ก๊อกๆ พี่บีคะ เปิดประตูให้นองนาหน่อยได้ไหมคะน้องนามีเรื่องจะคุยด้วยค่ะ
แอ๋ก....อึดน้องนามีเรื่องจะคุยกับพี่หรอคะ เธอเปิดประตูออกไปพร้อมส่งยิ้มไปให้น้องสาวตัวน้อยที่มีอายุเพียง 6 ขวบกว่าของเธอ
ใช่แล้วค่ะฉันมีชื่อว่าบีหรือชื่อจริงชื่อว่า
วรัญญา ปันสุข ตอนนี้ฉันก็มีอายุ 23 ปีละ โตสุดในบ้านเด็กกำพร้า ใช่แล้วเพราะที่นี่เป็นบ้านหลังแรกของเท่าที่ฉันจำความได้ คุณแม่เล่าให้ฉันฟังว่าดึกคืนหนึ่งได้ยินเสียงเด็กทารกร้องไห้เสียงดังอยู่หน้าบ้านเด็กกำพร้าหรืออีกชื่อนึงชื่อบ้านปันสุขนั่นเอง พ่อแม่ครูและพี่เลี้ยงอีกคนหนึ่งวิ่งไปดูปรากฏว่าเป็นเด็กทารกอายุประมาณ 1 เดือนพร้อมกับห่อผ้าของเด็กทารกแค่นั้นก็แปลว่าฉันเป็นเด็กที่ถูกนำมาปล่อยทิ้งนี่เอง นี่แหละเป็นจุดเริ่มต้นของชีวิตฉัน จนทุกวันนี้ฉันก็ตรงพอที่จะเริ่มทำงานหาเงินด้วยตัวเองได้แล้วเพราะฉันก็เรียนจบ ม.6 แล้วถึงจะไม่ได้เรียนสูงอะไรมากแต่ก็พอจะรู้หนังสือบ้าง แต่เพราะฉันยังไม่มีความกล้าพูดที่จะออกไปสู่โลกภายนอกอย่างเต็มตัวเพราะตั้งแต่เด็กจนโตฉันก็ใช้ชีวิตส่วนใหญ่อยู่แต่ในบ้านปันสุขแห่งนี้ จึงทำให้ฉันเป็นคนกลัวโลกภายนอกเป็นอย่างมาก อ้อลืมบอกสมาชิกในบ้านปันสุขไปเลยคนในบ้านของฉันมีทั้งหมด 15 -16 คน เป็นครอบครัวที่ไม่ใหญ่มากและเด็กๆทั้งหมดจะเป็นพี่น้องของฉันทั้งหมดนะคะ
!!! พี่บี...พี่บีคะ เป็นอะไรหรือเปล่าหนูพูดจบแล้วนะคะ
วรัญญา : อ้าว..ทำไมพี่ไม่เห็นได้ยินเลยล่ะพูดให้พี่ฟังอีกรอบได้ไหมคะ คนเก่งพร้อมส่ง (ยิ้มแก้เขินไป)
น้องนา : (หัวเราะออกมาเพราะความน่ารักของพี่สาว เธอจึงตอบกลับอีกครั้งว่า) พูดก็ได้ค่ะ😂 ก็เมื่อกี้คุณหญิงสาวิตรี มาที่บ้านของเราน่ะค่ะ มาหาครูแม่ เพื่อที่จะขอความช่วยเหลือจากบ้านเรา เหมือนกับว่าจะขอให้ไปอยู่ที่บ้านของท่าน มีแค่นี้ค่ะ ฝันดีนะคะคืนนี้ (หลังจากเด็กน้อยเล่าเสร็จเธอก็รีบวิ่งไปเข้าห้องนอนของตัวเองทันทีเพราะกลัวเดี๋ยวพี่เลี้ยงจะมาเห็นจะโดนดุเอา)😁
วรัญญา : ตอนนี้ก็ดึกมากแล้วนอนดีกว่า
(22:30 น ดึกมากค่ะแม่นางอนามัย 555)
Guest
