เพราะรัก...

"เชี่ย...." ภูผาสะดุ้งเฮือกเมื่อเหลือบตามองเห็นคนที่นอนข้าง ๆ อยากภาวนาให้เป็นฝันร้าย ถ้าไม่ติดว่า "ฝันร้าย"ของเขายังคงเอามือพาดเอวเขาอยู่เลย มิหนำซ้ำยังเอาอะไรมาก่ายต้นขาอีก 

"ว่าไง ทีเมื่อคืนไม่เห็นจะว่าพี่เลยนี่" ธีธัชกระซิบอีกฝ่ายเบา ๆ ไม่พอ ยังงับติ่งหูอีก 

ย้อนเหตุการณ์เมื่อคืนนี้ 

"ทำไมต้องทิ้งเราด้วย" ร่างหนายังคงบ่นไม่หยุด กลิ่นแอลกอฮอล์ผสมกลิ่นเหงื่อทำเอาคนที่พามาใจสั่น อะไรก็ไม่ร้ายเท่ากับขาข้างหนึ่งของคนเมาดันมาล็อกขาเขา แถมห่างจุดยุทธศาสตร์ไม่ถึงคืบ 

"เชี่ยแล้ว ห่างหน่อยเหอะ เดี๋ยวจะมองหน้ากันไม่ติดเอานะเว้ย" ภูผานึกถึงพ่อแก้วแม่แก้ว เหงื่อแตกพลั่กไปหมด แต่เหมือนคำอธิบายจะไม่เป็นผลเมื่ออีกฝ่ายเริ่มจัดการดึงเสื้อผ้าออกจากตัวเองและตัวเขา 

"เอาที่สบายใจเลยมึง" หมอหนุ่มอยากร้องไห้แต่ไม่มีน้ำตาเมื่ออีกฝ่ายเริ่มรุกเร้ามากไปกว่าเดิม และกลายเป็นสิ่งที่เขาเองก็ยินยอมพร้อมใจในที่สุด 

"ภู" เสียงกระซิบเบา ๆ ยามเพลงรักดำเนินไปถึงห้วงสุดท้ายของค่ำคืนนี้ 

"พี่ธี" ภูผาพยายามปรือตามองยามที่อีกฝ่ายเรียกชื่อและหลับสนิทไปในอ้อมแขนของกันและกัน