โตเกียว หนุ่มสุดซ่าที่ไม่คิดไม่ฝันว่าในค่ำคืนที่ออกเดินทางไปต่างจังหวัดในช่วงวันที่ฝนตกหนักตัวเองได้เสียชีวิตอย่างคาดไม่ถึง รถทัวร์ที่ขับด้วยความเร็วทำให้ตอนจอดแล้วจอดไม่อยู่เลยทำให้รถคว่ำเพระความลื่นของถนน 

 

และตอนนี้ผมก็นั่งอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้เหมือนกัน เหมือนตัวเองลอยอยู่แต่ก็ไม่ลอย คืองง แต่ที่แน่ๆผมรู้ว่าตัวเองตายแล้ว แหม่ จะไม่ให้รู้ได้ยังไงเห็นตัวเองตายทั้งที 

 

แต่เรื่องที่ผมคาใจมากที่สุดและผมอยากหาคำตอบตอนเป็นคนอยู่คือ จักรวาลนี้มันคืออะไรกันแน่ มันมาจากไหน!? ทำไม!? อะไร!? ยังไง!? แต่ผมกลับไม่ได้คำตอบเลยแม้แต่น้อย โลกเรานี้ล้าสมัยจริงๆ 

 

ผมอยากรู้คำตอบแต่ผมตายแล้วและแน่นอนผมจะไม่ไปสู่สุคติแน่ถ้าไม่ได้คำตอบนั้นน่ะ!! 

 

"โว้วววว ใจเย็นนๆ"เสียงใครคนหนึ่งเอ่ยทำให้ผมมองรอบๆแต่กลับไม่มีใครนอกจาก..นอกจากร่างที่เป็นแสง..? 

 

"คุณเป็นใคร"ผมนั่งท่าขัดสมาธิเอ่ยปากถาม 

 

"คนที่จะให้คำตอบกับนายได้ไง"ผมมองตามเสียงแล้วขมวดคิ้ว คำถามอะไรกัน งงจังเลย "เรื่องจักรวาลยังไงล่ะ" 

 

"คุณ..มีคำตอบเหรอ"ผมถามอย่างไม่แน่ใจแต่ความอยากรู้มันอัดแน่นเต็มอก ดวงตาผมเริ่มเป็นประกายคนคนนั้นก็ตอบกลับมาในลำคอ 

 

"ใช่ จะให้ผมพูดหรือให้คุณถามดีล่ะ"คนคนนั้นเอ่ยถาม ผมทำสีหน้าครุ่นคิดก่อนจะเอ่ยปากตอบ 

 

"คุณอธิบายมาดีกว่า" 

 

"อะแฮ่ม..เอาล่ะ จักรวาลอันกว้างใหญ่ไพศาลนี้ ไม่มีจุดจบอันแน่จริง จักรวาลนี้มันเกิดขึ้นมาได้ยังไง อย่างแรกเลยไม่มีใครรู้ จักรวาลนี้มนุษย์ภพอื่นที่พวกนายเรียกว่ามนุษย์ต่างดาว คนพวกนั้นไม่ได้เป็นคนสร้าง หากให้ลองเปรียบเทียบดู จักรวาลก็เหมือนร่างของมนุษย์คนหนึ่ง หากมีหลายมิติก็มีอีกคนหนึ่ง ซึ่งถ้ามีมนุษย์ล้านคน จักรวาลก็มีล้านมิติ" 

 

"...." 

 

"เซลล์ในร่างของมนุษย์ก็เหมือนดั่งดาวเคราะห์ที่อยู่ทั่วจักรวาล แล้วถ้าอยากรู้ว่ามนุษย์เกิดมาได้ยังไง ข้อนี้ค่อนข้างจะยากหน่อยแต่ถ้าตอบให้แน่ชัด มนุษย์ทุกคนเกิดจากเซลล์ใช่ไหมล่ะนั้นแหละ แต่ที่แน่ๆมนุษย์เกิดมาจากคนคนหนึ่งที่กำหนดชะตากรรมของจักรวาลนี้" 

 

"..." 

 

"มนุษย์ก็เหมือนสัตว์ที่เดินสองขา มีประสิทธิภาพและประโยชน์ในการสร้างสิ่งต่างๆขึ้นมาที่เรียกว่าวิทยาศาสตร์ ทุกคนก็เหมือนอยู่ในนิยายที่นักเขียนแต่งขึ้นมา ไม่มีใครมีเรื่องราวที่เหมือนกัน คนคนนั้นสร้างมันมานับล้านล้านปี จนมีทุกมิติและมีทุกคน มนุษย์ทุกคนสร้างปริศนานี้ขึ้นมาแต่ก็หาได้คำตอบถึงแม้จะขวนขวายหาคำตอบเพียงใดก็ไม่มีวันได้รู้จนกว่าความตายจะมาเยือน" 

 

"..." 

 

"มนุษย์เกิดมาเพื่อเป็นการทดลอง ไม่ใช่ให้หาคำตอบในเรื่องจักรวาลแต่เพื่อทำทุกอย่างให้ล้ำสมัยได้ มีทุกอย่างที่เพรียบพร้อม" 

 

"งั้น..หมายความว่าที่ผมเคยคิดมันถูกจริงๆใช่ไหม"ผมเคยคิดว่าโลกเราเหมือนเป็นปัจจุบันและโลกใดโลกหนึ่งเป็นอนาคตส่วนอีกโลกหนึ่งก็เป็นอดีต หรือเรียกว่าภพก็ได้  

 

"ใช่ในส่วนหนึ่ง ยังมีคำถามตอบมากมายที่รอคุณอยู่แต่ผมต้องเข้าเรื่องเสียก่อนจะหมดเวลา"คนคนนั้นเอ่ย ผมจึงส่งสีหน้างุนงงให้แต่ก็พยักหน้า 

 

"..." 

 

"ผมไม่ใช่คนที่ใหญ่ที่สุดในจักรวาลนี้แต่เป็นส่วนหนึ่งเท่านั้น ผม มีฐานะในการช่วยคุณให้ได้รู้คำตอบ ผมมาที่นี้เพื่ออยู่กับคุณและไปกับคุณ" 

 

"ไปไหน" 

 

"กำลังจะอธิบาย จักรวาลนี้ไม่มีจุดจบ มีหลายล้านมิติ และคุณจะต้องเกิดใหม่เพื่อไปทำภารกิจและเพื่อรู้จักมิติอื่นๆได้ขึ้นอีก และถึงแม้ว่าคุณจะสามารถไปเกิดในภพอื่นได้ คุณไม่สามารถปริปากบอกใครเรื่องนี้ได้เพราะถ้าทำแบบนั้นจริงๆ ความทรงจำทุกอย่างจะหายไปและจะไม่ได้ไปผุดไปเกิด เอาล่ะ ไม่เข้าใจอะไรสามารถถามได้" 

 

"เอ่อ..ที่ไม่ให้บอกนี้ทำไมเหรอครับ"ผมเอ่ยถาม คือแบบมันแฟนตาซีมากกว่าที่ผมคิดไว้อีก ถึงแม้จะคิดเล่นๆแบบนี้ก็เถอะ 

 

"มันเป็นกฏ ถ้าทุกคนรู้กันหมด คนที่จะถูกทำลายก็คือคุณ ทุกคนย่อมมีความลับทุกภพ บางคนเลือกที่จะลืมและไปเกิดใหม่ ทำให้ไม่สามารถติดต่อกับผู้ที่คอยนำทางได้ ทำไมถึงติดต่อไม่ได้ นั้นก็เพราะว่าจิตของมนุษย์มันไม่มีจิตที่แข็งพอเท่าดวงวิญญาณ"ผมพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ คือผมเคยเลือกให้ตัวเองลืมทั้งๆที่คนคนนี้พยายามจะติดต่อตน 

 

"และโลกและมิติเหมือนที่ผมคิดไหม แบบมีโลกที่มีพลังเวทย์ เผ่าพันธุ์แวมไพร์ โลกล้ำสมัยมีหุ่นยนต์และเครื่องลอยอากาศ หรือไม่ก็เอเลี่ยนบุก อะไรแบบนี้" 

 

"มีหมดทุกรูปแบบอย่างที่ผมเคยบอก ไม่ว่าจะอดีต ปัจจุบัน อนาคต หรือแม้กระทั่งอาณาเขตแบ่งธาตุ อาณาเขตรวม"ผมพยายามนึกทุกเรื่องและนิยายที่ผมอ่านก่อนจะพยักหน้าเข้าใจ เรื่องราวแปลกใหม่ที่ผมได้ยินช่างเป็นสิ่งที่อยู่เหนืออัลเบิร์ตไอน์สไตน์ ก็คำตอบพวกนี้แหละ 

 

"ผมเข้าใจแล้ว ไว้ถ้าผมมีคำถามอะไรผมจะถามคุณ" 

 

"อืม แล้วก็คุณต้องไปให้ถึงห้าสิบภพขึ้นไปถึงจะได้รู้ว่าใครคือผู้สร้าง แต่ถ้าหากคุณเลือกจะอยู่ต่อกับจักรวาลแห่งนี้ก็สามารถทำได้เช่นกัน งั้นก็เลือกระบบมาเลย ผมถนัดด้านคณิตศาสตร์เพราะฉะนั้นการทำแต้มคือสิ่งที่ผมถนัดที่สุด"ผมเบิกตากว้างอย่างสิ่งที่อยู่ตรงหน้ามันเกินจะเป็นคำว่าเหลือเชื่อ ระบบ? ระบบ!?!? 

 

"เอ่อ คือจะพูดยังไงดี มันดูไม่น่าเชื่อเลยอ่ะครับ เรื่องจริงเหรอ"ผมหยิกแก้มตัวเองแต่ก็แตะตัวเองไม่โดน อ๋อ ลืมไป วิญญาณ 

 

"ทุกอย่างที่คุณเห็นคือเรื่องจริง นอกจากความฝัน"ผมพยักหน้าก่อนจะก้มมองระบบทั้งหลายแหล่อย่างแรกที่ผมเห็นคือ 

 

1. ระบบการฆ่าคน: ฆ่าคนก็เป็นเช่นดั่งการเก็บแต้ม ฆ่าคนในระดับต่ำมีคะแนนน้อยกว่าคนในระดับสูง การเก็บแต้มนั้นเก็บมาเพื่อเพิ่มทักษะให้ตัวเองและเพิ่มความไหวพริบ 

 

เอ่อ...แหะๆ มันไม่ใช่แนวผมแต่ก็น่าสนใจดีนะ เก็บไว้ก่อน 

 

2. ระบบการช่วยเหลือ: การช่วยเหลือและทำให้คนไว้ใจและเชื่อใจ ทำตามสัจจะ และซื่อสัตย์ สามารถทำแต้มได้ ถ้าคนเชื่อใจคุณมากเท่าไหร่คะแนนก็จะเยอะขึ้น 

 

อันนี้มันก็ค่อนข้างไปทางผมด้วยสิ อ่ะ เก็บไว้ 

 

3. ระบบการปรึกษา: ไม่ว่าจะปรึกษาด้านใดก็ทำได้ หากสำเร็จผลเกินที่คิดคะแนนจะเพิ่มพูนขึ้น หากไม่สำเร็จคะแนนจะติดลบเช่นกัน หากเป็นคนที่สำคัญในประเทศหรือดังในเรื่องการปรึกษา แต้มก็จะเพิ่มขึ้นเช่นกัน 

 

คือ ที่อ่านมาทั้งหมดเนี้ย ผมว่านิสัยผมทั้งนั้นเลยนะครับคุณไม่มีตัวตน//เช็ดน้ำตา เอาเถอะ อ่านต่อ 

 

4. ระบบการปลูก: ไม่ว่าจะปลูกอะไรให้งดงามและออกมาเป็นผลกำไรดีก็สามารถเพิ่มแต้มขึ้นมาได้ง่ายๆ หากดูแลดีคะแนนจะเยอะ หากดูแลแบบไม่สนใจใยดีก็จะได้คะแนนน้อย 

 

แหม่ ด้านนี้ไม่ค่อยจะเป็นสิ่งที่ผมถนัดสักเท่าไหร่ อะข้าม 

 

5. ระบบ NOT OOC: การเข้าสู่ร่างคนอื่นและทำตามคำสั่งของระบบ หากไม่ทำตามล่ะก็คะแนนจะติดลบ หากทำตามคะแนนจะเพิ่มขึ้นเพื่อเพิ่มทักษะ 

 

6. ระบบการเรียน: ระบบง่ายๆที่เรียนแล้วรับรู้อะไรได้และเข้าใจดีแต้มจะเพิ่มสูงขึ้นตามไอคิว หากไม่เข้าใจคะแนนจะยังคงเหมือนเดิมหากไม่ดิ้นรน ทุกการพัฒนาคะแนนพวกนั้นก็จะกระเดื้องขึ้น 

 

7. ระบบเซ็กส์: การมีเซ็กส์เป็นเรื่องธรรมชาติ หากคุณได้มีเซกส์กับคนระดับล่าง คุณจะได้แต้มไม่เยอะ ส่วนถ้าหากมีเซกส์กับคนระดับสูง คะแนนก็จะเพิ่มพูนและมีทักษะหลายด้าน 

 

"เห๋...เลือกได้กี่อย่างล่ะเนี้ย"ผมมองและมีอยู่สี่อย่างที่ผมสนใจอยู่น่ะนะ 

 

"ตามที่คุณต้องการครับ" 

 

"จริงอ่ะ" 

 

"ครับ..." 

 

"งั้นผมขอเบอร์..หนึ่ง สามและเจ็ด"แหม่ ไอ้ระบบการช่วยเหลืออะไรนั้น ผมทำมาตั้งดล ไม่ต้องการการตอบแทนหรอกครับ ส่วนสี่อ่ะ ผมเกลียดการปลูกผักอะไรนั้นมากที่สุด ส่วน OOC เนี่ยยิ่งแล้วใหญ่ ผมเกลียดการโดนบังคับ และสุดท้ายเลย การเรียน พอดีว่าผมเอียนด้านนี้น่ะครับ ขอไม่เลือกดีกว่า 

 

"แน่ใจแล้วนะครับ" 

 

"อาห่ะ"ผมกดเลือกสิ่งที่อยู่ตรงหน้าก่อนที่แผ่นสี่เหลี่ยมจะลอยขึ้นมาก่อนจะซ้อนเข้าหากันแล้วผสมจนเกิดแสงวาบมาจนต้องปิดตาหนี 

 

"นี่คือตัวแทนของผม สามารถตอบคำถามผมได้ตลอดและถ้าคุณตายเมื่อไหร่คุณจะพบผมอีกครั้ง"ผมลืมตาขึ้นมาก่อนจะพบกับกระต่ายขนดำน่ารักจนผมตื่นเต้นคว้ามันมาลูบทันที หูยยย มีปีกด้วยยย น่ารักเว่อร์~~ 

 

"เข้าใจแล้ว" 

 

"งั้นผมขอให้คุณหลับตานะครับ ผมจะนับหนึ่งถึงสาม" 

 

หนึ่ง..... 

 

 

สอง........ 

 

 

สาม............ 

 

 

 

พรึ่บ!! 

 

"อ๊ะ!!"ร่างของผมหล่นลงจากที่ๆนั่งอยู่จนเสียวท้องน้อยวูบวาบ ผมกอดกระต่ายของผมแน่นก่อนที่จะหลับไป 

 

T.B.C. 

 

คุณโตเกียวเขาแสบซ่านะจ๊ะนะแจ๊ะ อิอิ  

 

ไม่มีอะไรมากนอกจากเซ็กส์ตลอดทุกช่วง เขาแค่เก็บแต้มเฉยๆน่าาาา มีมาด้วยกับการฆ่าแกคงและคำปรึกษามากมาย ถ้าอย่างนั้นก็ไปติดตามชม เอ้ย อ่านกันต่อเนาะ  

 

ปล ทุกคอมเม้นต์ย่อมเป็นกำลังใจต่อนักเขียนเป็นอย่างมาก//ขอบคุณค่ะ 

 

❤️❤️❤️❤️❤️ 

 

Start: Mon, 1 June, 2020 

End: Sun, 18 October, 2020 

แสดงเพิ่มเติม

รีวิว (0)

เรื่องนี้ยังไม่มีรีวิว