ฮูหยินจวนโหวที่สามีไม่รัก

เสี่ยนเยี่ย เด็กกำพร้าที่ตระกูลหวังรับอุปการะ โดยธรรมเนียม "ถงหย่างสี" ธรรมเนียมการเตรียมเจ้าสาวไว้ให้บุตรชายตั้งแต่ว่าที่เจ้าสาวอายุห้าหนาว และตกแต่งกันตอนเจ้าสาวอายุสิบสี่ 

เสี่ยนเยี่ยรักและเทิดทูลคุณชายโหวซื่อจือมาตั้งแต่เด็กจริง ๆ ทั้งฮูหยินหวังและคุณชายซื่อจือเองก็มีบุญคุณต่อนาง เสี่ยนเยี่ยจึงนำคุณธรรมความกตัญญูมาตอบแทนตระกูลหวังอย่างเต็มใจ 

“บุญคุณหนึ่งหยดทดแทนดุจสายน้ำไหล” ยอมแต่งเข้าจวนเลี่ยโหวแม้จะต้องไปเป็นฮูหยินจวนโหวที่สามีไม่รักก็ตาม

หวังเหว่ยเซี่ย ท่านโหวหนุ่มทายาทสายหลักเพียงคนเดียวของตระกูลหวัง ผู้ที่มีองคาพยพทั้งห้าบนใบหน้ารับกัน จนคุณหนูในห้องหอทั้งหลายหมายปองอยากร่วมผูกผม กลับเป็นบุรุษหนุ่มแสนเย็นชา เขาคือบุรุษที่มุ่งมั่นในการเป็นที่ปรึกษาเป็นหัตถาของฮ่องเต้แคว้นฮั่นถูกบังคับให้แต่งงานกับเด็กสาวในความอุปการะของตระกูล 

.....ฉากเล็ก ๆ ในเนื้อเรื่อง.....  

"ปล่อยข้า..ท่านโหวปล่อยข้านะ" เสี่ยนเยี่ยพยายามดึงข้อมือเล็กออกจากการเกาะกุมจากมือใหญ่ที่รัดแน่นหนาดังตรวนเหล็ก เมื่อถูกลากเข้าเรือนใหญ่ของเจ้าของจวนโหวคนปัจจุบัน ยามนี้จวนใหญ่ไร้ใจไม่มีใครคุ้มภัยให้นาง 

"ปล่อยเจ้ากระนั้นหรือ...เหตุใดข้าจึงรู้สึกว่าบนหัวข้ามีหมวกเขียวสวมอยู่...เจ้าเห็นข้าเป็นอะไร" เขาพูดรอดไรฟัน ฉุดนางเข้าเรือนใหญ่ไม่ปรานีแม้สักนิด กลิ่นสุราคละคลุ้งโชยออกมา 

"อย่ามายุ่งกับข้า เราต่างคนต่างอยู่ โอ้ย!!" เสี่ยนเยี่ยเจ็บข้อมือเล็กที่ถูกกระชากกลับ คนตัวเล็กเซถลาเข้ามาปะทะอกแกร่ง ได้ยินเสียง “หึ” ในคำคออีกฝ่าย 

เขาบีบปลายคางนางอย่างแรงเพื่อให้นางเผยอปากรับการลงโทษจากเขา 

"ไม่...อื้ออ" จูบเร่าร้อนรุนแรง ที่คนตัวโตบังคับมอบ แบบนี้นางไม่ต้องการ 

"ทำกับข้าอย่างนี้ทำไม..ท่านทำทำไม" เสี่ยนเยี่ยดิ้นหนี ฟาดฝ่ามือข้างที่ว่างลงบนอกแกร่ง ดันเขาออกห่างไม่ให้ถูกเนื้อต้องตัว เผลอฟาดสะเปะสะปะลงบนใบหน้าคมเข้มอย่างแรงไปหนึ่งที จนสุดท้ายสองแขนก็ถูกข้อมือใหญ่รวบ หวังเหว่ยเซี่ยดันนางสู่ผนังเรือนใหญ่ จับตรึงข้อมือทั้งสองข้างบนผนังเพียงมือเดียว บ่าวในเรือนใหญ่หายเงียบไปหมดไม่มีใครกล้าโผล่หน้าออกมาดูแม้สักคน 

"เพราะเจ้า..เป็นฮูหยินของข้า" เขาตอบอย่างเอาแต่ใจ ก็นางเป็นฮูหยินของเขาจริง ๆ นางเข้าพิธีกับเขาแล้ว ทุกคนรับรู้แล้วว่านางเป็นฮูหยินของเขา อีกทั้งนางเป็นฮูหยินตราตั้งไปแล้ว จะไม่มีหนังสือหย่าอีกต่อไปเช่นกัน 

"ไม่..ข้าไม่ใช่...เราไม่ได้แต่งงานกันจริง ๆ ข้าไม่ใช่ฮูหยินของท่าน" เสียงสั่นเครือปนสะอื่นตอบกลับอย่างไม่ยินยอม 

"ตอนนั้นไม่ใช่...แต่ตอนนี้...เจ้าใช่แล้ว" 

"อย่า.." นางกรีดร้องสั่นกลัวเมื่อร่างถูกเหวี่ยงเข้าไปในห้องนอนที่ตนคุ้นเคย ห้องนอนที่เคยอยู่ร่วมกันมาก่อน 

ปัง!!! เสียงประตูปิดอย่างแรง หัวใจดวงน้อยเต้นจนแทบทะลุออกมานอกอก ความเหน็บหนาวเข้าเกาะกุมร่างกายจนสะท้านไม่ใช่เพราะอากาศ แต่เพราะบุรุษผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นสามี 

ปล. กำลังรอปกจริงอยู่นะคะ