ชะตาชีวิตนี้ไม่มีใครเขียนได้ ตัวเราเท่านั้นที่สามารถกำหนดได้ว่าจะเดินไปในเส้นทางใด ความรักก็เช่นกัน หากรักที่บริสุทธิ์ล้วนเต็มไปด้วยการเสียสละ รักนั้นก็ย่อมเป็นรักที่สมบูรณ์แบบ แต่ถ้าหากว่าเราต้องเสียสละมากกว่าที่คนอื่นคิดล่ะ เสียสละแบบไม่มีข้อกังขา โดยที่ใครคนนั้นไม่เคยรู้เลยว่า ทั้งชีวิตนี้ เขาทำเพื่อเธอ...
•~•~•
“อลิสา ฟังผมก่อน ผมไม่อยากให้คุณต้องเอาเรื่องของผมมาคิดให้วุ่นวายใจ แต่สำหรับผมแล้วเรื่องงานกับเรื่องความรักเป็นคนละเรื่องกัน ผมรู้ว่าคุณอาจไม่ชอบคนที่ทำงานให้กับองค์กรมาเฟียแบบนั้น แต่ผมยอมรับว่ามาเฟียอย่างผมก็มีหัวใจ และมีความรู้สึกมากพอที่จะรักใครสักคน และผมรักคุณ ผมอยากใช้เวลาที่เหลือในชีวิตของผมกับคุณ ผู้หญิงคนเดียวที่ผมรัก ผมรู้ว่ามันอาจฟังเป็นเรื่องที่ไม่น่าเชื่อ แต่ผมยอมรับจากใจจริงว่าผมรู้สึกแบบนั้น และผมไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใคร…”
ท่ามกลางคำพูดที่ราวกับคำสารภาพรักอันลึกซึ้งนั้น ลินน์ได้แต่นอนแน่นิ่งฟังสิ่งที่เขาพูดออกมาอย่างตั้งใจ เธอไม่รู้เลยว่าควรจะทำอย่างไรต่อไป เธอควรจะสานสัมพันธ์ระหว่างเราในครั้งนี้ให้ดำเนินไป หรือควรยุติและจบเรื่องทุกอย่างนี้ซะ
“ผมอยากขอให้เรื่องนี้เป็นแค่เรื่องระหว่างเราสองคน ผมไม่อยากให้คุณเอาเรื่องหน้าที่การงานของผมเข้ามาเกี่ยวข้อง ผมรู้ว่ามันเป็นเรื่องที่ทำใจยอมรับยาก แต่ผมก็อยากที่จะดูแล ปกป้อง และใช้เวลาร่วมกับคุณ ผมขอร้องเถอะนะ ให้โอกาสผมได้พิสูจน์ตัวเอง ปล่อยให้มันเป็นเรื่องหัวใจของเราแค่สองคน…”
“แล้วคุณแน่ใจได้ยังไงคะว่าคุณจะสามารถทำทุกอย่างนั้นได้ บางทีเจ้านายของคุณอาจไม่เห็นด้วยกับเรื่องนี้ก็ได้” เธอรีบแย้งเยือนความคิดนั้น
“เจ้านายของผมไม่มีสิทธิ์มาตัดสินเรื่องนี้ ผมมีสิทธิ์ตัดสินชีวิตของตัวเอง และเลือกเส้นทางชีวิตของตัวเองได้ และผมเลือก…เลือกที่จะรักคุณ แน่นอนว่าที่ผ่านมาผมเลือกที่จะเขียนชะตาชีวิตของตัวเองให้เป็นแบบนั้น แต่ผมไม่สามารถเขียนให้ชะตาชีวิตของคุณมาเป็นของผมได้ ผมถึงอยากให้คุณลองเปิดใจ ลองปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามความรู้สึก”
“แล้วถ้าฉันบอกคุณว่าฉันไม่ได้ชอบคุณล่ะ”
“ถ้าเช่นนั้นผมก็จะยอมปล่อยให้คุณไป และเดินออกมาจากชีวิตของคุณเอง”
ฝากคอมเมนต์เพื่อเพิ่มกำลังให้ไรท์ กดใจเพื่อเป็นกำลังใจ และติดตามผลงานเรื่องนี้ของไรท์ด้วยน้า^^
Guest
