"ยินดีต้อนรับเข้าสู่ wishes game เกมที่จะทำให้ความปรารถนาของคุณเป็นจริง เพียงแค่ผ่านด่านให้ได้เพียง 7 ด่าน ผู้ชนะจะได้สมปรารถนาตามที่มุ่งหวัง...ให้เราช่วยให้ความปรารถนาของคุณเป็นจริงสิ"
ซานตะ : แชมป์เต้นระดับโลกอย่างผม ทุกคนอาจจะคิดว่ามันคือที่สุดในชีวิตแล้ว ชีวิตผมคงสมบูรณ์แบบทุกอย่าง แต่ทุกคนไม่รู้หรอกว่า ผมต้องทรมานกับการแอบชอบมานานนับปี จนกระทั่งวันหนึ่ง เธอเอาการ์ดแต่งงานมาให้ผม ... ถ้าผมกล้าบอกรักเธอไปตั้งแต่ทีแรก ชื่อเจ้าบ่าวในการ์ดเเต่งงาน จะเป็นชื่อผมมั้ย
ริกิมารุ : ครูสอนเต้นอย่างผม การได้ขยับร่างกายไปตามเสียงเพลง ได้ถ่ายทอดความรู้ให้คนอื่น เลี้ยงหมาอีก 2 ตัว แค่นี้ผมก็มีความสุขแล้ว แต่แม่ผมคงไม่แฮปปี้ด้วย เพราะเอาแต่ถามว่า เมื่อไหร่จะมีแฟนซักที ซึ่งผมก็ไม่เคยใส่ใจคำถามนี้เลย จนกระทั่งบรรดาลูกศิษย์ไปแต่งงานมีครอบครัว ผมเลยรู้สึกตัวว่า...ผมคือผู้ชายอายุ 28 ปีแล้ว และ...ผมจีบใครไม่เป็นเลย
ออสก้าร์ : ผมทุ่มเทเรียนร้อง เรียนแร็ป เรียนเต้นที่เกาหลีนานถึง 4 ปี แต่พอค่ายประกาศชื่อคนเดบิวต์ กลับไม่มีชื่อของผมอยู่ในนั้น ยังไม่หมด หลังจากกลับจีนมาได้ 1 ปี ผมก็เข้าร่วมรายการเดบิวต์เป็นไอดอลอีก แต่ผลก็ออกมาเหมือนเดิม คือ ผมไม่ได้เดบิวต์ ... ผมเต้นได้ ผมแร็ปได้ ผมร้องได้ แต่ทำไมผมไม่ได้เดบิวต์
หูเย่เทา : ผมชอบคนคนหนึ่งมานานนับปี ซึ่งดูเขาเองก็เหมือนจะมีใจให้ผม แต่พอผมเริ่มรักเขาจนหัวปักหัวปำ เขากลับบอกผมว่า ขอโทษที่เขารักผมไม่ได้ เพราะผมเป็นผู้ชาย...ถ้าผมเป็นผู้หญิง ทุกอย่างก็ราบรื่นใช่มั้ย?
มิกะ : ผมออกจากเกาะฮาวายมาที่นี่ เพราะเพื่อนรักของผมนอนเป็นผักอยู่โรงพยาบาลมาเดือนนึงแล้ว เคเลนป่วยหนัก หมอบอกว่ามีแค่ปาฏิหาริย์เท่านั้น ที่เพื่อนรักของผมจะกลับมาเป็นปกติ...ถ้าเกมนี้มันได้ผลจริง ไม่ว่าจะแลกด้วยอะไร ผมก็ยอม
นาย : การถูกบูลลี่ไม่สนุกเลย ไม่เคยสนุกเลย เพียงเพราะผมไม่ใช่ลูกคนรวยแค่นั้นเอง ต่อให้ผมเรียนเก่งแค่ไหน ทำดีแค่ไหน สุดท้ายผมมันก็แค่เด็กสลัมในสายตาทุกคน....ไม่มีใครมองเห็นตัวตนของผมจริงๆ ซักคนเลย
จางซินเหยา : ครึ่งชีวิตของผมอยู่ในจอทีวีตลอด แต่ก็ได้เป็นแค่ตัวประกอบ พอมาเป็นเทรนนี่ในบริษัท การประเมินของผมก็คือ A ทุกด้าน ไม่ว่าจะร้อง แร็ป เต้น จนกระทั่งผมได้เดบิวต์กับเพื่อนๆ จบยุบวง แต่กลับไม่มีใครรู้เลยว่ามีผมอยู่ในนั้น...ผมยังขาดอะไรอีกงั้นหรอ
จางซินเหยา : ครึ่งชีวิตของผมอยู่ในจอทีวีตลอด แต่ก็ได้เป็นแค่ตัวประกอบ พอมาเป็นเทรนนี่ในบริษัท การประเมินของผมก็คือ A ทุกด้าน ไม่ว่าจะร้อง แร็ป เต้น จนกระทั่งผมได้เดบิวต์กับเพื่อนๆ จบยุบวง แต่กลับไม่มีใครรู้เลยว่ามีผมอยู่ในนั้น...ผมยังขาดอะไรอีกงั้นหรอ
แพทริค : ผมอิจฉาคนที่เขาไม่ต้องดิ้นรนในชีวิตจริงๆ ชีวิตผมเกิดมาไม่มีอะไรเรียบง่ายเลย พ่อถูกน้องชายแท้ๆ โกงเงินไปกว่า 20 ล้าน ส่วนแม่ก็ป่วยออดๆแอดๆ แทนที่จะได้พาแม่ไปรักษาที่โรงพยาบาลดีๆ กลับทำได้แค่กินยารักษาตามอาการ ผมพยายามสอบชิงทุนทุกอย่างเพื่อแบ่งเบาภาระทางบ้าน แต่มันก็ยังไม่พออยู่ดี ...ถ้าผมมีเงินซักร้อยล้าน ความเป็นอยู่ของครอบครัวเราคงจะดีกว่านี้
โจวเคออวี่ : ผมไม่ได้ต้องการอะไรเลย ผมแค่ต้องการมาตามหาเพื่อนๆ ของผมที่หายตัวไปเพราะเข้ามาเล่นเกมบ้าๆ นี้
ร่วมกับ
เอเค หรือ หลิวจาง : ผมแค่จะมาตามไอ้เด็กแสบกลับบ้านครับ แม่มันเรียกกินข้าว
หลินโม่ : ผมก็นึกว่ามันจะเหมือนเกมอื่นๆ ที่ผมเคยเล่นซะอีก
ป๋อหยวน : ผมเป็นนักพัฒนาซอฟต์แวร์ ผมยังไม่สามารถแกะรหัสโค้ดของเกมนี้ได้เลย...มันซับซ้อนเกินไปจริงๆ
จางเจียหยวน : ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมผมต้องเขียนคำนี้ซ้ำๆ
เคเลน : ผมรับบทเป็นผักครับ นอนนิ่งๆ ทั้งเรื่อง
อ่านก่อน
1. เรื่องนี้เเต่งจากจินตนาการ ไม่ได้มีเจตนาให้น้องๆ เสื่อมเสียชื่อเสียงแต่อย่างใด มันคือเรื่องสมมติทั้งหมด เพราะคงไม่มีทางเกิดขึ้นได้ในโลกแห่งความจริง
2. คู่ชิปของอิเจ้อาจจะไม่ได้ตรงกับใจใครหลายๆ คน อันนี้ก็ต้องขออภัย มันคือความจิ้นส่วนตัวจริงๆ
3. เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่แต่งกับธัญวลัย อิเจ้ก็จะสับสนมึนงงนิดนึง....(บอกทำไม???)
4. ไม่รู้ว่ามันต้องเขียนอะไรอีก คิดได้แค่นี้ พอแค่นี้ละกัน ไปอ่านกันค่ะ
Guest
