'แก้มใส' แม่อุ้มบุญลับๆ ที่ยอมทำทุกอย่างเพื่อได้ใกล้ชิดลูกในไส้ เธอรู้ดีว่า 'ที่นั่น' ไม่มีใครรักลูกของเธอ 'ปรเมศ' ผู้ชายดิบห่ามที่ไม่ศรัทธาในความรัก เมื่อเขาได้พบกับเธอหัวใจที่กร้าวกระด้างก็เปลี่ยนไป
พูดคุยกับเลี่ยงค่ะ
นิยายเรื่องนี้ดำเนินเรื่องด้วยความดิบ เถื่อน ตบจูบ บีบคั้นหัวใจขั้นสุด
นอกจากบีบคั้นหัวใจรีดแล้ว เลี่ยงก็จะเค้นเลือดกำเดารีดให้ไหลพรากด้วยเช่นกัน
รับประกันความหื่น 25+ รับประกันความหน่วงร้าวหัวใจ
รับประกันความหวานฟินจิกหมอนขาดกระจุย
พระเอกเป็นคนไม่รู้จักความรัก แต่ถ้าได้รักแล้วก็หัวปักหัวปำค่ะ
งานของเลี่ยงทุกเรื่องพระเอกเครซี่นางเอกซำเหมอ เป็นรสนิยมของเลี่ยงเอง แหะๆ
ส่วนนางเอกนั้น แม้จะแสนดีแต่ก็เด็ดเดี่ยวกตัญญู รับรองว่ารีดต้องรักหนูแก้มใสเหมือนที่เลี่ยงรัก
ขอให้มีความสุข ความฟิน ไปกับตัวอักษรของเลี่ยงน้า จุบุจุบ
///////////////////////////////////
“ชื่ออะไร”
“กะ...กะ..แก้มใสค่ะ”
เธอเริ่มรู้สึกหูอื้อ ตาพร่าลาย คำถามที่มาพร้อมกับความหวิวไหวทำให้หญิงสาวแทบไม่มีสมาธิในการตอบ
ปลายนิ้วโป้งบดคลึงหมุนวนราวกับจะแกล้งให้อีกฝ่ายอ่อนปวกเปียกเป็นขี้ผึ้งลงไฟ เขาไม่เพียงแต่บดขยี้ปลายถันแต่ยังใช้ฝ่ามือกอบกุมทั้งเต้าแล้วบีบเฟ้นเค้นคลึงไปมาจนร่างเล็กเริ่มหอบหายใจแรงขึ้น...แรงขึ้น
“การศึกษา...”
“มะ...มัธยมหกค่ะ”
“มีพี่น้องมั้ย”
ทรวงอกกระเพื่อมไหว พลางแอ่นเบียดเข้าหาคนตัวโตเมื่อเขากลับมาใช้ปลายนิ้วบี้บดปลายถันอีกครั้ง
“มะ...ไม่มีพี่น้องค่ะ เป็นลูกคนเดียว”
“พ่อแม่ล่ะ”
“แม่เสียไปตั้งแต่เด็กค่ะ เหลือแค่พ่อคนเดียว หนูไม่มีญาติที่ไหน อะ...อื้อ อื้อ”
แก้มใสรวบรวมสติแล้วตอบออกไปยืดยาว แต่เมื่อเขาบดขยี้ถี่ๆ เธอก็ถึงกับปิดเปลือกตาแน่นเผลอครางเสียงแผ่วหวานออกมาจากริมฝีปากสีชาด
“งั้นหรือ”
ตอบรับพลางก้มหน้าลงแล้วใช้ปลายจมูกโด่งซุกไปตามพวงแก้มอิ่มระเรื่อไปด้วยเลือดฝาด มือข้างที่เค้นคลึงอกคู่งามเลื่อนต่ำลงแล้วกอบกุมสะโพกภายเอาไว้
ทันใดนั้นเขาก็ผละออกจากการกอดรัด ถอยหลังไปหนึ่งก้าวแล้วมองร่างตรงหน้าอย่างประเมินอีกครั้ง คราวนี้แก้มใสไม่ได้หลบสายตา ใบหน้าของเธอฉายชัดว่าเต็มไปด้วยความประหม่าและเขินอาย
“ถอดสิ”
คำสั่งห้วนสั้นไม่อ้อมค้อมทำให้แก้มใสถึงกับเผลออ้าปากน้อยๆ ก่อนจะรีบเม้มปากเป็นเส้นตรง ไม่กล้าเถียง ไม่กล้าทัดทาน ด้วยกลัวว่าหากเขาเปลี่ยนใจขึ้นมาเธอจะหมดสิทธิ์ได้ใกล้ชิดน้องกานต์
“ค่ะ”
หญิงสาวรับคำด้วยน้ำเสียงสั่น นิ้วเรียวเล็กรีบปลดกระดุมกางเกงยีนส์ก่อนจะดึงมันลงไปกองอยู่ที่ปลายเท้า เผยให้เห็นกางเกงชั้นในลูกไม้สีขาวบางเบาที่ปกปิดโหนกนูนเอาไว้อย่างหมิ่นเหม่
เธอกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ด้วยรู้ว่าทุกการเคลื่อนไหวล้วนอยู่ในสายตาของผู้ล่าอย่างปรเมศ นิ้วเล็กเกี่ยวที่ขอบกางเกงชั้นในตัวจ้อยแล้วรูดมันลงไปกองที่ปลายเท้า ก่อนจะยกเท้าทั้งสองข้างออกแล้วเขี่ยพวกมันไปให้พ้นทาง
เวลานี้แก้มใสยืนเปลือยเปล่าโดยไร้อาภรณ์ปกปิด เธออับอายจนเอาแต่ก้มหน้ามองปลายเท้าตนเอง
“เงยหน้าขึ้นสิ”
“ค่ะ”
แก้มใสค่อยๆ เงยหน้าขึ้น เธอไม่เคยเปลือยเปล่าต่อหน้าผู้ชายคนไหนมาก่อน ร่างบางจึงสั่นเทิ้มด้วยความกระดากอาย ตื่นตระหนกจนรู้สึกราวกับจะเป็นลมล้มลงเสียให้ได้
“สวย...ไร้ที่ติ”
เขาเอ่ยชมเรือนร่างของเธอราวกับกำลังพูดถึงสินค้า หาใช่เรือนร่างของมนุษย์ที่ประกอบไปด้วยเลือดเนื้อและจิตวิญญาณ