หัวใจไมดัส

"เข้าเขตวินสตันแล้ว อีกหน่อยคงถึงปราสาท" เสียงชายแก่ๆพูดในขณะที่พินต้าเริ่มได้สติ

"ท่านว่าเราจะขายมนุษย์หญิงผู้นี้ได้เท่าไรกัน" เสียงหญิงแก่ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงกำลังประเมินค่า

"มากอยู่ล่ะ คิงแห่งวินสตันชอบเลี้ยงมนุษย์ไว้ดูเล่นอยู่เเล้ว ครั้งนี้เราได้หน้าตาที่แปลกไปจากเดิมด้วย เห็นพวกนั้นบอกว่าหน้าตาแบบนี้เรียกว่าคนเอเชีย เป็นอีกเผาพันธุ์หนึ่งของมนุษย์โลก" พินต้าพยายามจับใจความการสนทนาของสองสามีภรรยา เธอกำลังจะโดนเอาไปขายให้คิงแห่งวินสตันอะไรนั้น นี่มันยุคไหนเเล้วทำไมยังมีการขายตัวอยู่อีกเนี่ย

เสียงรถลากหยุดลงผ้าม่านที่เคยปิดบังไว้ถูกกระชากออกด้วยชายเเก่คนที่จับตัวเธอมา ชายแก่กลึงจูงกลึงลากตัวหญิงสาวเข้าไปในปราสาทวินาทีที่ประตูบานใหญ่ถูกเปิดออก พินต้าสัมผัสได้ถึงอากาศเย็นยะเยือกแผ่ซ่านออกมา ไอความเย็นทำให้เธอกระชับผ้าคลุมเข้าหาตัว

" คิงแห่งวินสตัน ข้านำนางมาขายให้ท่าน" ชายแก่เเละภรรยาคุกเข่าลงพร้อมทั้งพลักพินต้าให้นั่งด้วย

คิงแห่งวินสตันตามที่ชายแก่เรียกกำลังเดินตรงมาทางนี้ ด้วยท่าทีที่สง่างาม ชุดสีดำทำให้ผิวของเขาขาวราวกะหิมะ ปากสีแดงสดนั้นตัดกับผิวขาวราวเทพเจ้าเสกสรรค์ พินต้าจองมองเหมือนโดนมนต์สะกดรู้สึกตัวอีกทีเขาก็มายืนอยู่ตรงหน้าเธอเเล้ว หญิงสาวละสายตาจากใบหน้าคมคายนั้นไม่ได้เลย ทำไมชั่งมีเสน่ห์น่าหลงใหลขนาดนี้

"เจ้าต้องการเท่าไร"เขาถามชายแก่ด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ต่างจากพินต้าที่ร้อนๆหนาวๆไปทั่วตัว

"ก็ให้ตามสมควรนั้นแหละท่าน"ชายแก่ตอบยิ้มๆ

"ให้ตามที่ต้องการ" เขาหั่นไปบอกชายอีกคนที่คาดว่าน่าจะเป็นองครักษ์ ชายแก่เเละภรรยาเดินตามองครักษ์ออกไป ตอนนี้เหลือเเต่เขาเเละเธอที่ยังจองหน้ากันอยู่ สายตาของเขาชั่งเย็นชาไร้ความรู้สึก เหลือเชื่อเลยว่านี่จะเป็นสายตาที่บุรุษมองสตรี ให้ตายถอะพินต้าแอบเคืองใจอยู่เนืองๆ