พอคิดว่าตัวเองเริ่มหาเงินได้ด้วยตัวเองก็ไม่รีรอที่จะออกจากบ้านเพื่อยืนหยัดด้วยตัวเองให้ครอบครัวเห็นว่าฉันเองก็สามารถดูแลตัวเองได้เหมือนกัน แต่สุดท้ายดันถังแตกเนี่ยสิ…
ถ้าคิดว่าฉันจะกลับไปง้อพ่อกับแม่ล่ะก็..ขอบอกสั้นๆเลยว่า ไม่-มี-ทาง!! แต่คืนนี้ฉันจะไปนอนที่ไหนเนี่ย โฮฮฮT0T
พระเจ้าจะใจร้ายปล่อยให้สาวน้อยอย่างฉันนอนข้างถนนหรือไงกัน!
ร่างบางที่กำลังทะเลาะกับความคิดของตัวเองอยู่นั่นได้ลากกระเป๋าเดินทางของตัวเธอไปตามทาง ใบหน้าหวานเอาแต่ก้มหน้าเดินงุนงัน ไม่รู้เลยว่าข้างหน้ามีเสาขวางทางอยู่
ปั่ก!
แรงกระแทกบนหน้าผากนั้นถือว่ามีอนุภาพการทำลายล้างระดับหนึ่ง เพราะทำให้เธอถึงกับลงไปนั่งจ้ำเบ้ากับพื้นเต็มๆ
“โอ๊ย…เจ็บๆ”คนตัวเล็กได้แต่ลูบหน้าผากตัวเอง ดวงตาคู่สวยจ้องไปที่เสาอย่างอาฆาตแค้น“เอ๊ะ? Share House งั้นหรอ…”
แต่พอลองมองไปที่เสาดีๆ ปรากฏว่ามีใบประกาศต่างๆ ติดเต็มไปหมด ไม่ว่าจะหาพนักงาน กู้เงิน และตาของเธอนั้นได้จับจ้องไปที่ใบประกาศ ‘Share House’
คนตัวเล็กได้ดึงใบนั้นออกมาเพื่ออ่านรายละเอียดดู ซึ่งมันทำให้เธอถูกใจไม่ใช่น้อยจนต้องรีบวิ่งไปยังจุดหมายอย่างไม่ลังเล ใช้เวลาไม่นานเธอก็มายืนอยู่หน้าเพนท์เฮาส์หลังหนึ่ง
“อ๊ะ!!”ในขณะที่เธอกำลังจะเดินไปที่หน้าประตูก็ต้องสะดุดกับก้อนหินตรงหน้าอย่างไม่ได้ตั้งใจ แต่แทนที่เธอจะล้มลงไปกลับถูกใครอีกคนพยุงขึ้นทัน ไม่สิ ต้องเรียกว่ากอดซะมากกว่า!
เจ้าของอ้อมกอดนั้นดูแล้วอยู่ในช่วงวัยทำงาน แต่งกายสะอาดตา มิหนำซ้ำใบหน้าคมนั้นพูดได้เต็มปากเลยว่า ‘หล่อ’ พอได้ยินเสียงแล้วก็อดไม่ได้ที่จะเขินไม่ได้
“สวัสดีคนสวย เดินระวังๆ หน่อยสิครับ”
“ขะ…ขอบคุณนะคะ…”
“แล้ว…มาทำอะไรแถวนี้ครับ?”
“อะ..เอ่อ…คือฉันเห็นใบประกาศลงว่าที่นี่share houseค่ะ!”
“งั้นหรอกหรอ แล้วเธอชื่ออะไรล่ะ”
“เพรทค่ะ เพรทเซล”
“ยินดีที่รู้จักนะ ฉันมายลอร์ด เจ้าของเพนท์เฮาส์หลังนี้”