เมื่อข่าวนางในดวงใจตกเป็นของรัชทายาทมาถึงหู อ๋องอวี๋เฟิงจึงต้องยับยั้ง จนเกิดการเข้าใจผิดที่ไม่อาจแก้ไขได้...เขาจึงต้องยอมรับชะตาของตนแต่โดยดี
.• .• .• .• .• .• .• .• .• .• .• .• .• .• .• .•
“เกิดเรื่องที่จวนอ๋องอวี๋แล้ว!!”
ถิงหนิงหันควับไปตามเสียงที่ดังมาจากด้านนอกแข่งกับเสียงฝนห่าใหญ่ที่ซัดสาดลงมาอย่างบ้าคลั้ง
...จวนอ๋องอวี๋?! จวนของเรานิ!! แย่แล้วหรือว่า...ความแตก!!!...
“ขะ...ข้าต้องไปแล้ว!”
ไม่บอกธรรดาเธอรีบดึงชายกระโปรงที่ยาวรุ่มร่ามของตนขึ้นเหนื่อเข่าก่อนจะกระโจนออกไปโดยที่ไม่สนสายฝนที่ยังคงตกลงมาไม่ขาดสาย เช่นเดียวกับสายตาที่มองการกระทำไม่สนใจใครของเธอตาค้าง
“เดี๋ยว!...” กว่าจะได้เอ่ยออกมาหญิงสาวที่เพิ่งได้พบก็วิ่งออกไปกลางสายฝนเรียบร้อยแล้ว ทิ้งให้ชายหนุ่มมองตามหลังร่างบางไปอย่างงงงวย รอยยิ้มที่ห่างหายก็พลันปรากฏออกมาอย่างไม่รู้ตัว...
“ท่านอ๋อง! ฮูหยินหายไปขอรับ!...”
พ่อบ้านสุ่น ละร่ำละลักบอกก่อนจะหยุดเพื่อหายใจ แต่ดูเหมือนอ๋องอวี๋เฟิงจะไม่ได้สนใจในการหายตัวไปของฮูหยินตนสักเท่าไร เขากลับก้มลงเก็บผ้าเช็ดหน้าผืนบางที่ถูกปักลายดอกบัวและนามของผู้ที่ทำมันตกไว้ขึ้นมา สายตาก็ยังคงจ้องมันไม่วางตา!
“ถิงหนิง...”
.• .• .• .• .• .• .• .• .• .• .• .• .• .• .• .•
***นิยายเรื่องนี้ถูกขีดเขียนขึ้นด้วยจินตนาการของผู้แต่ง ไม่มีข้อความใดที่เกี่ยวข้องกับความเป็นจริงเลยแม้แต่น้อยหากใช้ชื่อหรือสถานที่ซ้ำกับผู้ใดก็ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะคะ***
(เนื้อหามีความรุนแรงและพฤติกรรมทางเพศที่ไม่เหมาะสมผู้ที่อายุต่ำกว่า 18 ปีควรไตร่ตรองให้ถี่ถ้วนนะคะ!)
Guest
