“นี่คุณปอนด์ หยุดเดินตามฉันสักทีได้ไหม เอาเวลาไปทำอย่างอื่นเถอะ ว่างนักหรือไงน่ารำคาญ” ภาเพ็ญหันมาต่อว่าวสันต์ที่ตอนนี้ เขาเดินตามหลังเธอมาติดๆ พร้อมกับทำหน้าตามึนๆใส่
“ออม ก็ผมชอบคุณนี่ครับ ผมตามคุณมาตั้งนานแล้วนะ คุณหยุดรอผมบ้างได้ไหม”วสันต์พูดน้ำเสียงอ่อยๆ ตีสีหน้าเศร้าๆ
“เฮ้ย! ไอ้บ้า พูดไม่รู้เรื่องหรือไงวะ ตามมาอยู่นั่นแหล่ะ น่ารำคาญ จะชอบก็ชอบไป ไม่เกี่ยวกับฉัน ทำไมเป็นคนพูดไม่รู้เรื่องแบบนี้วะ”ภาเพ็ญพูดตะโกนใส่หน้าของวสันต์ดังๆ แบบเหลืออด
“คุณนั่นแหล่ะออม ที่พูดไม่รู้เรื่อง ผมบอกว่าชอบคุณ ถ้ามันไม่เกี่ยวกับคุณแล้วจะเกี่ยวกับใคร สมองฝ่อหรือยังไง ถึงฟังไม่เข้าใจในสิ่งที่ผมพูด” วสันต์ขึ้นเสียงใส่ภาเพ็ญบ้าง
ส่วนภาเพ็ญ เธอยืนกำหมัดตัวเองเอาไว้จนแน่น และหันมามองหน้าของวสันต์อย่างเอาเรื่อง