นิยายเรื่อง "รอยรักในม่านหมอก" ถูกแต่งขึ้นจากจินตนาการของนักเขียน ไม่ได้มีเจตนาพาดพิงถึงบุคคลใดบุคคลหนึ่ง ทุกตัวละคร ทุกสถานที่ ที่ถูกกล่าวถึงเป็นเพียงแค่การสมมติเท่านั้น
นักเขียนขอสงวนลิขสิทธิ์นิยายเรื่อง "รอยรักในม่านหมอก" ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 ห้ามมิให้ลอกเลียนแบบ ดัดแปลง ห้ามนำเนื้อหาส่วนใดส่วนหนึ่งหรือทั้งหมดไปใช้ในประโยชน์ส่วนตน มิเช่นนั้นจะถือว่าละเมิดสิทธิ์และมีความผิดทางอาญา
นิยามของคำว่ารักสำหรับเธอมีแต่คำว่าเจ็บปวด หัวใจรักที่มีให้เขาถูกทำร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่าตอกย้ำแผลเดิมให้ร้าวลึกลงไปถึงก้นบึ้งของหัวใจ แต่กระนั้นความรักที่เธอมีต่อเขามันก็ยังคงเพิ่มมากขึ้นทุกวันไม่เคยลดน้อยถอยลง
“ตาหมอกเปิดประตูให้แม่เดี๋ยวนี้นะ” คุณอารีรัตน์เคาะประตูเรียกบุตรชายด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ
ในขณะที่เมฆินทร์ก็ได้แต่ถอนหายใจด้วยความเหนื่อยหน่าย ก่อนที่เขาจะปล่อยร่างบางของเจนจิราให้เป็นอิสระ แม้ว่าตอนนี้ไฟราคะในกายของคนทั้งคู่กำลังร้อนระอุ แต่ทว่าก็จำต้องพักยกเอาไว้ก่อนด้วยมีคนมาก่อกวน
“มีอะไรครับแม่” เปิดประตูออกมาถามผู้เป็นแม่ ก่อนจะบดกรามแน่นจนเป็นสันนูนด้วยความโกรธ เมื่อเห็นร่างบางของหวันยิหวายืนซ้อนหลังของนางอยู่
“กลับบ้าน” สั่งบุตรชายออกไปเสียงกร้าว
“อ้าวก็ไหนว่าแม่อยากมีหลานไงครับ นี่ผมก็กำลังจะทำหลานให้แม่อยู่นะครับ”
ได้ยินคำตอบที่หลุดออกมาจากปากของบุตรชาย คุณอารีรัตน์ถึงกับโกรธจนตัวสั่น นางมองหน้าเมฆินทร์ด้วยแววตาตัดพ้อ ก่อนจะหันไปมองหญิงสาวอีกคนที่ยืนอยู่ข้างหลังเขาอย่างนึกรังเกียจ
“กลับบ้านกับฉันเดี๋ยวนี้”
“แม่ครับหยุดบังคับให้ผมต้องทำตามใจแม่ซะทีเถอะ ผมเบื่อ แค่ที่แม่บังคับให้ผมแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รักทุกวันนี้ผมก็ทุกข์ใจเกินพอแล้วครับ”
“ฉันคงทำให้แกเป็นทุกข์มากเลยสินะ งั้นแกก็ด่าฉันสิ ด่าให้อีแม่เลว ๆ คนนี้ให้สำนึกว่าได้ทำความเลวระยำอะไรเอาไว้กับลูกชายของตัวเอง” บอกออกไปด้วยน้ำเสียงปนสะอื้น ก่อนที่หยาดน้ำตาจะไหลรดรินลงมาอาบสองแก้มของนาง
“แม่” เมฆินทร์อุทานเรียกผู้เป็นมารดาเสียงแผ่ว ก่อนจะตัดสินใจบอกให้ปกป้องไปส่งเจนจิราแทนเขา ในขณะที่เขาก็พาผู้เป็นแม่และภรรยากลับไปที่บ้าน
“ผมขอตัวก่อนนะครับ” บอกกับผู้เป็นบุพการีก่อนจะฉุดกระชากหวันยิหวาให้เดินตามเขาไปด้วยความโกรธ
“นังผู้หญิงแพศยาเธอจะจองเวรจองกรรมฉันไปถึงไหนห๊ะ” ตวาดกร้าวออกไปเสียงดังด้วยความโกรธ พร้อมกับใช้มือสากบีบลำคอระหงเต็มแรงไม่มียั้ง
ในขณะที่หวันยิหวาก็ไม่ได้มีท่าทีขัดขืน เธอได้แต่ปล่อยให้เขาระบายอารมณ์ใส่เธอตามที่ใจเขาปรารถนา ก่อนที่ใบหน้าหวานจะเขียวคล้ำเพราะขาดอากาศหายใจ
“โธ่โว้ย” สบถออกมาอย่างคนหัวเสียก่อนจะปล่อยร่างบางให้เป็นอิสระ
“แครก ๆ” หวันยิหวาได้แต่ไอและสูดลมหายใจเข้าไปจนเต็มปอด เมื่อสักครู่เธอนึกว่าจะต้องตายจากผู้เป็นป้าไปเสียแล้ว
“ยิหวาขอโทษค่ะ”
“ออกไป ออกไปให้พ้น” ตวาดกร้าวออกไปเสียงดังอย่างระงับโทสะเอาไว้ไม่อยู่ พร้อมกับคว้างเจกันใส่ข้างฝา แต่ทว่ามันกลับพลาดเป้าไปโดนศีรษะของหวันยิหวาเต็มแรง
“โอ๊ย” ร้องเสียงหลงออกมาด้วยความเจ็บ ก่อนที่เธอจะรู้สึกชาไปทั้งร่าง และรับรู้ได้ถึงของเหลวบางอย่างที่กำลังไหลลงมาอาบแก้มซ้ายของเธอ
Guest
