รักครั้งนี้ของฆาตกรโรคจิต

ชีวิตคืออะไร?

ณ บ้านหลังเล็กๆหลังหนึ่งบนภูเขาที่ใกล้ๆกลับเมืองหลวงท่ามกลางท้องฟ้าเมฆฝนที่เกรี้ยวกราดแต่บรรยากาศในบ้านดังเช่นพายุ⚡

:โชอิจิผลเกรดออกแล้วใช่ไหมลูกไหนเอามาให้แม่ดูหน่อยสิ^_^

เสียงอันอ่อนโยนของหญิงวัยกลางคนได้พูดกับลูกชายคนเดียวของเธอ

:คะ.....ครับ

เสียงเด็กชายตอบอย่างเบาๆและหยิบกระดาษข้อสอบด้วยมือที่สั่นเทา

:กะ.....กระดาษข้อสอบครับ

:ไหนดูสิลูกแม่ได้เกรดดีไหม?

:นี้กูส่งคนไปเรียนนะไม่ได้ส่งควายไปเรียนกูเสียเงินเพื่อให้มึงได้เรียนโรงเรียนดีๆมึงจะได้เลี้ยงดูกูให้สุขสบาย

เสียงฟ้าร้องฟ้าผ่าดังสนั่นแต่ในใจเด็กชายคงเป็นเสียงแม่ของเขานี้หละที่หน้ากลัวกว่าฟ้าและทันใดนั้นมือของหญิงวัยกลางคนก็คว้าไม้กวาดมาตีเด็กชายอย่างบ้าคลั่ง

:นี้หนะไอเด็กเปรตกูส่งมึงไปเรียนวันๆกูทำงานแทบตายมึงลุกขึ้นมากูจะตีมึงให้ตาย

เธอตีจนเด็กชายสลบไปโดยไม่มีเสียงเล็ดลอดออกจากปากแม้แต่น้อยร่างกายที่บอบช้ำของเขานอนแน่นิ่งภาพตรงหน้าไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกสงสารลูกแม้แต่น้อยเธอลากร่างของโชอิจิออกมาโยนไว้ข้างนอกบ้านท่ามกลางสายฝนที่เย็นจัด

:แม่ครับผมหนาวเหลือเกินแม่ครับผมขอโทษ

เวลาผ่านไป3ชั่วโมงจิตใจของหญิงวัยกลางคนก็สงบเธอเปิดประตูพร้อมถือร่มไปหนึ่งคันเพื่อพาตัวลูกชายเข้าบ้าน

:เจ็บไหมลูกแม่รักลูกมากนะมาๆเข้าบ้านเราเถอะแม่ทำกับข้าวไว้เยอะเลยนะ^_^

ในใจที่บิดเบี้ยวของโชอิจิคิดได้ว่ายิ่งแม่ทารุณเขารุนแรงแค่ไหนนั้นเป็นเพราะแม่รักเขามากนี้คือเหตุผลว่าทำไมโชอิจิถึงไม่ร้อง "แม่ของเขากำลังแสดงความรักจะให้เขาร้องไห้ได้ไง"

:ที่แม่ดุด่าว่าตีลูกเพราะแม่รักลูกนะเข้าใจไหม

ใบหน้าของเธอยิ้มออกมาราวกลับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เช้าวันนี้อากาศครึมๆร่างกายของโชอิจิได้เดินทางไปโรงเรียนอย่างเช่นทุกวัน

:เฮ้ยโชอิจิตัวนายไปโดนอะไรมาเนี้ย

เสียงของเคนยะตะโกนขึ้นอย่างเป็นหวง

:เปล่าไม่ได้เป็นอะไรแค่หกล้มฮ่าๆ

:ซุ่มซ่ามจริงๆฮ่าๆ

โชอิจิกับแม่ต้องย้ายมาอยู่ที่คาซุกะเบะจังหวัดไซตะมะ

เวลาก็ล่วงเลยมา10ปี

โชอิจิได้โตเป็นหนุ่มม.ปลายรูปร่างหน้าตาดีจนทำให้สาวๆที่อยู่โรงเรียนข้างๆพากันมาดูไม่เว้นแต่ละวัน

:ฮอตจังเลยนะนายเนี้ย

เสียงหนุ่มแว่นเคนยะเพื่อนสมัยเรียนประถมที่ย้ายมาเรียนกับโชอิจิพูดขึ้นอย่างอิจฉา

:เอาหน่าเดี๋ยวของนายก็เข้ามานายออกจะหน้าตาดีเรียนก็เก่ง

:ขอบคุณครับเพื่อนที่ปลอบใจชั้นเฮ้อ

เคยยะถอนหายใจอย่างเซ็งๆแต่ทันใดนั้นเอง

:เฮ้ยๆ18นาฬิกาว่ะ

:อะไรของนายเนี้ยยยยยยยยย

โชอิจิมองสาวน้อยผมดำรูปร่างบอบบางอย่สงไม่วางตาและมีเสียงในหัวเขาพูดว่า

:(นี้หละคนนี้หละเหยื่อรายแรกของแก)