ตู้มม!!!    ปึ้งๆๆๆ!!!

เสียงปริศนาดังขึ้นหน้าเพนท์เฮ้าส์ตามด้วยเสียงเคาะประตูสนั่นหวั่นไหว

เฮนดริกชะงักกึก ตาคมเหลือบมองไปที่ประตูอย่างสงสัย

“ใครวะ?!”

เขาสบถออกมาด้วยความหัวเสียคว้าผ้าเช็ดตัวพันเอวไว้หลวมๆก่อนจะหยิบปืนในลิ้นชักออกมาแล้วย่องเบาไปตามผนังซึ่งไม่ไกลจากประตูห้องนักปล่อยเวณิกานอนทุรนทุรายอยู่บนเตียง

“เปิดประตู! ไอ้เฮนดริก!”    เสียงคำรามลอดผ่านเข้ามา

เงียบ

เฮนดริกยังคงนิ่งไม่ตอบโต้

“ไอ้เวร กูบอกให้มึงเปิดประตู”    บุคคลปริศนาด้านนอกตะโกนอย่างเดือดดาล

ปั้ง! ปั้ง! ปั้ง!

เสียงกระสุนรัวหลายนัด

ประตูห้องพังลงเฮนดริกรีบวิ่งกลับไปหาเวณิกาทันที

ปืนนับสิบกระบอกเล็งมาที่เขาซึ่งยืนตะลึงอยู่อีกฟากหนึ่งของเตียงส่วนเวณิกากำลังนอนหายใจรวยริน

“พวกมึงเป็นใคร?!!”    เขาถามพร้อมยกมือทั้งสองข้างขึ้นเหนือหัวอย่างหมดหนทางเห็นจำนวนผู้บุกรุกแล้วเริ่มใจฝ่อ

ชายแว่นดำสวมชุดสูทสีน้ำเงินเข้มคนหนึ่งก้าวออกมาประชิดเตียงฝั่งตรงข้ามแล้วกระชากแว่นออกเผยใบหน้าหล่อเหลาล้อมกรอบด้วยผมสีน้ำตาลอมทอง นัยน์ตาสีฟ้าเข้ม สันจมูกโด่งรับกับใบหน้าคมคาย ริมฝีปากมีลักษณะเป็นกระจับเล็กน้อย มีรอยโกนหนวดและเคราจางๆ

“แกไม่จำเป็นต้องรู้ว่าฉันเป็นใคร”    ชายแปลกหน้าจ้องมองเฮนดริกเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ

“แล้วมึงบุกมาพังบ้านกูทำห่าอะไร”    เฮนดริกด่าอย่างเหลืออด

“อย่าปากมาก มึงรู้ดีว่ามึงกำลังทำอะไร” 

‘เลนดอฟ’ กวาดตามองไปบนเตียงแว็บเดียวเห็นท่อนล่างของสาวนิรนามมีเพียงกระโปรงผ้าบางคลุมอยู่และกางเกงในถูกร่นลงไว้เหนือหัวเข่า มือแกร่งตลบผ้าห่มคลุมตัวให้หญิงสาว

“มึงมาเสือกเชี้ยไรนี่เมียกู!”     เฮนดริกยังเถียงคอเป็นเอ็นไม่ลดละ

“แน่ใจเหรอว่าเมียมึง ไอ้แมงดา!”     เลนดอฟกระชากปืนออกมาจากเสื้อสูทแล้วฟาดปากเฮนดริกเต็มแรงด้วยความโกรธจัด

พัวะ!

“แน่จริงมึงมาตัวต่อตัวกับกูอย่าหมาหมู่สิวะ!”     เขาคลั่งเป็นหมาบ้าเมื่อปากเปื้อนเลือด

“คนอย่างมึงไม่ได้รับเกียรติขนาดนั้น”     แขกผู้มาเยือนแสยะยิ้มมุมปาก

“มึงจะเอาไงหรือว่าตามมาเป็นหมาหวงก้าง”

พัวะ!

เลนดอฟฟาดปากคนพูดมากอีกรอบ

เฮนดริกไม่ทันตอบโต้ทำได้เพียงยกมือขึ้นเช็ดรอยเลือดตนเอง

“หนาว… หนาว... นีมหนาว”

เสียงคนตัวเล็กบนเตียงดังขัดจังหวะขึ้นเสียก่อน ร่างแน่งน้อยสั่นเป็นลูกเจี๊ยบตกน้ำ แขนเรียวโอบกอดตัวเองแน่น

เลนดอฟเห็นดังนั้นจึงโน้มตัวลงไปบนเตียงช้อนร่างบางไร้เรี่ยวแรงขึ้นมาไว้แนบอก เท้าใหญ่ก้าวยาวๆตรงไปยังหน้าประตู

“ปัดกวาดให้เรียบร้อย”    น้ำเสียงเยือกเย็นกล่าวทิ้งท้ายกับลูกน้องก่อนอุ้มเวณิกาลับตาไป

“เฮ้ยย! มึงจะเอาเมียกูไปไหน เอาเมียกูกลับมาเดี๋ยวนี้!!”    เฮนดริกเดือดพล่านแต่ทำอะไรไม่ได้เพราะโดนกักตัวไว้

“มึงปล่อยกู! ถุ้ย!!!”    เฮนดริกถ่มน้ำลายใส่การ์ดที่จับตัวเองไว้

พัวะ!! พลั่ก!! ปึก!! ปัก!!

เฮนดริกโดนซ้อมปางตายร่างกายเขาบอบช้ำและโชกเลือดทั้งตัว

นัยน์ตาสีเทามองตามหลายฝีเท้าที่พากันเดินออกไปอย่างเคียดแค้น!

 

 

 

*********************

 

นิยายเรื่องนี้สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ ปีพุทธศักราช 2537

ห้ามคัดลอก ดัดแปลง ทำซ้ำ หรือนำส่วนหนึ่งส่วนใดในนิยายไปเผยแพร่

โดยไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของผลงานทุกช่องทาง

หากฝ่าฝืนจะถูกดำเนินคดีตามกฎหมาย

 

***************************

 

 

ฝากคุณเลนกับนีมด้วยนะคะ^^

โดยเฉพาะตอนพิเศษไม่อยากให้พลาดเลย

 

(ฝากเรื่อง 'ตลบรักพรางสวาท' ต่อด้วยค่า)

แสดงเพิ่มเติม

รีวิว (0)

เรื่องนี้ยังไม่มีรีวิว