Sorry Baby ขอโทษทีพอดีผมไม่ใช่คน {MarkBam} [Got7 ft.EXO ]

แฟนฟิก

Sorry Baby ขอโทษทีพอดีผมไม่ใช่คน {MarkBam} [Got7 ft.EXO ]

Sorry Baby ขอโทษทีพอดีผมไม่ใช่คน {MarkBam} [Got7 ft.EXO ]

MaYQRa

แฟนฟิก

3
ตอน
1.98K
เข้าชม
7
ถูกใจ
1
ความคิดเห็น
21
เพิ่มลงคลัง

สิ่งที่คุณไม่เคยเห็นอย่าคิดว่ามันไม่มีอยู่จริง และสิ่งที่คุณเห็นว่าจริงก็อย่าคิดว่ามันจะจริงเสมอไป 

 

 

 

จะเกิดอะไรขึ้นถ้าโรงเรียนแห่งนี้ 

  

 

 

ไม่ได้มีแต่มนุษย์อย่างพวกเราเพียงอย่างเดียว 

 

 

มาหาคำตอบไปด้วยกัน 

 

 

 

สี่บุคคล สี่ตำแหน่ง 

ที่คอยควบคุมอำนาจต่างๆให้สมดุลกันทั้งสองฝ่าย 

 

สัญลักษณ์ ดินแดนแห่งทิศเหนือกินเนื้อที่ทางทิศเหนือของโรงเรียนทั้งหมดกว่า 450 ไร่ดูแลและควบคุมอำนาจโดย สี่ตำแหน่ง สี่บุคคล ที่ทรงอำนาจ เยือกเย็น และหน้าเกรงขามมากที่สุด 

 

ประธาน 

มาร์ค : ต้วน อี้เอิน 

 

  

รองประธาน 

จินยอง : ปาร์ค จินยอง 

 

 

ผู้คุมกฏ 

แจมบอม : อิม แจบอม 

 

 

ไนต์ (อัศวิน) 

แจ๊คสัน : หวัง เจียเอ๋อ 

  

 

 

 

 

 

สัญลักษณ์ดินแดนแห่งทิศใต้กินเนื้อที่ทางทิศใต้ของโรงเรียนทั้งหมดกว่า 712 ไร่ดูแลและควบคุมอำนาจโดย สี่ตำแหน่ง สี่บุคคล ที่ทรงอำนาจ ทรง อิทธพล สุขุม นุ่มลึก ทว่าร้อนแรง ดั่งผู้เป็นผู้นำ 

  

  

ประธาน 

ชานยอล : ปาร์ค ชานยอล 

 

 

รองประธาน 

เซฮุน : โอเซฮุน 

 

 

ผู้คุมกฎ 

เลย์ : จางอี้ชิง 

 

 

ไนต์ (อัศวิน) 

ไค : คิม จงอิน 

 

 

 

????? 

คริส : อู๋ อี้ฟาน 

 

 

 

 

 

 

 

  

‘ชะ ชะ ช่วย ดะ ด้วย ช่วยด้วย!!! ใครก็ได้พาผมออกไปจากที่นี่ที’ 

 

‘ หึ หึ บรู้ว~’ เสียงเห่าหอนของหมาป่าดังระงมไปทั่ว พร้อมกับเสียงหัวเราะชวนขวัญผวา ดังขึ้นอย่างไม่รู้ทิศทาง ทำไมรอบๆตัวผมมีแต่ป่า เต็มไปหมด นี่ผมอยู่ที่ไหน ผมอยู่ที่นี่ได้ยังไง แล้วเสียงหัวเราะนั่น นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับผม 

 

'หึ หึ หึ' เสียงหัวเราะนั่นมาอีกแล้วครั้งนี้มันอยู่ข้างหลังผม ไม่!!! ผมอยู่ทีนี่ไม่ได้แล้วผมต้องหนี!!!!! 

ตึก ตัก ตึก ตัก ผมออกวิ่งเสียงฝีเท้ากับเสียงหัวใจที่เต้นระรัวด้วยความหวาดกลัวในสิ่งที่มองไม่เห็น ดังมั่วปะปนกันไปหมด ผมหอบหายใจเอาอากาศเข้าปอดให้ได้มากที่สุด เหนื่อยจนแทบขาดใจแต่ผมก็หยุดวิ่งไม่ได้ เพราะนั่นหมายถึงชีวิตที่หยุดไปพร้อมๆกับลมหายใจ 

 

พรึบ ~~ กรอบ~~ 

เสียงใบไม่แห้งกรอบ โดนเยียบย่ำยังตามหลังมาเรื่อยๆ ตอกย้ำความกลัวให้ยิ่งทวีคูณขึ้นไปอีก มันตามมา มันตามผมมา 

'วิ่งเข้าไปเจ้ามนุษย์ วิ่งไป ฮา ฮ่า ฮา' 

'เสียงเย็นชวนผวาดังกังวานทั่วผืนป่ายามรัตติกาล เสียงฝูงนกแตกรังสัตว์ป่าเล็กใหญ่ส่งเสียงร้อง ระงมอย่างแตกตื่น 

 

'ไม่!!! ไม่จริง แกไม่มีจริง ม่ายยย!!!!' กรีดร้องด้วยความหวาดกลัว มือเรียวทั้งสองข้างยกขึ้นปิดหูหวังปิดกั้นตัวเองจากสิ่งที่มองไม่เห็น ได้แต่หวังว่าสิ่งที่จบตนเผชิญอยู่มันไม่ใช่ความจริง มันเป็นสิ่งที่ตัวเขาคิดขึ้นมาเอง แต่ขาทั้งสองข้างก็ยังคงวิ่งไม่หยุด 

 

'เจ้าคิดอย่างนั่นหรอ' 

'หยุด!! ไปให้พ้น อย่ามายุ่งกับผม ฮึก ฮึก อึก' 

ความกลัวจนถึงขีดสุดกลั่นเป็นหยดน้ำตาออกมาเป็นหน่วยนองเต็มหน้าหวานแสนสวย ฟึบ ควับ ตุบ ร่างเล็กสะดุดท่อนไม้ล้มลงกับพื้น ตะเกียดตะกายถอยหลังจนสุดทางนี้เมื่อหลังบอบบางชนเข้ากับต้นไม้ใหญ่ความเจ็บที่ได้รับ ไม่ได้เสี้ยวของความหวาดกลัวที่เกาะกินจิตใจของคนตัวเล็กเลย ใครก็ได้ได้โปรดพาผมออกไปจากตรงนี้ที 

 

กรรรรรรรรรรรรจ์!!!

 

เสียงขู่ของสัตว์สี่เท้ารูปร่างเหมือนหมาป่าแต่ขนาดตัวใหญ่มากใหญ่เกินกว่าจะเป็นหมาป่าธรรมดา นี่เขาเจอ อยู่กับตัวอะไรกันแน่ นี้มันคือความฝันใช่ไหม นี่ผมกำลังฝัน ร่างเล็กได้แต่ภาวนา

 

 

กรรรรรรรรรรรจ์!!

 

ฟุดๆ พรืบ หมาป่านตัวใหญ่ยักย์ ยื่นหน้าเข้ามาใกล้สูดกลิ่นหอมแสนยั่วยวนความกระหายอยากตรงหน้า ร่างเล็กที่เบิกตากว้างด้วยความตกใจ มันสูดดมกลิ่นเหยื่ออันโอชะของมัน เนื้อมนุษย์บริสุทธิ์ มันช่างเย้ายั่วให้ลิ้มลอง

 

ฮึก ฮึก แฮก ฮือ

เสียงร้องไห้ปะปนกับเสียงหอบหายใจถี่ร่วนของร่างเล็กยิ่งทำให้เจ้าของเสียงเย็น รู้สึกสนุกมากขึ้น

 

 

 

'ร้องเลยร้องมาร้องอีก ฮา ฮ่า ฮา น้ำตาของเจ้า ความหวาดกลัวของเจ้า มันยิ่งทำให้พลังชีวิตของข้าเพิ่มมากยิ่งขึ้น'

 

 

เสียงนั่นมาอีกแล้วอย่าบอกนะว่าเสียงนั่นคือเสียงของหมาป่าตัวนี้ บ้า บ้า บ้า ไปแล้วไอ้นี่มันตัวอะไรกันแน่ ผมกำลังเจอกับตัวอะไร!!!!

 

'อย่า!!! อย่ามายุ่งกับผม ถอยไป ฮึก ฮึก อึก ' ร่างเล็กตะโกนอย่างหวาดผวาอย่างคนไร้สติ ความหวาดกลัวจนเกินขีดจำกัด กำลังจะทำให้ร่างเล็ก กลายเป็นบ้าไปแล้ว

'โถ่ โถ่ โถ่ เจ้ามนุษย์หน้าโง่ ทำไมกันนะ เสียงของเจ้ากลิ่นของเจ้ามันช่างเย้ายวนความกระหายของข้าอย่างนี้

‘อย่า!!! อย่าเข้า ฮึก มานะ ออกไป ฮึก อึก ช่วยด้วยช่วยด้วย!!'

 

'ฮา ฮ่า ฮา ร้องอีกสิร้องอีก ร้องไปไม่มีไอ้หน้าโง่ที่ไหนมาช่วยเจ้าได้หรอก นะเด็กน้อย' เจ้าหมาป่าพูดเสียงขันแต่มันกับหน้ากลัวจับใจสำหรับคนตัวเล็ก

 

ไม่รอดแน่ ๆ เขาคงต้องจบชีวิตอยู่ที่นี่แน่ๆ

 

 

แม่ครับ ขอโทษนะครับผมคงกลับไปหาแม่ไม่ได้อีกแล้ว 

 

หมาป่าตัวใหญ่ ง้างปากขึ้นเผยให้เห็นเขี้ยวแหลมคมตรงหน้าที่เตรียมฝังลงเหยื่อที่น่าลิ้มลอง อย่างอาหารรสเลิศตรงหน้า ดวงตาใสของคนตัวเล็กปิดลงอย่างอ่อนแรงเตรียมตัวรับความตายที่รออยู่ เบื้องหน้าอย่างจำยอม

 

 

 

ผมรักแม่ 

 

 

ลาก่อนนะครับ 

 

 

 

 

 

 

 

แสดงเพิ่มเติม

รีวิว (0)

เรื่องนี้ยังไม่มีรีวิว