จบ พรพรหมพิศวาสNC25+++
84
ตอน
36.4K
เข้าชม
478
ถูกใจ
147
ความคิดเห็น
92
เพิ่มลงคลัง

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะโชคชะตากลั่นแกล้งหรือเพราะพรหมลิขิตที่ลิขิตมาให้ผิดฝาผิดตัวกันแน่ จึงทำให้เธอ...พลอยชมพู ถูกเข้าใจผิดคิดว่าเป็นสาวไซด์ไลน์ที่ถูกส่งมาให้บริการเขา...ชานนท์ 

 

แต่...เรื่องราวมันจะไม่ยุ่งเหยิงถ้าหากว่าเขาไม่ได้ติดใจในความบริสุทธิ์และไร้เดียงสาของเธอ เขาเฝ้าตามหาเธอแทบพลิกแผ่นดิน โดยไม่รู้ว่าแท้จริงเธอเป็นแฟนสาวของ...ณดล ผู้เป็นน้องชายของเขา... 

 

 

ครืน...ครืน...ซ่า...ซ่า... 

 

แท็กซี่สีชมพูแล่นเข้ามาจอดที่หน้าโรงแรม แต่ยังไม่ทันที่ผู้ที่โดยสารมาจะลงจากรถ ก็มีเสียงฟ้าร้องครืนๆและสายฝนที่โปรยปรายลงมาก่อนจะเทกระหน่ำอย่างไม่ลืมหูลืมตา 

 

"ค่าโดยสารค่ะคุณลุง ไม่ต้องทอนนะคะ" หญิงสาวยื่นค่าโดยสารให้คนขับแท็กซี่แล้วจึงเปิดประตูรถลงมา ก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปในโรงแรมเพราะทั้งลมทั้งฝนพัดกระหน่ำมาอย่างบ้าคลั่ง 

 

"เฮ้อ...ทำไมต้องมาตกตอนนี้ด้วยนะ" หญิงสาวบ่นให้สภาพอากาศที่เปลี่ยนเร็วเกินไป เพราะก่อนหน้านี้ท้องฟ้ายังโปร่งใสอยู่เลย พอบ่นเสร็จเธอก็ล้วงหาโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าสะพายข้างใบโปรดแล้วกดโทรออกทันที 

 

ตู๊ด...ตู๊ด... 

 

'ว่าไงจ๊ะพลอย' ไม่นานนักก็มีเสียงตอบกลับมา 

 

"พลอยมาถึงโรงแรมแล้วค่ะพี่วี"  

 

'อ้อ...เดี๋ยวพลอยขึ้นลิฟท์ไปที่ชั้นสิบเจ็ดเลยนะ ห้องหนึ่งเจ็ดศูนย์สี่นะจ๊ะ พี่โทรหาคุณอินทิราแล้วอีกประมาณสิบห้านาทีเธอก็น่าจะถึงโรงแรมจ้ะ' 

 

"ห้องหนึ่งเจ็ดศูนย์สี่นะคะ" หญิงสาวถามย้ำอีกรอบเพื่อความแน่ใจ 

 

'ใช่จ้ะ รหัสxxxxตามด้วยเครื่องหมายดอกจันทร์นะ เข้าไปรอในห้องได้เลยจ้ะ' 

 

"ค่ะพี่วี" 

 

ติ๊ด...ติ๊ด... 

 

"อ้าว...แบตหมดซะงั้น ไม่ได้พกแบตสำรองมาซะด้วย แต่คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง" พอวางสายจอหน้ามือถือก็ดับสนิท หญิงสาวจึงหย่อนมันลงในกระเป๋าเช่นเดิมแล้วเดินไปขึ้นลิฟท์เพื่อไปยังชั้นสิบเจ็ดตามคำบอกของรุ่นพี่ที่ไหว้วานให้เธอช่วยนำเอกสารมาให้เจ้านายเซ็นให้ เพราะว่าเป็นทางผ่านของเธอพอดี 

 

พลอยชมพู สาวน้อยที่อยู่ในชุดนักศึกษาผู้มีโครงหน้าเล็กเรียว ดวงตากลมโตเหมือนตุ๊กตาบาร์บี้ จมูกปลายเชิดเล็กน้อยรับกับริมฝีปากบนเป็นกระจับสวย ผิวพรรณขาวอมชมพูแลดูสุขภาพดี แม้เธอจะแต่งหน้าเพียงบางๆแต่ก็ดูดีและสวยสง่าจนใครๆเห็นเป็นต้องมองตาม 

 

ติ๊ง... 

 

สัญญาณลิฟท์ดังขึ้นและพอประตูเปิดออก สาวน้อยร่างบางก็ก้าวออกจากลิฟท์และมองหาห้องที่ว่าทันที 

 

"อ๊ะ! เจอแล้ว" พลอยชมพูกำลังจะกดรหัส แต่เธอก็สังเกตเห็นว่าประตูไม่ได้ปิดสนิทแต่แง้มเอาไว้เล็กน้อย หญิงสาวมองซ้ายมองขวาก่อนจะผลักประตูเข้าไปเบาๆ 

 

"ประตูไม่ได้ล็อค หรือว่ามีใครอยู่ข้างใน แต่ไฟก็ไม่ได้เปิดนี่นา"  

 

'คุณอินทิราเธอเพิ่งกลับมาจากออสเตรเลียแล้วพอดีทะเลาะกับแฟนก็เลยหนีไปพักคนเดียวอยู่โรงแรม' แต่แล้วคำบอกเล่าของวีณาซึ่งเป็นรุ่นพี่ที่สนิทของเธอดังก้องขึ้นมาในหัว หญิงสาวจึงคลำหาสวิชต์ไฟแล้วกดเปิดและไม่ได้คิดเอะใจอะไรต่อ 

 

"ก็ไม่มีใครนี่นา สงสัยเธอจะลืมล็อคประตูล่ะมั้ง" พอคิดดังนั้นพลอยชมพูก็เดินเข้าไปถึงกลางห้องแล้วมองซ้ายมองขวาเพื่อหาที่นั่งรอเหมาะๆ 

 

"ตรงนี้ก็แล้วกัน" หญิงสาวนั่งลงบนโซฟาตัวยาวที่อยู่ติดกระจก ผ้าม่านที่เปิดไว้เล็กน้อยทำให้มองเห็นทัศนียภาพยามค่ำคืนที่มีฝนตกลงมา บวกกับแสงไฟจากตึกรามบ้านช่องทำให้กลายเป็นภาพที่สวยงามขึ้นมาได้ 

 

"ทำไม่ง่วงนอนแบบนี้ งีบสักหน่อยดีกว่าเรา" บรรยากาศเย็นๆทำให้พลอยชมพูเริ่มรู้สึกง่วงหลังจากที่นั่งรอมาเกือบจะสิบนาทีแล้ว 

 

ทางด้านวีณาที่กำลังวุ่นอยู่กับเอกสารก็นึกขึ้นได้ว่าตัวเองบอกเบอร์ห้องกับพลอยชมพูถูกหรือเปล่า เพราะตอนที่อีกฝ่ายโทรมานั้นเธอกำลังหัวหมุนอยู่กับการแก้งานที่ลูกค้าตีกลับ 

 

"เธอได้ยินตอนที่ฉันคุยยัยพลอยไหม" วีณาหันไปถามคนที่นั่งอยู่โต๊ะตรงข้ามกับเธอ 

 

"อืม...ทำไมเหรอ" 

 

"ฉันบอกยัยพลอยว่าห้องคุณอินทิราเบอร์อะไรนะ" 

 

"ฉันได้ยินว่าหนึ่งเจ็ดศูนย์สี่นะ" วีณารีบเปิดดูบันทึกในสมุดทันที 

 

"ตายห่า! ฉันบอกห้องผิด ทำไงดีล่ะทีนี้" หญิงสาวลนไปหมดจนนึกอะไรไม่ออก 

 

"ก็โทรไปบอกเธอสิ" พอได้ยินดังนั้นวีณาก็รีบคว้าโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาพลอยชมพูทันที 

 

'ขออภัยค่ะ หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้' 

 

"ทำไมต้องมาติดต่อไม่ได้ตอนนี้ด้วยเนี่ยยย" วีณากดโทรออกอีกครั้งแต่ก็ได้ยินคำเดิม 

 

"แบตหมดล่ะมั้ง ถ้าเข้าห้องไม่ได้เธอก็คงจะรออยู่แถวๆนั้นแหละ หรือไม่ก็คงกลับไปแล้ว รอให้เธอติดต่อกลับมาดีกว่า" เพื่อนร่วมงานของเธอบอกอย่างนั้น แต่วีณากลับรู้สึกไม่สบายใจเอาเสียเลย 

 

โรงแรม... 

 

"หืม?" ชายหนุ่มร่างสูงผู้มีใบหน้ายาวรีรูปไข่ ผิวขาว ริมฝีปากบางเฉียบราวกับผู้หญิง เดินตัวเปียกออกมาจากห้องน้ำ แต่แล้วเขาก็ต้องแปลกใจว่าเหตุใดไฟในห้องจึงสว่างทั้งๆที่เขาไม่ได้เปิดมัน 

 

ชานนท์ ชายหนุ่มรูปงามในวัยยี่สิบเจ็ดปี เดินสำรวจไปทั่วห้องว่ามีใครเข้ามาในห้องหรือไม่ ก่อนจะสะดุดตาเข้ากับคนที่กำลังนั่งเอนตัวหลับอยู่บนโซฟา 

 

"อ้อ...คงจะมาแล้วสินะ ยังเป็นนักศึกษาอยู่ซะด้วย" ชายหนุ่มนึกขึ้นได้ว่าเขามีนัดกับสาวไซด์ไลน์ที่เพื่อนแนะนำมาให้  

 

ชานนท์เดินไปล็อคประตูแล้วก้าวยาวๆเข้าไปใกล้คนที่หลับอยู่แล้วนั่งลงข้างๆเธอ สายตาคมกล้าจ้องมองใบหน้าสวยหวานของพลอยชมพูพร้อมกับใช้นิ้วเกลี่ยเส้นผมที่กระจายอยู่เต็มหน้าไปไว้ข้างหู เธอคนนี้สามารถสะกดสายตาของเขาจนไม่สามารถละสายตามองไปทางอื่นได้  

 

"รูปร่างหน้าตาและผิวพรรณดีขนาดนี้ไม่น่ามาทำอะไรแบบนี้เลย" ชานนท์พึมพำเบาๆพลางนึกเสียดายที่เธอคงจะผ่านมือชายมาหลายคนแล้ว ไม่ใช่แค่เขาคนเดียว 

 

"ไอ้พวกนั้นมันไปรู้จักเธอได้ยังไงนะ" ชานนท์กวาดสายตาไปทั่วร่างในชุดนักศึกษากระโปรงพลีทความยาวเท่าหัวเข่า พลางนึกไปถึงว่าเพื่อนของเขาที่แนะนำมาก็คงจะเคยเชยชมเธอมาก่อน 

 

ทำไมเราไม่เจอกันก่อนหน้านี้นะ ชายหนุ่มคิดในใจ สายตายังคงจับจ้องที่ใบหน้าขาวใส ชานนท์เอื้อมมือไปแตะที่แก้มเนียนเบาๆทำให้คนที่นอนหลับส่งเสียงออกมาเมื่อถูกรบกวน 

 

"อื้มม" พลอยชมพูขยับตัวเล็กน้อย ชานนท์ยิ้มอย่างเอ็นดู ก่อนจะเพ่งพิศมองเธอใกล้ๆอีกครั้ง 

 

ใบหน้าเรียวสวย จมูกโด่งเชิดขึ้น ริมฝีปากเป็นกระจับสีชมพูสวย ถ้าได้สัมผัสไม่รู้ว่าจะหวานสักแค่ไหน แต่เมื่อยิ่งมองชายหนุ่มก็ยิ่งหลงใหลและยิ่งทำให้อารมณ์ของเขาพลุ่งพล่านขึ้น  

 

"ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ฉันจะมัวนั่งจ้องให้เสียเวลาทำไม หนำซ้ำบรรยากาศยังเป็นใจขนาดนี้" 

 

ชานนท์ลุกขึ้นยืนแล้วก้มลงช้อนร่างบางของพลอยชมพูขึ้นมาแนบอกอย่างเบามือ เขาได้ยินเสียงครางเบาๆของเธอ จึงรีบกระชับวงแขนแล้วเดินไปที่เตียงนอนกว้าง และเมื่อชานนท์วางเธอลงกับเตียงหญิงสาวก็ค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้น คิ้วเรียวสวยขมวดเป็นปมก่อนที่ริมฝีบางจะขยับ 

 

"คุณเป็นใคร" 

 

งานเข้าพลอยชมพูแล้วไหมล่ะ ตื่นมาก็เห็นใครก็ไม่รู้ เอาใจช่วยให้เธอรอดกลับออกไปได้ครบสามสิบสองประการด้วยนะคะ 

 

มันแกวหวานขอฝาก พรพรหมพิศวาสNC25+++ ผลงานอีกเรื่องให้ช่วยติดตามด้วยนะคะ และแน่นอนว่าคอมเม้นต์มาติ-ชมได้เหมือนเดิมค่ะ 

 

ขอบพระคุณสำหรับการติดตาม 

แสดงเพิ่มเติม

รีวิว (0)

เรื่องนี้ยังไม่มีรีวิว