“ปล่อย ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย หนูถูกทำร้ายค่ะ ช่วยด้วย”
เมษาตะโกนออกมาสุดเสียงพร้อมกับพยายามทำให้ผู้คนแถวนั้นสนใจเธอ เพราะเธออยากหนีไปให้พ้นจากผู้ชายที่กำลังจับข้อมือของเธออยู่
“ไม่มีอะไรหรอกครับ นี่เป็นเรื่องของผัวเมียต่างหาก เค้กกลับบ้านกับพี่เถอะ ลูกของเราก็รออยู่ที่บ้าน เค้กเป็นแม่คนแล้วนะครับ เค้กจะมาหนีเที่ยวแบบนี้ไม่ได้แล้วนะ”
ธีรภัทรแกล้งพูดออกมาเสียงดังๆบ้าง จนผู้คนที่ิอยู่แถวนั้น ต่างก็เดินผ่านไปเพราะคิดว่าเป็นเรื่องของผัวเมียจริงๆ
“ใครเป็นเมียนาย ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ แก่ก็แก่ ใครจะอยากไปเป็นเมียด้วย”
“ที่จริงตอนนี้ เธอน่าจะได้เป็นเมียฉันแล้วนะ ถ้าหากว่าวันแต่งงานเธอไม่หนีฉันมาก่อน เธอรู้ไหมว่าฉันให้เกียรติเธอมากแค่ไหนแล้ว ที่จะเอาเธอมาเป็นเมีย แต่งงานออกหน้าออกตา แต่นี่เธอยังจะมาเล่นตัวกับฉันอีกเหรอ คิดว่าตัวเองสวยนักหรือไง”
“ฉันคิดว่าฉันสวยนะ ไม่อย่างนั้นผู้ชายแบบคุณธีรภัทร คงไม่มาตามหาฉันกลับไปแต่งงานด้วยหรอก” เมษาส่งยิ้มหวานๆให้กับผู้ชายตรงหน้า และหยุดท่าทีที่จะขัดขืนเขา
เธอดึงธีรภัทรเข้ามากอดเอาไว้ ส่วนเขาก็หอมเบาๆลงไปที่แก้มของเธอ พร้อมกับคิดในใจ ว่าในที่สุด เขาก็สามารถปราบพยศผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมกอดของเขาจนได้
“โอ้ย! ยัยเด็กบ้า” ธีรภัทรร้องออกมาด้วยความจุก เมื่อเขาถูกเมษาใช้เข่ากระแทกลงไปที่กล่องดวงใจของเขา จากนั้นเธอก็วิ่งหนีเขาไปแบบไม่คิดชีวิต