ไฟผลาญใจ

"คุณแม่ขา น้องพราวอยากได้น้องหมีตัวโตๆเหมือนของน้องพลอย"เด็กหญิงตัวเล็กก้มมองน้องหมีสีขาวตัวน้อยในอ้อมกอดตัวเอง ทำไมน้องหมีของเธอมันตัวไม่โตเหมือนของน้องสาวเธอ ดูสิน้องหมีของน้องพลอยขี่เล่นก็ได้ แต่ของเธอตัวเล็กนิดเดียว 

"ไหน คุณแม่ดูซิ" คุณมัณทนานั่งคุกเข่าลงตรงหน้าลูก พลางหยิบน้องหมีตัวน้อยของลูกมาดู " คุณแม่ว่า มันน่ารักดีออก เห็นมั๊ยนี่ ตามันก็วาวๆตัวมันก็ขาวๆกอดก็อุ๊นนนนอุ่น"เธอกอดตุ๊กตาหมีของลูกสาวแนบอก พลางส่งยิ้มให้ลูกสาวตัวน้อยของเธอ แล้วยื่นตุ๊กตาหมีตัวน้อยส่งคืนให้ลูกสาวของเธอ "มันน่ารักดีออก" เธอลูบหัวของหมีน้อยเบาๆ 

"แต่ แต่ แต่น้องพราว อยากได้น้องหมีตัวโตๆ" เสียงเด็กหญิงตัวเล็กเริ่มสะอื้นเมื่อน้ำตามันเอ่อล้นขึ้นมา มองน้องหมีตัวเองในอ้อมกอด มองน้องหมีตัวโตที่น้องกำลังขี่เล่นอย่างสนุก เธออยากได้แบบนั้นบ้าง 

"น้องพราว หนูเป็นพี่ใช่มั๊ยลูก หนูรู้มั๊ย การเป็นพี่ที่ดีต้องรู้จักเสียสละให้คนเป็นน้อง แบบนี้ถึงจะเรียกว่าเด็กดี รู้มั๊ยลูก" 

"น้องพราว น้องพราว น้องพราวจะเป็นเด็กดีค่ะคุณแม่ขา" 

"เก่งมากลูก" อ้อมแขนของคนเป็นแม่กำลังจะกางออกโอบกอดปลอบประโลมลูกสาวตัวน้อยของเธอ 

"คุณแม่ขาาาาาาาาาาาาา" 

"น้องพลอยลูกกกกกก"คุณมัณทนารีบลุกวิ่งไปดูลูกสาวตัวเล็กอีกคนของเธอทันที เมื่ออยู่ดีๆเด็กหญิงตัวน้อยก็ลื่นไหลไถลหล่นตกลงมาจากน้องหมีตัวใหญ่ ของขวัญที่เธอเพิ่งซื้อมาให้เป็นของขวัญวันเกิดครบรอบห้าขวบของลูกฝาแฝดเธอในวันนี้ 

อ้อมกอดที่รอคอย มันเลือนหายไปในพริบตา เด็กหญิงตัวน้อยได้แต่ยืนกอดน้องหมีตัวเองในอ้อมกอดแน่นขึ้นแน่นขึ้น