เด็กครู(ราคะ)

"ณัฐธิดา สอบผ่าน"

เสียงปรบมือดังสะนั่นห้อง เเหมก็เป็นเด็กเก่งนี่นา ตอนนี้ไม่อยากคิดอะไรมาก ต้องมาทำใจฟังคะเเนนของตัวเองอีก

"เกลวริน..."

เสียงครูกวินเรียกชื่อฉันก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่

"หลังเลิกเรียนมาพบครูด้วย"

กะเเล้วเชียว เวรกรรมจริงๆ อีเเมงดามันบอกข้อผิดให้ฉันอีกเเล้ว 

"ค่ะ..."

ฉันนั่งเหม่อในคาบเรียนทั้งวัน ฉันอยากรู้ว่าเรามาเรียนกันทำไม พอเรียนจบคนส่วนมากก็ตกงานเป็นว่าเล่น อีกอย่างบ้านฉันก็โครตรวย ฉันเเค่นอนเฉยๆก็ใช้เงินได้นี่นา...

เเต่เพราะพี่กวินนี่เเหล่ะ งงล่ะสิว่าทำไมฉันถึงเรียกว่าพี่กวินเพราะว่า เขาเป็นพี่ฉันจริงๆน่ะสิ เออพี่ต่างแม่น่ะ ยังไงก็ตามเพราะพี่เขาฉันเลยต้องมานั่งเรียนอยู่ในตอนนี้

กริ๊งงงงงงงงงงงง!

เสียงกริ่งดังขึ้นมันบอกว่าถึงเวลาที่ฉันต้องไปรับกรรมซะเเล้วสิ

ฉันเปิดประตูเข้าห้องพี่กวินอย่างเบามือ เมื่อเห็นว่าพี่เขาหลับอยู่ฉันจึงค่อยๆย่องเข้าไปหา พร้อมกับเเผนการอันชั่วร้าย 

"เกลวริน ทำอะไรของเธอ"

เสียงพี่กวินปลุกฉันตื่นขึ้น นี่ฉันเผลอหลับไปตั้งเเต่เมื่อไหร่กันนะ 

"หนูทำอะไรคะ"

ฉันถามกลับด้วยความสงสัย ก่อนที่จะนึกอะไรออกเมื่อหันไปเห็นหน้าคนที่กำลังเดือดร้อนอยู่

"อ๋ออออออ"

"ทีนี้รู้ยังห๊ะ"

พี่กวินพูดพร้อมกับหยิบทิชชู่มาเช็ดรอยปากกาบนในหน้าอันหล่อเหลาของเขา

"เเมวก็น่ารักดีนี่นา"

ฉันพูดไปขำไป ก่อนที่จะโดนพี่กวินเขกหัวไปทีนึง

"อะ มารับผิดชอบที่ตัวเองทำซะดีๆ"

พี่กวินพูดพร้อมยื่นทิชชู่มาให้กับฉัน ฉันรับมาเเบบไม่เต็มใจนักก่อนที่จะค่อยๆเช็ครอยปากกาบนหน้าของพี่กวินออก

ฉันจ้องนัยน์ตาที่ดุดันของพี่กวินโดยไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ ฉันรู้สึกอ่อนไหวกับนัยน์ตาคู่นั่น จังหวะหัวใจฉันมันเต้นถี่ขึ้นเรื่อยๆจนฉันห้ามไม่ได้

"เกลว...จะจ้องหน้าพี่อีกนานมั้ย"

เสียงของพี่กวินทำให้ฉันหยุดคิดเรื่องอกุศลทันที

"เกลว...ป่าวจ้องนะคะ"

ฉันรีบปฏิเสธทันควัน แต่พี่กวินก็ยังไม่หยุดเซ้าซี้ฉันซักที จนฉันทำตัวไม่ถูกเลย 

แต่ในตอนนั้นเองก็มีเสียงดังขึ้นหน้าประตู ฉันเเละพี่กวินก็ยังไม่ได้เอะใจอะไร จนเราสองคนเก็บของเสร็จกำลังจะกลับบ้าน และในตอนนั้นเองฉันและพี่กวินก็ได้รู้ว่าเสียงแกร๊กที่หน้าประตูเมื่อกี้ก็คือเสียงล็อคประตูจากลุงภารงนั่นเอง

"ทีนี้...ทำไงดี"

ฉันถามพี่กวินด้วยความกังวล

"เวลานี้เเล้วทุกคนคงกลับบ้านกันหมดเเล้วล่ะ เดี๋ยวพี่จะลองโทรหาไอ่เม่นดู"

ตูดดดด~ตูดดดด~ตูดดดด~

ไม่มีเสียงตอบรับจากหมายเลขที่คุณเรียก...

"เกลวอยู่นี่นะ เดี๋ยวพี่จะลองพังประตูดู"

"เอาจริงดิพี่วิน"

พี่กวินหยุดคิดสักพักก่อนที่จะวิ่งไปกระเเทรกกับประตูอย่างจัง

"พี่วินนนนนนนนน"

ฉันเรียกพี่วินอย่างตกใจ ก่อนที่พี่วินจะวิ่งเข้าไปกระเเทรกกับประตูซ้ำเเล้วซ้ำอีก จนพี่เขาหมดเเรงไป 

"พี่ว่าคืนนี้เราต้องนอนที่นี่เเล้วล่ะ รอลุงภารงมาเปิดประตูพรุ่งนี้"

"อื้ม...คงต้องเป็นงั้นเเหล่ะ"

ฉันเเละพี่กวินนั่งกอดเขาโดยไม่พูดอะไรกันเลย พอเริ่มดึกอากาศเริ่มเย็นลงเรื่อยๆ ฉันจึงเริ่มขยับเข้าไปใกล้พี่วิน

"เกลว..."

"คะ"

"ทำไมเราไม่ตั้งใจเรียนวิชาพี่เลย"

"ก็เกลว..."

อยากโดนพี่วินดุไง อยากให้พี่วินเป็นห่วง อยากอยู่กีบพี่วิน อยาก...

"ก็อะไร..."

พี่วินถามซ้ำเมื่อเห็นฉันเงียบไป

"ก็...เกลวชอบพี่วินไง"

ฉันพูดก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปหอมเเก้วพี่วินโดยที่พี่เขายังไม่ทันตั้งตัว

"..."

นี่ฉันทำอะไรลงไปเนี้ย ฉันต้องบ้าไปเเล้วเเน่เลย เอาไงดีพี่วินต้องว่าฉันเเน่ๆเลย ฉันหลับตาปีี๋ไม่กล้ามองหน้าพี่เขา

เเต่จู่ๆฉันก็เริ่มสัมผัสถึงลมหายอุ่นๆที่เข้าใกล้ใบหน้าของฉันขึ้นเรื่อยๆ 

"อ๊ะ..."

ฉันร้องอย่างไม่ทันตั้งตัวเมื่อร่างสูงครอบครองริมฝีปากของฉันอย่างลุกล้ำ

ตอนนี้เสียงหัวใจของฉันเต้นเเทบไม่เป็นจังหวะ ก่อนที่พี่วินจะเเทรปลายลิ้นที่ร้อนละอุเข้ามาในปากของฉัน มันหยอกเย้ากับลิ้นของฉันอย่างละมุนละไม ฝ่ามือหนาของพี่วินเริ่มลูบไล้หน้าอกของฉันอย่าเบามือ ฉันเริ่มจะคิดอะไรไม่ออก ภาพในหัวมันขาวโพลนไปหมด พี่วินใช้มืออีกข้างถลกประโปรงนักเรียนของฉันขึ้น เผยให้เห็นกางเกงในลายลูกไม้สีชมพูของฉัน

"อ๊ะ"

ฉันสะดุ้งเฮือกเมื่อพี่วินใช้นิ้วเรียวยาวแทรกเข้ามาในร่องสวาทของฉัน

"หือออออออออ"

เพียงเเค่ปลายนิ้วของพี่วินมันกลับทำให้ฉันเสียวสะท้านไปทั้งตัว

"อ๊าส์..."