'ฮึก..อึก...พี่รบอย่าทิ้งหนาวไป' ร่างบางร่ำร้องกลางสายฝนที่ตกกระหน่ำ
โดยมีอีกคนยืนมองอย่างสมเพชใช่เขาไม่ได้รู้สึกอะไรเลยสำหรับเขาคนๆนี้ก็แค่ของเล่นฆ่าเวลารอตัวจริงกับมา...แล้วตอนนี้คนๆนั้นก็กลับมาแล้ว
'หึ...มึงหมดประโยชน์แล้วล่ะ..น้ำหนาวคนที่กูรักเขากลับมาแล้ว'
อีกคนพูดเยอะเย้ยแล้วเดินจากไปปล่อยร่างเล็กนั่งร้องไห้คนเดียว
.
.
.
.
.
และหลังจากที่นั้นร่างบางก็ได้ค้นพบความสุขอีกครั้งเมื่อรู้ว่าอีกคนทิ้งสิ่งมีค่าที่สุดไว้ให้เขา
นั่นคือ 'ลูก' เขาเองก็พึ่งรู้ตัวว่าตนมีสภาพร่างกายที่ไม่ปกติเหมือนผู้ชายคนอื่นๆ
แต่มันกลับทำให้คนตัวเล็กรู้สึกพิเศษมากและดีใจที่สุดในชีวิตและหลังจากนี้เขาจะดูแลลูกรักให้ดีที่สุด
โดยไม่มีคนๆนั้นมาทำร้ายจิตใจของทั้งสองแม่ลูกอีกต่อไป