"นะนายท่าน รีบใส่เสื้อผ้าก่อนเถอะนะคะ"
เมื่อทนต่อแรงกดดันที่อยู่ตรงหน้าไม่ไหวฉันจึงร้องตะโกนออกไปจนสุดเสียง เพื่อหวังที่จะให้เขาได้ละอายบ้างว่าตอนนี้เขากำลังยืนแก้ผ้าเปลือยอยู่ต่อหน้าฉันโดยไม่ได้รู้สึกร้อนรู้สึกหนาวอะไรเลยสักนิดกลับกันเขากลับยิ่งแสยะยิ้มร้ายออกมาบนใบหน้าให้เห็นอย่างชัดเจนเสียด้วยซ้ำไป
"เจ้าไม่ได้ยินที่ข้าสั่งรึยังไงลลิซ เลิกเอามือปิดหน้า ลืมตาขึ้นมามองข้าแล้วก็มาทำหน้าที่ของเจ้าเดี๋ยวนี้!!!"
"กะก็...ฉันไม่เคยที่จะต้องอาบน้ำให้กับใครนี่คะ ฉันอาย"
"อายข้าทำไมกัน หืม...ข้ายังไม่เห็นจะอายเลย ร่างกายนี้ของข้ามันงดงามแค่ไหนเจ้าลองมองมันดูสิ ยังไงซะเจ้าก็จะต้องทำแบบนี้ให้กับข้าทุกวันอยู่แล้ว เดี๋ยวเจ้า...ก็จะชินไปเอง หึหึ"
นี่เขาเอาอะไรมาคิดว่าฉันจะชินกับการทำอะไรแบบนี้ของเขากันล่ะ สิ่งที่เขาพูดมันออกมาดูเหมือนว่าเขาจะไม่สะทกสะท้านอะไรเลยสักนิด
"นายท่าน ได้โปรดดด...."
.
.
.