ผมชื่อโต ที่โตทั้งตัวตั้งแต่หัวจรดเท้า เพื่อนๆในหน่วยมักเรียกผมว่าไอ้ยักษ์ ผมเป็นทหารหน่วยซิลเป็นทหารที่โหดที่สุดในประเทศก็ว่าได้ ด้วยระบบทหารที่มัน.....ก็ทำให้ผมต้องจำใจยื่นใบลาออกมาเป็นการ์ดให้นักธุรกิจงี่เง่าเอาแต่ใจคนหนึ่ง ตัดความงี่เง่าของเจ้านายออกไปทุกอย่างสำหรับผมถือว่าดีมาก ยกเว้น ไอ้....จิ๋ว ไอ้ตัวเจ้าปัญหาอย่างไอ้ตั้ม ไอ้ตัวซวยที่ผมอยู่ใกล้มันเมื่อไหร่ เรื่องไม่เป็นเรื่องก็ต้องเป็นเรื่องทุกที ทั้งที่มันเองก็เป็นหมอทหารมาก่อน จะว่าไปมันเป็นหมอสนามด้วยซ้ำ ทั้งที่โดนฝึกมาให้เอาตัวรอดในสงครามให้ได้แท้ๆแต่ไอ้ห่านี้มันกลับทำมีดหล่นใส่เท้าผมงี้ และถ้าคุณไม่อยากตาย อย่าให้มันขับรถให้นั่งหรืออย่าให้ปืนอยู่ในมือมัน เพราะคุณจะเห็นยมบาลยืนกวักมือหยอยๆเรียกคุณอยู่ไม่ไกล
"ไอ้จิ๋ว..มึงจะเอาอย่างไงกับกูว่ามาดิ กูไปทำอะไรให้มึง มึงถึงพังของกูแบบนี้ "
"กูไม่ได้ตั้งใจกูลื่นมือมันเลยไปปัดโดนโหลแก้วหัวใจมึงตกแตก มึงยังจะเก็บไว้ทำไมอีกวะ ในเมื่อเมียมึงมันก็ทิ้งมึงไปแล้ว "
"อย่ามารู้ดีกับกูไอ้สัส โหลนั้นน้องกูทำมาให้ตั้งแต่ตอนที่สอบเข้านายร้อย กูเก็บมาตั้งหลายปีต้องมาแตกเพราะความโง่ของมึง "
"กูขอโทษ กูไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะ "
"หึ...กูคงเชื่ออะ กูว่ามึงแม่งตั้งใจ.... ไหนจะเรื่องที่มึงทำปืนลั่นเฉียดกกหูกู ทำมีดพกล่วงใส่ตีนกู มึงจะเอาอย่างไงมึงว่ามาเลย "
"เปล่ากูเปล่าจริงๆนะ กู...ขอโทษ "
" จากนี้ไปมึงห้ามเข้าใกล้กูเกิน 3 เมตร "
"แล้วกูจะนั่งรถไปกับมึงได้ไงอะ "
"นั่งบนหลังคาไปเถอะไอ้สัส "
ผม ตั้ม ผมเป็นหมอสนามที่ผมจัดว่าเป็นคนเก่งที่สุดในรุ่น หน้าที่การงานที่กำลังก้าวหน้าต้องมาพังเพราะ ลูกนายทหารใหญ่ที่มันหนีค่ายออกไปมั่วหญิงกับเล่นยาแล้วมันก็มาหัวใจวายตอนฝึกกองกำลังนานาชาติ ผมที่เป็นหมอสนามประจำชุดก็เลยซวย ผมโดนสอบถึงจะพิสูจย์ได้ว่าไม่ใช่ผมรักษาพลาด แต่ด้วยอำนาจของเงินอะ การตายของลูกคนใหญ่คนโตก็ต้องมีแพะ และผมก็เป็นหนึ่งในแพะหลายตัวที่โดนจับเชือด มันเลยทำให้ผมต้องออกงาน แต่อย่างน้อยการออกจากงานครั้งนั้นมันทำให้ผมได้มาทำงานเป็นบอร์ดี้ การ์ดนักธุรกิจที่เหมือนจะไม่ค่อยเต็มคนหนึ่ง แต่จ่ายเงินหนักดีชิบเป่ง แต่มันจะดีกว่านี้ถ้าไม่มีไอ้โต...ไอ้ยักษ์บ้าพลัง ที่มันก็ต้องออกจากงานเหมือนผม และมันก็โทษว่าเป็นความผิดของผม กูผิดส้นตีนนะสิ
"ไอ้โตมึงทำเหี้ยอะไรเนี้ย...เสื้อผ้ากูทำไมออกมาอยู่นอกห้องแบบนี้วะ "
"กูไม่อยากซวยไปกับมึง...มึงทำผิดกฎแอบออกจากที่พักทุกคืนกูไม่อยากซวยเพราะมึงอีกรอบ "
"อีกรอบเหี้ยอะไร แล้วใครใช้ให้ไอ้ลูกนายพลนั้นไปมั่วหญิงมัวยาก่อนมาฝึกกันวะ "
"แต่ถ้ามึงไม่ฉีดยาให้มันผิดมันก็ไม่ตายแบบนี้ไหม "
"กูฉีดผิดเหี้ยอะไร ก็อาการมันหัวใจล้มเหลว..มันก็ต้องใช้ยากระตุ้นหัวใจไหมละไอ้สัส "
"ที่มึงแอบออกจากที่พักทุกคืนก็เพราะแบบนี้เองหรือไง "
"ใช่กูขอร้องนะว่ามึงอย่าบอกใคร...กูไม่อยากโดนไล่ออกจากงาน กูต้องใช้เงินอีกเยอะ เมียก็กูป่วย ไหนจะต้องหาเงินเลี้ยงลูกอีก ถ้ากูโดนไล่ออกจากงาน กูก็ไม่มีเงินรักษาเมียกู ไม่มีเงินเลี้ยงลูกกูแน่ๆ "
"เออ แต่ที่หลังมีอะไรมึงก็บอกกูนะ กูจะได้ไม่ต้องเข้าใจผิดว่ามึงแอบขายข่าวนายให้ศัตรู "
"ไอ้ยักษ์....มึงเห็นตระกร้าผ้ากูไหม ตะกร้าผ้าที่กูยังไม่ได้ซักไม่รู้ไปไหนวะ กูหากางเกงในกูไม่เจออะ "
"กูเอาไปซักให้แล้ว ตากอยู่หลังบ้าน"
"อ้าว...เออ..ขอบคุณนร๊าาาาา แล้วอย่างงี้กูจะเอากางกางในที่ไหนใส่วะ"
"เอาของกูใส่ได้นะถ้ามึงไม่รังเกียจ แต่กูมั่นใจว่ากางเกงในกูสะอาดกว่าที่มึงใส่ซ้ำๆแน่นอน สังคังแดกหรือยังอะของมึงอะ "
"ไอ้สัส ของกูอย่างหอม ไม่เป็นสังคังพันเปอร์เซ็น "
"สองคนผัวเมียมึงดีกันแล้วหรือไง "
"อืม... "
"มึงจะไปอืมรับไอ้หลงทำเหี้ยอะไรอะไอ้โต...คนอื่นเขาเข้าใจผิดหมด "
"ช่างแม่งดิ แล้วมึงก็หุบปากกูจะดูหนัง "
*********
"ไอ้จิ๋วทำไมสภาพมึงเป็นแบบนั้นอะ ยับมาเชียวมึง "
"โคตรเหนื่อยเลยอะยักษ์...ขอเอาจมูกถูไข่สองทีดิ"
"ไอ้สัส...มึงพูดแบบนี้กลับห้องเลยเหอะ "
**************
เพื่อไม่ให้ไข่เกว่งไกวแบบไร้ทิศทาง หนังยางเท่านั้นที่ช่วยกูได้ เดี๋ยวๆ อย่าพึงคิดอะไรไม่ดีนะครับ ผมแค่เอาหนังยางมามัดขอบกางเกงบ๊อกเซอร์ก็เท่านั้น
"ไอ้โต...ไอ่เหี้ย....บ๊อกเซอร์กูมึงไม่ต้องเอาไปใส่ก็ได้ไหมวะ...ของกูยางยืดหมด แม่ง !!!! "
"อย่าเอาเปรียบดิวะ ทีบ๊อกเซอร์กู กางเกงกู เสื้อกู กูยังให้มึงใส่ของกูได้เลย แล้วดูกูดิเสื้อมึงกูก็ใส่ไม่ได้ กางเกงมึงกูก็ใส่ไม่ได้ ก็มีแต่บ๊อกเซอร์มึงนี่แหละที่กูจะพอยัดได้ ถึงมันจะรั้งๆไข่หน่อยก็เถอะ อย่างว่าของกูมันอันใหญ่ทำใจนะ จิ๋ว...."
"จิ๋วโพ่งมึงแด๊ะไอ้สัส "