ยาพิษเช่นนี้.. ข้ากินเอง!

เมื่อบุตรสาวบุตรธรรมได้รับความโปรดปรานมากเสียยิ่งกว่าลูกในไส้ ทำให้นางตกอยู่ในห้วงแห่งความอิจฉาริษยา เมื่อความรักใคร่เกือบจะคร่าชีวิตเด็กไร้เดียงสาคนหนึ่งลง ถ้าเพียงแค่ความรักมันทำร้ายเด็กคนนี้ เขาก็จะปกป้องเธอถึงที่สุดอย่างที่คนเป็นพ่อคนหนึ่งทำได้.. และนี่คือทางเลือกที่เขาวางไว้ให้นาง 

_______________ 

13 ปีให้หลัง 

“องค์หญิง อาหารของท่านมาส่งแล้วขอรับ” เสียงทุ้มของทหารองครักษ์ดังขึ้นจากทางด้านนอก หญิงสาวนอนแผ่ตนเองอย่างเกียจคร้านในพื้นที่หลังตำหนักขนาดไม่เล็ก แต่ก็ไม่ได้ใหญ่พอจะสมเกียรติฐานะองค์หญิง นางลืมตาขึ้น อาหารที่มาส่งเหมือนดั่งเช่นทุกวันเป็นเวลานานนับสิบกว่าปี มันทำให้นางเบื่อและอยากจะหนีออกไปให้รู้แล้วรู้รอด 

“วางไว้แล้วก็ไสหัวไปซะ” นางกล่าวขึ้น น้ำเสียงยังคงความเยือกเย็นเฉกเช่นเดิม เมื่อได้ยินดังนั้นทหารองครักษ์ก็ทำความเคารพก่อนจะหายออกไปตามที่สั่ง นางลุกขึ้นไปยังแปลงดอกไม้ดอกหญ้าเล็กใหญ่ที่ตนปลูกไว้ สีของมันช่างงดงามราวกับร่ายคาถาเสกขึ้นมา นี่คงเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้นางคลายเบื่อได้ในวันที่แสนว่างเปล่าเช่นนี้ 

ตำหนักของนางถูกปกคลุมไปด้วยความสลัว เมื่อยามค่ำคืนก็มืดเสียจนไม่เห็นอะไรหากแต่เป็นตอนเช้ากลับไม่ได้สว่างไสวอย่างที่ควรจะเป็น ผ้าไหมเบาบางถูกนำมาคลุมทั่วตำหนักทั้งยังทำเป็นม่านกันทุกชั้น ทุกครั้งที่ย่างก้าวไม่มีเลยที่จะไม่เจอผ้าไหมพวกนี้ ตำหนักที่เงียบเหงาห่างไกลจากทุกความศรีวิไล ไม่มีนางกำนัลรับใช้ข้างกาย ไม่มีองค์หญิงองค์ชายท่านอื่น มีก็เพียงแต่ทหารองครักษ์ ที่คุ้มกันไปทั่วทั้งตำหนักกันไม่ให้ใครได้ย่างกรายเข้ามาใกล้ และไม่มีทางที่จะหนีออกจากสถานที่แห่งนี้ได้เช่นกัน 

มือเรียวสัมผัสดอกไม้สีแดงสดที่ขึ้นโดนเด่นสวยงาม หากใครได้พบเห็นก็ยากที่จะอยากสัมผัสมันเช่นกัน ไม่รอช้านางเด็ดมันขึ้นมาพร้อมกับสูดดมตักตวงความหอมหวนที่มาจากดอกไม้งามดอกนี้ ดวงตาคู่งามมองไปยังเครื่องมือสกัดน้ำยาจากดอกไม้ที่อยู่ไม่ไกล รอยยิ้มแสนเย็นชากระตุกขึ้นทันทีเมื่อได้เห็นมัน นางไม่รอช้าที่จะนำดอกไม้ในมือไปผ่านการสกัด และไม่นานเกินรอหยดน้ำสีแดงสด คล้ายโลหิตชวนน่าพิศวงก็ค่อย ๆ ไหลลงขวดหินอ่อนขนาดเล็กที่ตั้งเตรียมเอาไว้ก่อนแล้ว เพียงชั่วครู่น้ำที่สกัดก็หยุดไหลลงมา นั้นนับเป็นสัญญาณว่าเสร็จกระบวนการทั้งหมดแล้ว นางไม่รอช้ายกขวดขึ้นมาก่อนจะปิดจุกและนำไปวางรวมกับขวดหินอ่อนมากมายหลายสิบอย่างเป็นระเบียบ 

“ข้าเบื่อที่เป็นอยู่จริง ๆ” นางกล่าวพึมพำพลางเดินไปจัดการกับอาหารมื้อนี้ของนาง ถึงจะเบื่อยังไงก็ยังไม่อยากอดตายประชดชีวิตตอนนี้หรอกนะ สักวัน ต้องมีสักวันที่นางจะได้ออกไปจากที่นี่ หลุดออกไปจากความมืดมิดเหล่านี้เสียที 

แอ๊ด.. 

เสียงประตูตำหนักที่ไม่ได้ใช้งานมานานดังขึ้น ร่างบางหันไปตามเสียงประตูพร้อมกับคิ้วเรียวที่ขมวดขึ้น ร้อยวันพันปีไม่เคยจะมีคนเปิดมัน.. ทหารองครักษ์ที่เข้าออกล้วนใช้วิชาตัวเบาปีนขึ้น ลงเท่านั้น จึงทำให้ไม่ได้ใช้งานประตูตำหนักนี้อีกราวกับว่าตำหนักแห่งนี้กลายเป็นสถานที่รกร้างไร้ผู้คน ทั้ง ๆ ที่มันยังมี องค์หญิง พำนักอยู่ 

ร่างบางลุกขึ้นเดินไปทางประตูตำหนัก มือเรียวกวัดแกว่งคลี่ผ้าไหมตามชั้นต่าง ๆ ออก ไม่นานหญิงสาวก็เดินมาถึงสวนด้านหน้าตำหนักที่เต็มไปด้วยดอกไม้ใบหญ้าสีสด... มันได้รับการดูแลจากนางอย่างดี ตัดแต่งสวยงามราวกับสวนสวรรค์ยากจะพบพาน ดวงตาคู่สวยมองไปยังขันที นางกำนัลน้อยใหญ่ พวกเขายืนเรียงแถวกันอย่างเป็นระเบียบ แต่ก็ดูเหมือนจะสั่นเทาพอ ๆ กับสีหน้าที่ดูหวาดกลัวบางอย่าง อย่างเห็นได้ชัด 

“คารวะองค์หญิง” เสียงกล่าวคารวะดังไปทั่วตำหนัก 

นานแล้วสินะที่ข้าไม่ได้ยินคำพวกนี้ นางคิดในใจ คิ้วเรียวที่ยังไม่คลายปมยิ่งขมวดมากขึ้น เมื่อนางสังเกตเห็นในมือขันทีที่ถือของบางอย่างรูปร่างของมันละม้ายคล้ายกับ ราชโองการ.. 

“ตามสบาย” เสียงเย็นกดต่ำ ความรู้สึกไม่ดีเริ่มปะทุเข้ามาในใจ เธอเผลอแผ่รัศมีความเย็นยะเยือกออกไปโดยไม่รู้ตัว ทำเอาเหล่าขันทีนางในต่างก็ขนลุกซู่อย่างหาสาเหตุไม่ได้ บวกกับบรรยากาศของตำหนักแห่งนี้... ช่างน่าพิศวงยิ่ง หากไม่มีองค์หญิงอยู่ก็เหมือนกับตำหนักเย็นที่ถูกปล่อยร้างมาหลายสิบปีดีๆ นี่เอง 

“ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะองค์หญิง.. องค์หญิงรับราชโองการ” ขันทีอาวุโสกล่าวขึ้นพลางถือม้วนผ้าสีทองดูสูงส่งมายื่นด้านหน้านาง 

ดวงตาคู่งามจับจ้องของในมือไม่วางตา จังหวะการเต้นของหัวใจเดิมเงียบราวกับผิวน้ำที่ไม่ไหวติง แต่บัดนี้ใจของนางกลับเต้นไม่เป็นจังหวะ ถึงจะมีความลังเลสงสัยเพียงใด นางก็ทำได้แต่เพียงคุกเข่าลงรับราชโองการนั้น มืออันเหี่ยวย่นของขันทีคลี่ราชโองการ และอ่านออกเสียงดังฟังชัด โดยเนื้อหา ทุก ๆ คำ กลายเป็นแรงกระแทกเข้าแกนกลางจิตใจของนางอย่างจัง ใบหน้าภายใต้ผ้าคลุมซีดลงเรื่อย ๆ จนกลายเป็นขาวราวกับกระดาษในที่สุด 

“.. บัดนี้ฮวากงจู่เติบโตขึ้นพร้อมกับความสง่างามที่พรั่งพรู่ ด้วยความห่วงพระทัยองค์ฮองเต้จึงได้จัดการอภิเสกสมรสขึ้นกับแคว้นใหญ่ ทั้งยังเป็นการเชื่อมสัมพันธมิตรอันดีงาม..” 

“ข้าไม่รับ” ยังไม่ทันที่ขันทีอาวุโสจะกล่าวราชโองการจบ หญิงสาวก็ขัดขึ้นมาพร้อมกับลุกขึ้นอย่างสามหาว สายตาที่ราวกับจะฆ่าฟันจ้องเขม็งไปยังราชโองการไม่วางตา 

สิบสามปี นางถูกจองจำให้อยู่ที่นี่มาสิบสามปี ไม่มีวันไหนเลยที่นางจะกินอิ่มนอนหลับ เขาไม่เคย ไม่เคยแม้แต่จะย่างกรายเข้ามาดูความเป็นไปของนาง บัดนี้กลับจะส่งตัวนางไปอภิเษกสมรส!! กลับจะใช้นางเป็นเครื่องมือเพื่อยุติสงครามที่จะเกิดขึ้นในอนาคต นี่มันไม่เกินไปหน่อยหรือ!! โทสะที่กำลังปะทุขององค์หญิงบัดนี้ ทำให้เหล่านางกำนัลขันทีต่างก็พากันก้าวถอยหลังไปคนละก้าวสองก้าวด้วยความหวาดกลัว...