' ทำไม.. '
' มูน.. ใจเย็นๆก่อนนะ ฟังพะ.. '
หญิงสาวร่างเล็กเงยหน้ามองพี่ชายต่างสายเลือดของตนด้วยแววตาสั่นระริก เธอพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือพร้อมกับดวงตากลมโตสีน้ำเงินอันทรงเสน่ห์ที่เริ่มจะมีน้ำเอ่อล้นออกมา
คนตัวสูงก้มมองน้องสาวด้วยความสงสารจับใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้มาก เขาอยากจะดึงเธอมากอดให้แน่น แต่ก็คงจะดีกว่า.. ถ้าปล่อยให้เธอได้ด่าทอเขาเพื่อระบายอารมณ์ก่อน เขารู้ดีว่าน้องสาวของเธอใจร้อนขนาดไหน
' มูนถามว่าทำไมพี่ถึงไม่ยอมให้มูนไปกับพ่อแม่ ! '
' มันอันตราย ฟังพี่ก่อนสิ '
' .... '
หญิงสาวเม้มริมฝีปากแน่นเพื่อสะกดกั้นความรู้สึกที่กำลังท่วมท้นอยู่ภายในอก ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่และยกมือเรียวขึ้นมาปาดน้ำตาแบบลวกๆด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย
' ข้างนอกเขตสงวนมันอันตรายมาก มูนก็รู้ไม่ใช่หรอ อีกอย่างพี่เองก็แอบส่งกำลังเสริมไปสามคนเพื่อเป็นกองสนับสนุนให้พวกท่านแล้ว เผื่อเกิดอะไรไม่ดีขึ้น '
' มูนเข้าใจในเรื่องนั้นพี่เดล แต่ที่มูนไม่เข้าใจ ทำไมพี่ไม่ยอมให้มูนออกไปกับพ่อแม่ มูนโตมากพอที่จะออกไปจากที่นี่ได้แล้ว ! ถึงแม้มูนจะทำอะไรไม่ได้มาก แต่มูนมั่นใจว่าอย่างน้อยมูนก็ได้ปกป้องพ่อกับแม่ในสถานการณ์นี้ ! มูนมั่นใจว่าเรื่องแบบนี้ไม่เกิดขึ้นแน่ ถ้ามูนไปด้วย ! '
หญิงสาวเจ้าของชื่อมูนไลท์ขึ้นเสียงใส่คนตรงหน้าจนคนรอบข้างหยุดชะงักและหันมามองเขาทั้งคู่ ตอนนี้ความรู้สึกของเธอมันเริ่มคุกรุ่นจนแทบจะไม่สามารถสะกดกั้นมันได้ ทั้งด้วยความใจร้อนที่เป็นทุนเดิมอยู่แล้วกับการที่หัวหน้าเผ่าอย่างพ่อของเธอต้องมาหายตัวไปอีก มิหนำซ้ำ..ทั้งแม่และคนติดตามทั้งห้าคนรวมถึงคนที่ฟาเดลแอบส่งให้ตามไปก็ยังหายไปอย่างไร้วี่แวว ทำให้มูนไลท์โกรธ เสียใจและเครียดในเวลาเดียวกัน
ชายหนุ่มกวาดสายตามองบรรยากาศรอบๆก่อนจะหันกลับมามองหญิงสาวและพูดด้วยน้ำเสียงใจเย็น
' อย่าเสียงดังได้มั้ย เราจะให้คนอื่นรู้ไม่ได้ว่าหัวหน้าเผ่าหายไป '
' แล้วพี่จะให้ทำยังไงกับเรื่องนี้ '
มูนไลท์ถามพี่ชายของเธอพร้อมกับยกมือเรียวขึ้นมายีผมด้วยความหงุดหงิด
' คนที่พี่สั่งให้แอบตามไปยังไม่กลับมา ส่วนคนติดตามที่ไปกับคุณลุงคุณป้าด้วยก็หายตัวไปทั้งหมด.. มันแปลกมาก.. เราจะใจร้อนกับเรื่องนี้ไม่ได้ พี่ว่ามันต้องมีอะไรแน่ๆ '
ร่างสูงพูดพร้อมกับใช้ความคิดไปด้วย เขาเครียดจนคิ้วหนาทั้งสองข้างแทบจะผูกติดกันได้ด้วยซ้ำ เหงื่อเริ่มซึมออกมาตามรูขุมขนเพราะความร้อนใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น เขายกแขนเสื้อขึ้นมาเช็ดเหงื่อบนใบหน้าของตัวเอง
' มูนไม่รออะไรทั้งนั้น.. '
หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเฉย หากแต่ร่างบางนั้นเดินตรงดิ่งออกไปยังทางออกของเขตสงวน ชายหนุ่มรีบเดินตามและคว้าแขนของน้องสาวไว้แต่เธอกลับสะบัดมันทิ้งอย่างไร้เยื่อใย เธอใจร้อนเกินกว่าจะรอให้พ่อแม่กลับมาหาเธอเอง เธอรู้ดีว่าเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้มันไม่ปกติ
' หยุดเดี๋ยวนี้นะมูน ! จับตัวคุณหนูไว้เดี๋ยวนี้ ! '
ฟาเดลสั่งมูนไลท์ให้หยุดก่อนจะหันไปสั่งคนเฝ้าหน้าประตูทางออกด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด สี่คนนั้นรีบวิ่งตรงเข้าหามูนไลท์ทันทีเมื่อได้รับคำสั่ง แต่ทว่า..
' กร๊าซซซซซซซ ! '
ช้าไปเสียแล้ว..
' ไม่นะ.. มูน.. '
ชายหนุ่มบ่นพึมพำกับตัวเองก่อนจะสั่งทุกคนให้ออกห่างจากบริเวณนั้นทันที
' ถอยห่างออกไป ! อย่าเข้าใกล้คุณหนู ! '
' กร๊าซซซซซซซซซ ! '
หญิงสาวร่างบาง.. กลับกลายร่างเป็นหมาป่าขนสีขาวภายในชั่วพริบตา อารมณ์ที่หลากหลายรวมถึงความสามารถในการควบคุมของเธอยังไม่ดีนัก เพราะเธอเพิ่งจะอายุยี่สิบเมื่อสามเดือนที่แล้ว
หมาป่าสีขาวขู่ทุกคนที่เข้าใกล้ก่อนจะกระโจนใส่ชาวบ้านคนนึงและกัดทึ้งเขาจนเลือดสาดกระเซ็นเต็มพื้นดิน ทุกคนวิ่งหนีกันไปคนละทิศละทางเพราะไม่มีใครกล้าต่อสู่กับมูนไลท์.. เลือดของหัวหน้าเผ่าที่ถ่ายทอดมาสู่เธอนั้นเข้มข้นเกินไป ทั้งขนาด พลกำลังและความดุร้าย
' มูนไลท์ !!!!! '
แต่ทว่า.. พี่ชายต่างสายเลือดของตนอย่างฟาเดลตัดสินใจกลายร่างเป็นหมาป่าตัวสีน้ำตาลในทันที เขาสามารถกลายร่างได้อย่างง่ายดายภายในชั่วพริบตา ฟาเดลวิ่งเข้าไปตะครุบหมาป่าตัวสีขาวเอาไว้ทั้งที่เขาก็รู้ว่าสู้เธอไม่ได้
มูนไลท์ในร่างหมาป่าที่ควบคุมตัวเองไม่ได้กำลังใช้เล็บข่วนไปบนร่างกายของฟาเดลไปทั่ว ก่อนจะใช้ฟันขย้ำคอของฟาเดลและเขวี้ยงเขาไปไกลๆ..
หมาป่าตัวสีน้ำตาลกระเด็นไปไกลจนกระแทกต้นไม้หลังประตูทางออกของเขตสงวน เขารวบรวมแรงที่มีทั้งหมดไปนอนขวางหลังประตูทางออกเอาไว้ ถึงแม้จะช่วยอะไรไม่ได้แต่อย่างน้อยเขาก็ยังได้ปกป้องน้องสาวต่างสายเลือดของตนจนสุดชีวิต..
' ปังงงงงงง ! ปังงงงงง ! ปังงงงงงง ! '
ดวงตาสีน้ำตาลของหมาป่าตัวสีดำค่อยๆปิดลงเพราะความเจ็บปวดที่โลดแล่นไปทั่วร่างกาย ก่อนจะทนพิษบาดแผลไม่ไหวจนดวงตาทั้งสองข้างๆค่อยๆปิดลงในขณะที่เสียงปืนปริศนาดังขึ้นในเวลาเดียวกัน..