บทนำ
ภาพของผู้หญิงคนอื่นที่นั่งข้างหน้ารถเคียงคู่ไปกับผู้เป็นสามี ทำให้หัวใจของพลอยลลินณ์ชาวาบ เธอได้แต่ภาวนาว่าของให้ผู้หญิงคนนั้นเป็นเพียงแค่เพื่อนร่วมงานหรือคนรู้จัก แต่ทว่าเมื่อขับตามไปถึงบ้านมันกลับไม่ใช่อย่างนั้นเลย
"นี่มันอะไรกันตาทิตย์" คุณรัญญาเอ่ยถามบุตรชายออกไปเสียงดุ ขณะที่สายตาของนางก็จับจ้องหญิงสาวที่เขาควงมาด้วยตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าด้วยความไม่ชอบใจ
"ลูกสะใภ้คนใหม่ของคุณแม่ไงครับ" ตอบผู้เป็นมารดา ก่อนจะหันไปถามมะลิว่าขนย้ายข้าวของ ของพลอยลลินณ์มาไว้ที่ห้องนอนข้างล่างของตัวบ้านแล้วหรือยัง พร้อมกับบอกให้อีกฝ่ายขนสัมภาระของปริศนาขึ้นไปไว้ที่ห้องของเขาแทน
"นี่มันอะไรกันคะทิตย์ คุณทำกับลินแบบนี้ได้ยังไง" พลอยลลินณ์เอ่ยถามผู้เป็นสามีเสียงสั่น ตอนนี้หัวใจของเธอเจ็บร้าวราวมีมีดนับพันเล่มกำลังทิ่มแทงเข้าหา
"ก็ผมพอใจที่จะทำแบบนี้ หากคุณไม่พอใจก็เชิญหอบข้าวของเสื้อผ้าของคุณกลับบ้านไปได้เลย"
"หุบปากเน่า ๆ ของแกเดี๋ยวนี้นะตาทิตย์ แล้วก็พานังผู้หญิงคนนี้ออกไปจากบ้านฉัน" บอกผู้เป็นบุตรชายออกไปเสียงเข้ม
"ไม่ครับ ปอ คือเมียผม ผมจะอยู่กับเมียผม" ตอบผู้เป็นมารดา ก่อนจะพาปริศนาเดินเข้าไปข้างในบ้าน ขณะที่พลอยลลินณ์ก็ได้แต่ทรุดลงนั่งกองกับพื้นร้องไห้ปริ่มจะขาดใจ ทำไมชีวิตของเธอถึงเจอแต่เรื่องราวร้าย ๆ ก็ไม่รู้ ที่ทำงานก็มีปัญหากลับมาบ้านหวังว่าสามีจะเป็นที่พึ่งทางใจที่ดี แต่กลับไม่ใช่เลย
มิหนำซ้ำการกระทำของเขากลับยิ่งซ้ำเติมความทุกข์ระทมเข้าไปเพิ่มพูนขึ้นในหัวใจของเธอ และทำให้มันเจ็บปวด เจ็บปวดจนแทบจะทนไม่ไหว แต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากคำว่าอดทน เพราะคนที่รักเธอก็คงทนไม่ได้เช่นกันหากเธอเป็นอะไรไป
“ไม่เป็นไรนะลูกเดี๋ยวแม่จัดการเอง” คุณรัญญาบอกลูกสะใภ้พร้อมกับช่วยประคองเธอให้ลุกขึ้น
“ลินขอกลับบ้านได้ไหมคะคุณแม่ ลินทนไม่ไหวจริง ๆ ค่ะหากจะให้ลินอยู่ในสภาพแบบนี้” บอกมารดาของผู้เป็นสามี ก่อนจะเดินไปขึ้นรถและขับกลับบ้านของตนเอง
Guest
