จบ Silencer  เสียงที่หายไป
31
ตอน
1.68K
เข้าชม
1
ถูกใจ
0
ความคิดเห็น
0
เพิ่มลงคลัง

 

 

 

 

“ฮึก …….” สัปดาห์นี้รอบที่เท่าไหร่แล้ววะเนี่ย ให้ตายเถอะ “ไม่หายไปสักทีวะ ไอ้เหี้ยเอ๊ย!!! ฮึก ฮื่อออ……” 

 

หญิงสาวร่างบางนอนร้องไห้อยู่ที่เตียงกว้างอย่างไม่มีเหตุ ตัวเธอเองก็อยากจะรู้เหตุผลนั้นเหมือนว่าทำไมเธอถึงร้องไห้ได้ขนาดนี้ ไม่ว่าจะไปหาหมอกี่ครั้งอาการนี้มันก็ไม่หายไปสักที เธอจะต้องทรมานแบบนี้อีกนานแค่ไหนกัน 

 

“ร้องไห้ไม่เลิกจริง ๆ ไม่ตายสสักทีวะ ฮื่ออ….”เหมือนมึงรีบอะไม่ต้องคิดอย่างงั้นเลยนะไอ้บ้าเอ๊ย!!! เสียงในหัวพยายามห้ามไม่ให้เธอทำอะไรตัวเอง ความคิดของตัวเธอเองตีกันอย่างนี้ทุกวัน เธอเริ่มเหนื่อยกับมันแต่ก็ห้ามพวกมันไม่ได้เพราะนั้นมันเสียงจากในหัวเธอเอง  

 

“เฮ้ออออ…….” เธอลุกขึ้นมานั่งปาดคราบน้ำตา ก่อนจะถอนหายใจ สีหน้าเธอเปลี่ยนไปราวกับเมื่อกี้นี้คนที่ร้องไห้นั้นไม่ใช่เธอ 

 

“ให้ตายเถอะ จะเศร้าอะไรนักหนาละ ไม่ได้ทำมันละงานเนี่ย!!”เธอลุกออกจาเตียงออกมาที่ห้องนั่งเล่น เพื่อมาที่โต๊ะทำงานของเธอ เธอกลับมานั่งทำงานต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น  

 

(((((เสียงโทรศัพท์))))) เธอหยิบมันขึ้นมาดู ปลายสายนั้นเป็นเพื่อนที่เธอมีอยู่ไม่มากนัก โทรมาอะไรตอนนี้วะ ? 

 

“ว่า?” 

 

(‘โซระ’ มึงอยู่ไหน?) ปลายสายเสียงแหลมเกินกว่าจะเป็นเสียงผู้ชาย แต่…..ใช่ปลายสายนั้นเป็นผู้ชาย 

 

“ก็อยู่ห้องไง สู๊ดดดดดด มึงจะให้กูอยู่ที่ไหน -___-?” โซระ หยิบทิชชู่มาสั่งน้ำมูกที่เธอเพิ่งผ่านการร้องไห้มา 

 

(เป็นไร ไม่สบาย?) 

 

“เปล่า แมลงวันบินเข้าจมูก” 

 

(บ้านป้ามึงเถอะแมลงวันบินเข้าจมูก!!!!! ร้องไห้อีกแล้วเหรอ?) โซระคิ้วขมวดชนกัน เธอไม่ชอบใจเท่าไรที่เพื่อนเธอรู้ทันไปซะทุกอย่าง แต่ก็นะมีไม่กี่คนที่รู้ว่าเธอเป็นแบบนี้ 

 

“อืม T^T” โซระตอบเสียงอ่อย เธอต้องยอมรับเท่านั้น 

 

(เหอะ ๆ ออกค่ะ เดียวพาเที่ยว!) โซระเงยหน้ามองนาฬิกา เวลานี่เนี่ยนะ!!! 

 

“ช่วยไม่ดูเวลาเลยไอ้สัส !!!! นี่มันจะเที่ยงคืนอยู่แล้ว ไปนอนนนนนน !!!” 

 

(ไม่เห็นเป็นไร อย่างไงก็ยันเช้าอยู่แล้วออกมาเถอะหน่า) 

 

“ไม่ไปอะ ดึกแล้วขี้เกียจจะทำงาน!!!” โซระเอาแก้มหนีบโทรศัพท์ไว้ แต่มือเธอก็ยังคงพิมพ์งานต่ออยู่ 

 

(ไอ้บ้างานเอ๊ย !!! เออ ไม่ต้องเดียวกูไปหาเอง) 

 

“หา ?? มึงจะมา? อยู่แถวนี้เหรอ??” 

 

(เออค่ะ เปิดประตูให้กูด้วยนะ ไม่ใช่หนีกูไปนอนนะ) 

 

“อ่าๆ” 

 

โซระตัดสายทันทีไม่ได้รอให้อีกฝั่งนั้นพูดอะไรต่อ มันก็ดีอยู่หรอกที่มีคนมาหาแต่เธอไม่ชินเลยจริง ๆ นั้นแหละ 

 

“ว่าไง เจ้าตัวเล็ก?” เจ้าตัวเล็กที่ไม่เล็กของโซระเดินเข้ามาเอาหน้าพาดบนตัก ‘เรย์’ สุนัขพันธ์ เฟรนช์ มาสทีฟฟ์ ลูกรักสุดหวงของโซระ มันทำสายตาอ้อนโซระอย่างน่ารัก อย่างน้อยโซระก็มองว่าเป็นอย่างงั้น 

 

“ไม่เป็นค่ะ มี๊ไม่เป็นไร ไปนอนเถอะ” 

 

ถึงจะพูดแบบนั้นก็ดูเหมือนเจ้า เรย์นั้นจะรู้เรื่อง มันนอนลงตรงขาของโซระเพื่อเฝ้าเธอทำงาน โซระส่ายหัวให้กับความขี้อ้อนของมันดูไม่เข้ากับขนาดตัวเองซะเลย 

 

“เอ้า นั้นก็อีกตัว -_-” สัตว์เพียงตัวเดียวนั้นไม่ใช่วิถีของเธอ โซระยังเล่นเจ้าแมวเมียวไว้อีกตัว มันเดินเอาตัวถูกกับขาของโซระ  

 

“ไม่ต้องค่ะ มี๊จั๊กจี้ นอนไปเลยดึกแล้ว” โซระพูดไปอย่างงั้นเองเพราะแมวที่เธอเลี้ยงเป็นแมวป่าซึ้งมันหากินตอนกลางคืน ‘โคเฮ’ แมวป่าพันธุ์ คาราคัล ที่ชื่อได้ว่าดุมากกับคนแปลกแต่กับเจ้าของมันกับน่ารักซะอย่างงั้น โซระรับโคเฮมาเลี้ยงตั้งแต่เล็ก โคเฮจะกลัวโซระเหมือนเป็นแม่ของมัน แต่ในบ้างครั้งเจ้าโคเฮก็เล่นแรงเกินไปที่แรงโซระจะห้ามได้ เลยต้องใช่เรย์ที่เป็นพี่ใหญ่เป็นคนช่วยโคเฮถึงจะยอมสงบ 

 

ออดดดดดดดดดดดดด <<< ออดหน้าประตูห้อง 

 

“หลบหน่อยเด็ก ๆ” โซระเดินหลบลูก ๆ ของเธอมาเปิดประตู แต่ดูเหมือนจะมีบางตัวเดินตามเธอมา โซระเห็นจากจอหน้าประตูแล้วว่าใครมา เธอเลยเปิดประตูทันที 

 

“โซระ มึงช่วยเอาอีตัวที่อยู่ข้างหลังมึง ไปไว้ที่อื่นก่อนได้ไหม -____- กูยังไม่อยากเป็นอาหารแมวป่าตอนนี้” ‘แบงค์’ ชี้ไปที่โคเฮที่ยืนจ้องเขาอย่างกะจะกินเลือดกินเนื้อ 

 

“เรย์ เอาน้องไปเก็บหน่อย” โซระเรียกชื่อเรย์ มันเดินมาคาบคอโคเฮ โคเฮมีท่าทีขัดขืน แต่โดนเรย์ขู่ไปมันจึงยอมให้พี่ใหญ่ลากเข้าไปในห้องไม่ เรย์ยังปิดประตูให้อีก 

 

“ลูกมึงจะฉลาดเกินไปละนะ-____-” แบงค์เพื่อนสนิทของโซระเดินเข้ามาในห้อง จะมากี่ครั้ง ๆ เจ้านั้นก็จ้องจะกินเขาอยู่เรื่อย 

 

“ฮ่า ๆ แม่มันฉลาดอะนะ ทำอย่างไงได้?” โซระปิดประตูก่อนจะเดินตามเข้ามานั่งที่โซฟา “แล้วซื้ออะไรมาเยอะแยะวะ?” 

 

“ของกินอะดิ กูเห็นระหว่างทางเลยซื้อมาฝาก” 

 

“ไม่ต้องก็ได้ อย่างไงตอนดึกกูก็ไม่แดกอะไรอยู่แล้ว” โซระเปิดถุงดูว่าแบงค์ซื้ออะไรมา 

 

“แดก ๆ บ้างเถอะมึง เดียวผอมตาย” 

 

“ไม่ตายหรอกกุตายยาก!!! ฮ่าๆ ๆ ๆ” 

 

“ค่ะ! เออมึง ช่วงนี้ได้ยิงปืนป่ะ?” 

 

“หื้ม? เรื่อย ๆ อะแล้วแต่อารมณ์ แต่ว่าพรุ่งนี้จะไปอยู่ ทำไมวะ?” โซระหยิบลูกชิ้นขึ้นมากินไม้หนึ่ง 

 

“กูอยากเรียนยิงปืนบ้างอะ ^^!” แบงค์หันมายิ้มแห้ง ๆให้โซระ 

 

“ทำไมวะ ? สามีให้เรียนเหรอ?” โซระหันไปมองแบงค์ แบงค์แต่งงานแล้วและก็ย้ายไปอยู่กับสามีที่ต่างจังหวัดนาน ๆ ทีจะกลับมาเยี่ยมพ่อกับแม่ เขาก็จะแวะมาหาโซระด้วย “ร้อยวันพ้นปีไม่เห็นอยากเรียน?” 

 

“เปล่า ก็อยากเรียนไว้เฉย ๆ เผื่อแบบในฟาร์มเกิดอะไรขึ้น” 

 

“ฟาร์มสามีเธอมีแต่ผู้ชายจะกลัวอะไรค่ะ นั่งสวย ๆ ให้คนอื่นเขาจัดการเถอะ ถ้ามีเรื่อง ไม่ก็เรียกกูก็ได้ กูพร้อม ^^” 

 

“มึงก็ขยันไปเนอะ กูก็อยากเรียนไว้เฉย ๆ” 

 

“-______-” โซระหรี่ตามองเพื่อนเธอย่างสงสัย แต่ถ้าเพื่อนเธอย่างเรียนก็ช่วยไม่ได้ “อยู่นานไหมละ?” 

 

“อีกไม่กี่วันหรอก มึงก็แค่พากูไปเรียนพื้นฐาน เดียวที่เหลือให้กองทัพช่วยฝึก” 

 

“อ่า พรุ่งนี้ก็ไปกับกูก็แล้วกัน จะนอนนี้ไหมเนี่ย?” โซระมองนาฬิกาอีกครั้ง “ดึกขนาดนี้แล้ว” 

 

“ก็ต้องนอนนี้ดิ กูไม่กลับหรอกนะ ดึกขนาดนี้” 

 

“นอนกับลูกกูไหม กอดอุ่นนะบอกเลย ^^” 

 

“มึงจะฆ่ากูเหรอ !!!!!” 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

…………………………… 

 

 

ยินดีที่ได้พบกันอีกครั้ง…… 

แสดงเพิ่มเติม

รีวิว (0)

เรื่องนี้ยังไม่มีรีวิว