มิซาโอะ โมริน นักศึกษาวัย19ปี
“ปล่อยฉันไปเถอะนะ.. ฉันกลัวแล้ว ฮึ่ก ฮือ...” หญิงสาวยกมือสั่นเทากราบไหว้ร้องขอเสียงหอบเสียงแห้ง ปากบางยังคงมีเลือดไหลซึมไม่หยุด ร่างบางขดตัวเข้าหากันจนงอ ตามร่างกายมีร่องรอยและบาดแผลจากความป่าเถื่อนรุนแรงจากเขา
ยากูซ่าหนุ่มจ้องมองร่างบางที่ถูกเขาข่มเหงทั้งคืนจนมีสภาพยับเยินด้วยใบหน้าเย็นชา
รอยยิ้มสดใสเมื่อครั้งแรกเจอฉายชัดอยู่ในหัว รอยยิ้มของเธอทำให้เขาหยุดนิ่งจ้องมองคล้ายโดนสะกด...
กำแพงหนาที่เริ่มอ่อนตัวกลับมาตั้งอย่างมั่นคงอีกครั้ง “มิซาโอะ โมริน” เด็กสาวลูกครึ่งไทย ญี่ปุ่น น้องสาวเพียงคนเดียวของ “มิซาโอะ โยชิ” ผู้ชายที่ทำให้น้องสาวต้องตายทั้งเป็น มันทำลายหัวใจของเขา เขาก็จะทำลายหัวใจของมันเช่นกัน...
“ทำไมถึงไม่ฆ่าเธอ” ทันทีที่ขายาวก้าวพ้นประตู เสียงของยูไดก็เอ่ยถามขึ้น
นัยน์ตาสีเทาเข้มแข็งกร้าวขึ้น ตวัดสายตาคมๆไปมองเจ้าของคำถามแต่ไม่ได้เอ่ยอะไรออกไป
“ยากูซ่าต้องไม่มีความรัก...นายท่านอย่าลืมข้อนี้..”
“ฉันกำลังคืนความเจ็บปวดให้ตระกูล มิซาโอะ..” อิซานามิ เรียว เอ่ยเสียงเรียบ
ยูไดมองเจ้านายหนุ่มนิ่ง ดวงตาที่เคยแข็งกร้าวกลับแปรเปลี่ยนวูบไหวอย่างน่าประหลาด
อิซานามิ เรียว ยากูซ่าหนุ่มวัย25ปี
Guest
