รักอันตรายของนายสารเลว [ เพรทเซล+คลาร์ก (nc18+) อ่านฟรีก่อนติดเหรียญ

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ 8 ของไรท์แล้วนะคะ ดีใจสุดๆเลยงับ ตอนนี้เป็นเรื่องของน้องเพรทเซลลูกสาวคุณพ่อพิงค์กับคุณแม่ฟางข้าวนั้นเอง ไรท์ฝากติดตามด้วยนะคะ ไรท์ดีใจที่สุดเลยไรท์มาถึงเรื่องที่ 8 แล้วของการเขียนนิยาย และก็กำลังจะก้าวเข้าสู่ 2 ปีกว่าๆกับการเขียนนิยายดีใจมากเลยค่ะ 🎉❤️ ไรท์ขอขอบคุณทุกแรงสนับสนุนและทุกคอมเม้นท์มันเป็นพลังบวกให้ไรท์ในการแต่งนิยายแต่ละตอนจริงๆค่ะ ขอบคุณนะคะรีดส์จ๋าไรท์รักรีดส์งับ🙏🏻💓

‼️ คำเตือน‼️

ห้ามคัดลอกหรือดัดแปลงนิยายน๊า ไรท์มีพรบ. คุ้มครองนะคะ ถ้าหากไรท์รู้ไรท์ดำเนินการจริงๆนะคะ ไรท์มีเพื่อนที่เรียนกฏหมายมานะคะ ได้โปรดกรุณาเห็นใจไรท์ที่แต่งแต่ละตอนๆ ด้วยน๊าไรท์เป็นคนใจดี แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าไรท์จะใจดีให้นำเรื่องที่ไรท์แต่งไปก้อปปี้และเผยแพร่ค่ะ ขอความเข้าใจตรงกันตามนี่นะคะ ขอบคุณค่ะ

------------------เรื่องย่อ-----------------

•เพรทเซล•

"เพรทเซล! เพรท.. แม่ให้มาตาม" ผมมองน้องสาวคนเล็กที่เรียบร้อยที่สุด นี้น้องผมกำลังทำอะไรหน่ะ

"อ่ะ! พิต้าเพรทตกใจหมดเลยเพรทเก็บกระต่ายมาหน่ะสิมันเจ็บขาเพรทสงสาร" ฉันหันไปมองพี่ชายก่อนที่จะตั้งใจพันผ้าปิดแผลให้น้องกระต่ายตัวน้อยที่บังเอิญพบหลังจากที่ชนกับผู้ชายคนนั้น..

"กระต่ายนี้ไปเจอที่ไหน? เพรท! พี่ถามได้ยินมั้ย" ผมจ้องน้องสาวที่นิ่งเงียบเหมือนจะคิดอะไรบางอย่างอยู่

"คะ? อ้อมีคนมาชนน้องเพรทแล้วเพรทก็บังเอิญเห็นกระต่ายตัวนี้นะพิต้า" ฉันตอบพี่ชายก่อนที่จะอุ้มเจ้ากระต่ายตัวน้อยไปวางบนเตียงตุ๊กตาเจ้าหญิงพร้อมกับห่มผ้าห่มผืนจิ๋วให้อีกทีดีนะที่ตอนเด็กเพรทเคยอ้อนพ่อพิงค์ซื้อบ้านเจ้าหญิงให้พ่อนี้ใจดีจริงๆ

"ไปเถอะ ไปกินข้าวกันแม่กับพ่อรอเราอยู่" ผมเดินมาจับแขนเพรทเซลน้องสาวก่อนที่สายตาจะเหลือบมองเห็นรอยสีแดงบนลำคอของน้องสาวตัวเองรอยนิมัน.. พวกเราอายุ17จะ18 จะเข้ามหาวิทยาลัยกันแล้วก็ไม่เด็กแล้วนะทำไมผมจะไม่รู้ว่ารอยอะไร..

"เพรท! เดี๋ยวก่อนน้องไปไหนมากันแน่รอยดูดบนคอน้องมันเห็นชัดมาก ไปหาแป้งปิดซะก่อนที่พ่อกับแม่จะเห็น" ผมดึงแขนน้องสาวให้หยุดก่อนที่จะคาดคั้นเอาคำตอบ

"เพรท.. ฮืออ เพรทไม่รู้นะผู้ชายคนนั้นนะตู่ๆก็ดึงน้องเพรทไปกอด ฮืออ กอดไม่พอเค้าจูบน้องเพรทด้วย พิต้าอย่าบอกพ่อกับแม่นะเพรทกลัว ฮืออ" ฉันร้องไห้กอดอกของพี่ชายของตัวเองแน่นๆฉันเจอเค้าคนนั้น ผู้ชายชุดดำหน้าตาดุแถมน่ากลัวด้วย

"เพรท.. ฮือ.. พิต้าเพรทกลัว"ผมได้แต่ยืนลูบหลังปลอบน้องสาวก่อนที่จะสัญญาว่าจะไม่ได้บอกใครเราจะรู้เพียงแค่ 2 คน

•เพรทเซล•

"ไปนะคะพ่อขาแม่ขาโทรมาหาน้องเพรททุกวันนะคะ ไม่งั้นน้องเพรทจะโทรหาเอง" ฉันหันไปยิ้มให้คุณพ่อกับคุณแม่ก่อนที่จะกอดและหอมแก้มท่านนานๆ ไม่อยากไปเรียนที่เยอรมันนี้เลยอ่ะแต่มันมีเหตุจำเป็นต้องไปนิ

"จ้ะลูก ตั้งใจเรียนนะคนสวยของแม่ไว้แม่จะไปเที่ยวหาหนูบ่อยๆ"

"ฮึกก ลูกเพรท"

"นั้นไงร้องอีกแล้วคนดี โชคดีนะลูกตั้งใจเรียนนะลูกเพรทคนสวยของพ่อ จุ้บ"

"ค่ะพ่อ แม่ขาอย่าร้องเลยนะคะน้องเพรท รักแม่ข้าวนะคะรักมากๆพ่อพิงค์น้องเพรทก็รักมากๆเลยด้วยเหมือนกัน" ฉันบอกพ่อและแม่ก่อนที่จะกอดท่านนานๆก่อนที่จะตัดสินใจเดินเข้าเกต ต้องไปแล้วสินะเยอรมัน

@บนเครื่องบิน

"มาสายจังละ"

"คืออ..เพรท"

"คิดถึงจุ้บๆ มาให้กอดหน่อย"

"แต่นี่มันบนเครื่องนะน้องเพรทอาย"

"อายทำไมจูบก็ทำมาแล้ว หมับห้ามขยับนั่งนิ่งๆให้กอดแบบนี้แหละ"

"น้องเพรท ฮึกก เพรทกลัว"

"กลัวทำไมเธอเป็นเมียฉันจะกลัวไปทำไม"

"ไม่ได้เป็น! เพรทไม่ได้เป็นเออ.."

"เป็นคือเป็น ตอนนี้เป็นว่าที่ต่อไปถึงเยอรมันเธอได้เป็นเมียฉันแน่ๆเพรทเซล"