เรื่องนี้ลงให้อ่านจนจบค่ะ กดติดตามไว้ด้วยนะคะเพราะลงตอนให้อ่านฟรีครบ12 ชั่วโมงก็จะติดเหรียญค่ะ
เมื่อยามรักก็รักมาก...เมื่อถึงยามชังเขาก็ไมมีแม้เศษเสี้ยวความเมตตา
ภูมินทร์ทำในสิ่งที่เธอคาดไม่ถึงนั่นคือเขาผลักเธอจนกระเด็นด้วยความรังเกียจ รสิกาทั้งเจ็บทั้งจุกจึงนั่งนิ่งๆก่อนจะพยุงตัวลุกขึ้น
"อย่ามาทำกับฉันแบบนี้นะคุณภูมินทร์ ตอนนี้เราสองคนไม่ได้เกี่ยวข้องกันแล้ว"
"เกี่ยวสิ! เพราะเธอเป็นฆาตกรที่ฆ่าลูกฉัน!"
"ฉันก็บอกไปแล้วว่าฉันไม่ได้ตั้งใจ...ฉันขอโทษ..."
"มันไม่ง่ายไปหน่อยเหรอรสิกา...เธอจะไม่ไถ่บาปสักหน่อยเลยเหรอ"
"ไถ่บาป...หมายความว่าไง"
"เธอต้องไปกับฉัน...ไปอยู่ที่เกาะรังนก ให้ฉันทรมานเธอจนกว่าจะพอใจ ฉันต้องการให้เธอรู้ว่าชีวิตที่ไม่มีใครเห็นค่ามันทรมานแค่ไหน!"
ภูมินทร์เอ่ยเสียงเข้มใบหน้าและดวงตาเหี้ยมเกรียมน่ากลัว แต่รสิกากลับยืนนิ่งราวกลับไม่เกรงกลัว
"ฉันไม่ไป ไม่มีความจำเป็นที่ฉันต้องทำแบบนั้น"
"เสียใจด้วยนะรสิกา ที่ฉันมาวันนี้เพราะเธอต้องไปเพราะฉันไม่ได้มาเชิญ แต่ฉันมาเพื่อบังคับให้เธอไปรู้จักกับความทรมาน"
"ฉันไม่ไป! คุณโทษแต่ว่าเป็นความผิดของฉันเคยโทษตัวเองบ้างมั้ย! โทษตัวเองมั้ยที่หลอกลวงฉัน!"
ไหล่บอบบางทั้งสองข้างถูกภูมินทร์จับไว้แน่น เขาเขย่าเธอแรงๆจนหัวสั่นหัวคลอนพร้อมตะโกนใส่หน้าเธอ
"ต่อให้ฉันเลวแค่ไหนเธอก็ไม่มีสิทธิ์ฆ่าเขา! ชีวิตของผู้หญิงชั่วช้าอย่างเธอมันไร้ค่า!"
"ไม่จริง! ฉันอาจไร้ค่าสำหรับคุณ แต่เชื่อเถอะว่ายังมีคนที่เห็นค่าของฉัน"
"ผู้หญิงใจดำที่ฆ่าได้แม้กระทั่งลูกในใส้อย่างเธอไม่มีค่าเลยสักนิด ไปได้แล้ว!"
"ฉันไม่ไป!"
"เธอต้องไป! ถ้าไม่ตามฉันไปดีๆฉันก็จะลากเธอไป "
"เพื่ออะไรคุณภูมินทร์...เพื่ออะไรคะ..."
เธอเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาเพราะเหน็ดเหนื่อยเหลือเกินที่ต้องปะทะกับเขา
"เพื่อที่ฉันจะทำให้เธอสำนึก ลูกต้องตายเพราะเธอเห็นชีวิตเขาไร้ค่า ฉันก็จะทำให้เธอรู้ว่าการมีชีวิตแบบไร้ค่ามันเจ็บปวดยังไง ถ้าเธอยอมไปดีๆอีกสามเดือนฉันจะปล่อยเธอแล้วไม่ยุ่งเกี่ยวด้วยอีกตลอดไป แต่ถ้าเธอทนแบกรับความเจ็บปวดทรมานบนเกาะไม่ไหวจนตายก็จะถือว่าเธอชดใช้ให้กับชีวิตบริสุทธิ์ที่เสียไป"
รสิกาเม้มปากอย่างอดกลั้นแล้วเงยหน้าขึ้นสบตาเขาอย่างเด็ดเดี่ยว
"ได้...ฉันจะไป"
Guest
