โซ่ล่ามใจ ....จบ

.....เขาหนีความเจ็บช้ำมาพักใจ.....

.

"พี่ทำแบบนี้ได้ยังไง"

"โซ่...ฟังพี่ก่อน" ชายหนุ่มร่างบางวิ่งออกไปจากคอนโดสุดหรูด้วยความเสียใจ น้ำตาที่ไหลอาบแก้มยิ่งตอกย้ำความเจ็บปวดกับภาพที่เขาเพิ่งเห็นมา

.

.

.

.

.

.....เขาไม่เคยสนใจเรื่องความรัก จนกระทั่ง......

.

"ป้อเลี้ยง...มะใด๋น้อป้าจะได้หันแม่เลี้ยงของไฮ่เฮา"

"บะหันกะบะมี๋กะป้า"

"ป้อเลี้ยงบะคึกหาใผมาอยู่ตวยกั๋นจนแก่เฒ่าเลยก๋า"

"เฮาบะหันความจำเป๋นตี่จะต้องมีจักน๊อย"

.

"ลุงครับ...ลุง " ชายหนุ่มหันซ้ายหันขวา

"ลุงนั่นแหละ...คือพวกผมมาฝึกงานครับวันนี้ต้องมารายงานตัว อ๊อฟฟิศของไร่ไปทางไหนครับ" ชายหนุ่มหันมองนักศึกษา3 คนที่ยืนอยู่ เขาสะดุดตากับนักศึกษาคนที่ยืนอยู่หลังสุดทันที

....น่ารักแฮะ...แต่ทำไมดูเศร้าจัง....

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

นิยายเรื่องนี้ไรท์แต่งจากจินตนาการล้วนๆเลยนะคะ และมีการใช้ภาษาเหนือนิดหน่อย ไรท์ชอบมันฟังดูน่ารักดี ไรท์อาจะใช้ภาษาเหนือผิดๆถูกๆบ้าง #ขออภัยไว้ล่วงหน้าเลยนะคะ

#ขออนุญาตเจ้าของรูปด้วยนะคะ

.

.