ข้าไม่ได้อยากเป็นชายาของท่านอ๋อง/END.

เฟิง หยาง  

ท่านอ๋องแห่งเมือง ต้าฮวาง ผู้ที่ฉลาดปราดเปรื่อง ฝีมือการต่อสู้ที่ร้ายกาจ ไร้ผู้ได้เทียบทานได้ ผู้ชายที่เย็นชา หน้าตาไม่ชอบยิ้ม เป็นชายที่จักพรรดิ์แห่งเมืองต้าฮวางรักและเอ็นดูที่สุด มีสงครามที่ชายแดนฝั่งไหน แค่มีอ๋องเฟิงหยาง ไปควบคุม สงครามนั้นต้องพ่ายแพ้ย่อยยับไปในทันใด จักรพรรดิ์ต้องการให้อ๋องเฟิงหยางแต่งงาน เพราะตอนนี้ก็อายุอานามเข้าไป 28 ชรรษาแล้ว สมควรที่จะมีครอบครัวได้แล้ว จึงได้ประทานสมรสพระราชทานให้กับอ๋องเฟิงหยาง ท่านอ๋องก็ได้แต่รับไว้ตามประสงค์ขององค์จักรพรรดิ์ เมื่อผ่านพิธีการไหว้ฟ้าดิน อ๋องเฟิงหยาง ก็ไม่เคยย่างกรายเข้าไปที่ห้องหออีกเลย แม้แต่จะเปิดผ้าคลุมหน้ายังไม่มี ล่วงเลยผ่านเวลาไปถึง 6 เดือนกว่าก็ไม่มีทีท่าจะจะสนใจ แม่นางคนนั้นแม้แต่น้อย หน้าตาก็ไม่เคยเห็นและไม่คิดจะไปมองด้วยซ้ำ วันๆทำงานวางแผน เข้าวัง และฝึกฝนวิทยายุทธเท่านั้นไม่มีอะไรที่ควรค่าแก่การสนใจ 

หลันฮวา(ในโลกปัจจุบัน)อายุ 20 ปี 

หญิงสาวที่อยู่ในยุคโลกาภิัฒน์ โลกที่ทันสมัย อุปกรณ์ไฮเทคครบครัน ซึ่งกำลังชอปปิ้งตามประสาลูกสาวคุณหนูบ้านรวย ยืนอยู่หน้าตู้เครื่องเพชรทันไดนั้นก็มีโจรเข้ามาปล้นเพชรในร้าน เกิดเหตุการยิงกันขึ้น กระสุนปืนทะลุหน้าอกหลันฮวาหนึ่งนัด ทำให้หลันฮวาหมดสติทันที 

หลันฮวา(ในยุคโบราณ)อายุ 20 ปี 

หญิงสาวจากตระกูล ของเสนาบดีฝ่ายซ้าย ผู้ที่ต้องยอมรับการสมรสพระราชทานกับอ๋องเฟิงหยาง แม้ไม่ได้เต็มใจแต่งแต่ก็ต้องยอมรับเพื่อตอบแทนบุญคุณบิดามารดา หลันฮวาผู้ที่สุขภาพไม่ค่อยจะแข็งแรง เจ็บป่วยบ่อยๆเพราะโดนยาพิษของ สะใภ้สองของบิดา ในวันแต่งที่เข้าหอ นางล้มลงไปบนพื้น จนหมดสติ พอฟื้นขึ้นมา ก็พบ กับผู้หญิงคนนึงที่เฝ้าดูแลนางเป็นอย่างดีนางชื่อว่า เพ่ยฉี แต่หลันฮวาจำใครไม่ได้สักคน  

ยุ่งแล้วสิ ดูการแต่งกายของหญิงผู้นี้ ทำไมแต่งตัวย้อนยุคโบราณล่ะนี่