“กี่ปีแล้วนะบัว ที่เราไม่ได้เจอกัน ทั้งๆที่บ้านเราสองคน รั้วติดกันแบบนี้”กรภัทร์ถามปทุมทิพย์ออกมา
“ภัทร์จะให้บัวตอบว่ายังไงดีล่ะ ถ้าบัวจำไม่ผิด ก็คงตั้งแต่ จบมัธยมหก”ปทุมทิพย์ตอบออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
“ก็เจ็ดแปดปีเอง ภัทร์กลับมาบ้านทุกครั้ง เดินมาหาบัวที่บ้าน แต่บัวก็ไม่เคยกลับบ้านช่วงเทศกาลเลยนะ จนปีนี้ถ้าภัทร์ไม่โกหกแม่ ว่าภัทร์ทำงาน ไม่ได้กลับบ้าน ก็คงไม่ได้เจอบัวอีก เหมือนปีก่อนๆ เหนื่อยไหมบัว ที่ต้องคอยหลบหน้าภัทร์แบบนี้”กรภัทร์ถาม พร้อมกับลอบมองสีหน้าของเธอ
“ภัทร์คิดมากไปหรือเปล่า มันก็แค่เรื่องบังเอิญเท่านั้นเอง บัวไม่ได้หลบหน้าภัทร์หรอก เพียงแค่ช่วงเทศกาล รถมันเยอะน่ะ แล้วบัวก็กลับบ้านบ่อยอยู่แล้ว เทศกาลก็เลยนอนอยู่กรุงเทพดีกว่า”ปทุมทิพย์ตอบปัดออกไป
“แล้วไหนแฟนล่ะ โกหกแม่มาหลายปีแล้วไม่ใช่เหรอ บอกน้าชบาไปเถอะ ว่าโกหกแกมาตลอด บัวก็ยังเป็นบัวคนเดิมอยู่ดี ที่โกหกภัทร์ไม่เคยเนียนเลย”กรภัทร์แกล้งถามหาแฟนของปทุมทิพย์ ที่เธอชอบบอกกับแม่เสมอ ว่าเธอมีแฟนแล้ว
“ถ้ารู้ว่าบัวโกหกไม่เนียน ภัทร์จะถามให้บัวอายทำไมล่ะ เกศไม่มาด้วยเหรอ คบกันมาเจ็ดแปดปีแล้วนี่ วันนี้จะมาแจกการ์ดบัวใช่ไหม”ปทุมทิพย์พูดยิ้มๆ
“ภัทร์คบกับเกศไม่ถึงปีหรอก เพราะฝืนใจคบไปแบบนั้น เกศเองก็มีคนอื่นด้วยอยู่แล้ว ถ้าวันนั้น ภัทร์ไม่ปฏิเสธใจตัวเอง ป่านนี้ลูกเราคงโตแล้วเนอะ”กรภัทร์พูดออกมาน้ำตาคลอๆ
“ที่วันนี้บัวยังไม่มีใคร บัวไม่ได้รอภัทร์หรอก แต่บัวแค่ยังไม่เจอใคร ที่บัวรักมากเหมือนภัทร์แค่นั้นเอง บัวไปก่อนนะ เดี๋ยวไว้เจอกันใหม่”
เมื่อจบคำพูดของปทุมทิพย์ กรภัทร์ก็ดึงเธอเข้ามากอดทันที