บทนำ …..
คุณเคยรู้สึกเบื่อมั้ยกับการมีความรักแบบรัก ๆ เลิก ๆ กับคนคนเดียว ! พอคิดได้ก็มาง้อ พอให้อภัยก็กลับไปทำแบบเดิมอีก คุณคิดว่าคุณเบื่อมั้ยคะ สำหรับเรา บอกตามตรงว่า “ ไม่ ! ” ไม่รู้สิ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรที่ทำให้เรายอมผู้ชายคนนี้ได้ขนาดนี้ ทั้งที่ความจริงเค้ามันตัวร้าย ! จะไม่ขอบรรยายแล้วกันนะว่าเค้านะตัวร้ายยังไง เพราะพูดไปสามวันเจ็ดวันก็ไม่จบหรอก !
ปึก !
เคร้ง !!
เพล้ง !!
“กูบอกแล้วไงว่ามันไม่มีอะไร ทำไมมึงไม่เชื่อกูว่ะ !”
เค้าตะคอกเสียงดัง พลางทำลายทุกอย่างที่อยู่รอบข้าง ด้วยอารมณ์ความโกรธ โกรธที่เราถามว่า
“ถ้าไม่มีอะไรแล้วเธอไปอยู่ที่คอนโดผู้หญิงคนนั้นได้ยังไงอ่ะ เธอตอบเค้ามาดิ ตอบมา ! ”
เราพูดเสียงดังเช่นกัน เพราะภาพที่เห็นมันชี้ชัดว่ามันมากกว่าที่เค้าบอกกับเรา ว่ามันไม่มีอะไร
“อย่ามางี่เง่าได้ป่ะเอ็ม ! กูก็บอดอยู่ว่ามันไม่มีอะไร มึงจะให้กูพูดยังไงว่ะ !”
เค้าตะคอกน้ำเสียงดุดันและดังกว่าเดิม
“แล้วรูปที่เค้าเห็นอ่ะมันคืออะไร ผู้หญิงคนนั้นส่งมาด่าเค้าว่าเค้าแย่งเธอมาจากผู้หญิงคนนั้นอ่ะ นี่เค้าแย่งผัวตัวเองจากผู้หญิงคนนั้นที่เค้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอเป็นใครงั้นเหรอพายุ เธอพูดมาดิว่าเค้าแย่งเธออ่ะ พูดมาสิ!”
เราพูดน้ำเสียงสัานเคลือเมื่อมองหน้าคนตรงกน้าที่เริ่มสายแววตามองที่เราด้วยสายตาเย็นชา
“ถ้าจะพูดไม่รู้เรื่องขนาดนี้เราก็เลิกกันเถอะเอ็มม่า มึงเเม่งไม่เคยเชื้อใจอะไรในตัวกูเลย มึงเเม่งทำเหมือนว่ากูกับมึงรู้จักกันวันสองวัน”
เค้าพูดพลางหันหน้าไปอีกทาง ทั้งที่เรากำลังร้องให้เมื่อเค้าพูดคำว่า “เลิกกัน!” ถึงมันจะเป็นการบอกเลิกแบบนับครั้งไม่ถ้วนก็เถอะ แต่เราก็ร้องไห้ทุกครั้งที่เค้าพูดมา !
“ฮึก ทำไมอ่ะ ทำไมทะเลาะกันทุกครั้งต้องจบด้วยคำว่าเลิกกันอ่ะ ทำไม่ต้องชอบพูดคำว่าเลิกกันกับเค้าอ่ะ ทำไมอ่ะพายุ ฮืออ ”
เราปล่อยโฮ่เมื่อพูดจบ ใจเรามันเจ็บทุกครั้งที่เค้าบอกเลิกเรา มันเหนือกับว่าคำว่าเลิกของเค้ามันมีอิทธิพลต่อหัวใจเรา พอ ๆ กับคำว่ารักที่เค้าชอบบอกเราทุดครั้งที่เค้าชอบอ้อน เเละเค้าก็เป็นแบบนี้กับเราแค่คนเดียว ทั้งที่ความจริงเค้าเป็นคนนิ่งเงียบไม่ชอบพูด แต่ไม่ใช่กับเรา….
“……..”
เค้าเงียบมองเรานิ่ง ๆ พร้อมกับถอนหายใจออกมา ก่อนจะหันหลังให้เรา เเล้วเดินออกจากห้องไป ส่วนเรานะเหรอ เฮอะ ! …..เดจาวูอีกแล้ว !
วันต่อมา …..
“ฉันบอกว่ายังไงห๊ะ ! ทำไมแกยังไม่เซ็นให้ฉันอีก แกจะเก็บไว้คนเดียวไม่ได้นะ ฉันเป็นน้าแก ฉันเลี้ยงแกมา ฉันต้องได้ในส่วนที่ฉันควรจะได้ พ่อแม่แกตายไปแล้ว แกควรรู้ไว้สะบ้างนะว่าใครมีบุญคุณกับแก ถ้าไม่มีฉันปานนี้แกได้กลับบ้านเก่าไปนานแล้ว !”
น้ำเสียงโวยวายนี้คือเสียงน้าฉันเองค่ะ ไม่ต้องแปลกใจหรอก ว่าทำไม เพราะฉันเองก็หาคำตอบเรื่องนี้ไม่ได้เช่นกัน หรืออาจจะเป็นเพราะเรื่องเงินในบัญชีธนาคาร ที่เป็นสมบัติชิ้นสุดท้ายที่พ่อกับแม่ทิ้งไว้ให้ก่อนท่านสะจากโลกนี้ไป
“จะเซ็นได้ยังไงล่ะค่ะน้า เงินที่น้าได้จากการขายที่ที่เป็นของแม่ยังไม่พออีกเหรอคะ ?”
ฉันแย่งถาม พลางมองหน้าท่าทีเลิ่กลั่กของคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นน้าแท้ ๆ แต่กลับลังแกเราตั้งเเต่เด็กยันโต !
“มะ…ไม่รู้ล่ะ ยังไมเงินที่เเกถือไว้อยู่ตอนนี้แกก็ต้องเอามาแบ่งฉัน ไม่งั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตื่อน !”
น้าพูดแค่นั้นก่อนจะเดินออกจากคอนโดเราไป ส่วนเราได้แต่นั่งถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายเอื้อมระอากับชีวิตจริง ๆ ถ้าเราตายแล้วเกินใหม่ได้ เราคงไม่มาทำถอนหายใจแบบนี้หรอกว่ามั้ยคะ ?....
สวัสดีค่ะ ขอแนะนำตัวเองก่อนนะ ฉันชื่อ เอ็มม่า ปัทมาศ สุทธิรมาศ อายุ 21 ปี เรียนบริหารปี 3 หน้าตาฉันให้ผ่าน เพราะเราสวย นิสัยดี ออกจะเป็นผู้หญิงเรียบร้อย โกรธง่ายหายไวใจอ่อนขี้อ้อน ชอบทำตัวน่ารัก ๆ เวลาต้องการบางอย่างจากฝ่ายตรงข้าม แต่กับคนที่เราสนิทเท่านนั้นน่ะ ! เพราะเราไม่ได้เป็นที่รักของใครหลาย ๆ แม้แต่เพื่อนเรายังไม่มีเลย ! ถึงเราจะนิสัยดีแต่ก็ใช่ว่าจะมีแต่คนรักคนเอาใจใส่ ก็อย่างที่ได้อ่านมาเมื่อคู่นั้นและ น้าเราเป็นแบบนี้มาแต่ไปนแต่ไรแล้ว จนเราปล่อยทุกอย่าง อยากจะทำอะไรก็ทำเลย แล้วแต่ ! เราไม่ได้อยู่บ้านนะ เพราะเรากับน้าไม่ค่อยลงรอยกัน ส่วนมากก็จะเป็นน้าเรานั้นแหละ เราจึงต้องอาสัยอยู่ทีทคอนโดแทน
เราเป็นลูกคนเดียว ของพ่อกับแม่ ส่วนชื่อว่าอะไรเราไม่ขอพูดถึงแล้วกัน ตอนนี้ท่านจากเราไปนานแล้วค่ะ เรารู้แค่ว่าท่านคือพ่อกับแม่ เราได้อยู่กับท่านแค่ตอนเราอายุสามขวบเท่านั้น ! พอท่านจากไป ท่านก็ทิ้งสมบัตที่ท่านมีไว้ให้เรา โดยที่ในพินัยกรรมที่ท่านเขียนขึ้นมานั้น ท่านยกทุกอย่างให้เราทั้งหมดแต่เพียงผู้เดียว เราพึ่งรู้เมื่อตอนเราอายุ 18 ปี แล้วบางอย่างก็ถูกน้าขายไปบ้างแล้ว ขายจนตอนนี้น้ามาทวงเงินที่เรามีในบัญชี ที่เป็นสมบัตชิ้นสุดท้ายที่เรารับมาดูแลเอง นอกเหนือจากโรงงานผ้าที่อยู่จังหวัดเชียงใหม่แล้ว เราก็ไม่เหลืออะไรอีกเลย เพราะน้าแอบขายจนหมด!
แล้วส่วนผู้ชายที่เราคุยด้วยก่อนหน้านั้นก็คือ “พายุ” แฟนเราเองค่ะ เราพึ่งจะคบกันจริง ๆ จัง ๆ ก็ตอนเทอมสุดท้ายของปีที่แล้ว เค้าเป็นทั้งรักแรก และคนแรกของเราเราจึงรักเค้ามาก แหละก็เหมือนจะดี แต่ไม่เลย ! รัก ๆ เลิก ๆ ทะเลาะกันทุกวัน ! หลัก ๆ ก็เรื่องผู้หญิง รองมาก็เรื่องชกต่อย ! ข้อนี้เรารู้ดี ! เพราะตั้งแต่ที่เรารู้จักกันมา เรทก็ไม่เคยเห็นเลยสักวันว่าเค้าจะ มาเรียนเหมือนคนปกติทั่วไป ถ้าไม่มีแผลบนใบหน้าของเค้าสักวันวันนั้นคงเป็นวันที่เรายิ้มกว้างที่สุด ! แต่มันก็เป็นแค่ความคิดของเราไง เพราะจริง ๆ มันไม่ใช่ !
แล้วเราก็ไม่รู้ว่าจะทนกับเขาได้นานแค่ไหนเพราะดูดจากที่เค้าทำกับเราแล้ว บางครั้งใจมันก็ท้อนะ ท้อจนอยากจาะถอย …..
ติ๊ง !
( Phayu : เอ็มม่า เรื่องวันนั้นเค้าขอโทษนะ เค้าใจร้อน เค้าไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนั้นนะครับ )
(Phayu : ดีกันนะ เค้าสัญญาว่าจะไม่ทำแบบเดิมอีก )
เราอ่านข้อความจากไลน์ที่พายุเป็นคนส่งเข้ามา มันเป็นแบบนี้ทุกครั้งหลังจากทีเราทะเลาะกัน แล้วจบด้วยการที่เค้าบอกเลิกเรา แล้วหลังจากนั้น เค้าก็หายไปประมานอาทิตย์หนึ่ง แล้วก็จะส่งข้อความมาขอคืนดีกับเรา ก่อนตัวเองจะมากาเราที่ห้องแบบนี้เสมอ แล้วเราก็ใจอ่อนยอมกลับไปคืนดีกับอค้า เป็นแบบนี้ทุกครั้งจริง ๆ รู้จักกันมา 3 ปี คบกัน 1 ปี 6เดือน เลิกกันกี่ครั้งเรานับไม่ได้……
.
.
.
.
.
ลองดูเฉย ๆ 555555
Guest
