื่อถึงเวลาอยากเล่น เอ็มบีเมื่อเห็นว่าเพื่อนนั่งมองหุ่นยนต์ของเล่นก็เดินออกมาเพื่อให้เพื่อนได้อยู่คนเดียวสักพัก
"ไม่ว่าหนูจะได้เกิดมาเป็นลูกของพ่อหรือไม่ พ่อก็ขอให้ลูกเจอครอบครัวที่ดีๆ นะ"หมอเวียร์สุดจะอดกลั้นที่จะไม่ร้องไห้ออกมาสุดท้ายเขาก็ไม่สามารถทนฝืนต่อไปอีกได้ น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าหยดลงบนหุ่นยนต์ที่เขาถือไว้ มือสากกอดหุนยนต์ขึ้นมาแนบอกพร้อมกับพยายามปิดปากของตนเองเอาไว้ไม่ให้ใครได้ยินเสียงร้องไห้ของตนเอง
ห้ามดัดแปลงนิยายหรือนำไปขายที่อื่น
Guest
