Fic Doraemon
- Dekisugi x Nobita // เดคิสุงิ x โนบิตะ NC/R18
#เดคิโนบิ #dekinobi
Note : เป็นฟิคจิ้นเดคิสุงิกับโนบิตะเน้อ แต่ด้วยความอวยขอปักธงที่ไจแอนท์นิดหนึ่งนะจ๊ะ
"แงงง โดราเอม่อน ช่วยฉันด้วย ฮือๆ"โนบิ โนบิตะ อายุ16 ในชุดนักเรียน ม. ปลายเปื้อนฝุ่น วิ่งเข้าห้องตัวเองด้วยความเร็วสูง โยนกระเป๋าทิ้งในห้อง โผกอดเข้าเจ้าหุ่นแมวสีฟ้าแน่น แม้จะผ่านมานานแค่ไหนแต่เพื่อนคนนี้ก็ไม่เคยจากเขาไป
"อะไรๆ โตขนาดนี้แล้วยังร้องไห้งอแงอยู่อีกเหรอ"โดเรม่อนยื่นผ้าเช็ดหน้าให้โนบิตะ "โดนไจแอนด์แกล้งอีกแล้วเหรอ"
"ก็ใช่นะสิ ฮือๆ หมอนั่น หมอนั่น แงงง"โนบิตะร้องโหเสียงดัง โดเรม่อนมองโนบิตะอย่างอ่อนใจ เพราะความอ่อนแอ่ของโนบิตะทำให้โดเรม่อนไม่กล้ากลับโลกอนาคต และตัวเขาเองก็อยากเห็นการเติบโตของโนบิตะด้วย
"แล้วจะให้ฉันช่วยอะไรล่ะ นายก็16แล้วนะ จะพึงแต่ฉันไม่ได้หรอก หัดสู้เองสิ!"
"หา! ให้ฉันไปสู้กับไจแอนด์เนี่ยนะ บ้าหรือเปล่า...หือๆ"โนบิตะร้องไห้เสียงดัง
ไจแอนด์ไม่ว่าจะผ่านมากี่ปีไจแอนด์ก็คือไจแอนด์ที่ชอบแกล้งโนบิตะ แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปคือไจแอนด์ผอมลงมาก เพราะตอนม. ต้นชอบผู้หญิงคนหนึ่ง และผู้หญิงคนนั้นไม่ชอบคนอ้วน ไจแอนด์เลยลดน้ำหนัก แต่ก็แรงเยอะเหมือนเดิม ด้วยผลข้างเคียงที่ส้งผลเคียงข้างคือไจแอนด์ดูหล่อขึ้นมาก จนมีสาวๆห้องอื่นมาชอบเยอะพอตัว
ซุเนโอะ พอขึ้นม. ต้อก็ต้องไปเรียนต่อที่อเมริกา เพิ่งกลับมาเมื่อ 2 เดือนก่อน ซุเนโอะก็ดูดีขึ้นมาก เหมือนดาราคนดังในทีวี และยังควงสาวแทบไม่ซ้ำหน้ากันแต่ละมื้อยังกะอาหาร แต่เสียอย่างเดียวคือยังขี้โม้ ขี้อวดอยู่เหมือนเดิม
ชิสุกะ สอบติดรร. หญิงล้วน ตรงข้ามกับพวกโนบิตะที่อยู่โรงเรียนชายล้วน โชคดีที่โรงเรียนห่างกันไม่มาก และพวกเขาก็อยู่เมืองเดียวกัน ทำให้ได้เจอกันบ่อย
"โดเรม่อน ช่วยฉันทีสิ..."
"ก็ได้ๆ แลเวไจแอนด์แกล้งอะไรนายล่ะ"โดเรม่อนถาม
"หมอนั่นผลักฉัน ต่อยฉันด้วย ดีนะฉันหลบทันนะ หมัดไจแอนด์ก็เลยสวนโดนหน้าซึเนโอะเต็มๆ ฮ่าๆ"
"ก็ดีแล้วนิ นายจะได้ไม่เจ็บตัว"โดเรม่อนพูดยิ้มๆ
"ดีบ้าสิ! ซึเนโอะมันเป็นเบ้ไจแอนด์นะ แงๆ ฉันก็แค่อยากเอาคืนพวกนั้นบ้างนี่ ฮือๆ โดเรม่อนนนนนน"โนบิตะกอดหุ่นยนต์แมวสีฟ้าแน่น พร้อมปล่อยโหเสียงดัง
"แล้วจะให้ฉันทำยังไงล่ะ อ่ะ!! จริงสิ"โดเรม่อนทำหน้าเหมือนคิดอะไรออก ก่อนจะหยิบของวิเศษออกจากกระเป๋าตรงหน้าท้อง นั้นก็คือ
"แท่นแท้น! ที่คาดผมแปลงเพศ"
"ห๊ะ! อะไรของนายเนี่ย โดเรม่อน"
"จำไม่ได้เหรอ ก็ตอนนั้นที่นายใช้ทีาคาดผมครั้งแรกไง"โดเรม่อนถาม
"เดี๋ยวนะ ขอนึกแปป..."โนบิตะทำหน้าครุ่นคิด "อ่อ จริงด้วยตอนนั้นที่ฉะนเปลี่ยนเป็นโนบิโกะหมอนั่นไม่กล้าทำอะไรฉันเลยนิ ขนาดปาบอลใส่หน้ายังไม่โกรธเลย อิอิ"โนบิตะหัวเราะคิกคัก
"เป็นความคิดที่ดีใช่ม้าา"โดเรม่อนยิ้มกว้าง ก่อนจะสวมที่คาดผมแปลงเพศให้โนบิตะ ไม่นานนัก โนบิตะ ก็เปลี่ยนเป็นโนบิโกะ
ผมสีดำขลับยาวถูกรวบมัดเป็นหางม้าสวย แก้มสีแดงอ่อน ปากสีหวาน ชุดนักเรียนชายเปลี่ยนเป็นชุดนักเรียนหญิงทันที
"โนบิ โนบิโกะมาแล้วค่ะ!"
"สมบูรณ์แบบ"โดเรม่อนยิ้ม "ที่นี่ก็ไปแกล้งไจแอนด์คืนกันเถอะ"
"โย้ช!!! เอ๋...แต่ว่านะ..."
"ทำไมเหรอ โนบิตะ"
"ก็ไจแอนด์รู้แล้วไม่ใช่เหรอว่าโนบิโกะคือฉัน แบบนี้ก็ไม่ต่างกันสิ"โนบิตะบอก เพราะตอนใช้ที่คาดผมแปลงเพศครั้งแรก ไจแอนด์ชอบโนบิโกะ ก็เลยยอมทุกอย่าง แต่พอรู้ว่าเป็นโนบิตะก็โดนอัดเหมือนเคย
"นั้นสินะ...จริงด้วย เรามีไอ้นั่นอยู่นี่"โดเรม่อนค้นกระเป๋าวิเศษอยู่สักพัก ก่อนจะหยิบบ้างขงอย่างออก
"กระจกสาวสวย!"
"เอ๋ กระจกสาวสวย?"
"เป็นกระจกสำหรับแต่งหน้าของพวกผู้หญิงนะ ตอนนี้ที่ศตวรรษที่22 ฮิตมาเลยนะ"โดเรม่อนอธิบายของวิเศษ
"แล้วมันใช้ยังไงอ่า"โนบิตะถาม
"ไม่อยากเลย แค่ปรับรูปแบบการแต่งหน้าที่ปุ่มหลังกระจก..."โดเรม่อากดปุ่มบางอย่าง ก่อนจงยื่นให้โนบิตะ "ส่องสิ"
"อย่างนี้เหรอ"โนบิตะส่องกระจก ไม่นานใบหน้าของโนบิตะก็ถูกเติมแต่งสีสันลงอย่างช้าๆ โดยโดเรม่อนปรับการแต่งหน้าให้สมวัย ทำให้โนบิตะดูสวยน่ารักขึ้นกว่าเดิม และไม่แปลก
"สวยจัง..."โนบิตะเผลอชมตัวเอง
"แค่นี้พวกไจแอนด์ก็อาจจะจำนายไม่ได้แล้วล่ะ"
"จริงด้วย"โนบิตะกำมือแน่น ก่อนจะรีบวิ่งออกจากบ้านไปทันที
"เดี๋ยวก่อนโนบิโกะ เอาร่มไปด้วยสิ"แม่ของโนบิตะ(โกะ)ทัก เพราะท้องฟ้าข้างนอกครึ้มมาก และดูเหมือนว่าฝนกำลังจะตก
"ไม่เป็นไร เดี๋ยวหนูมานะคะ"โนบิตะวิ่งเต็มแรงไปที่สนามหญ้า เพราะรู้ว่าทุกเย็นไจแอนด์ ซึเนโอะและคนอื่นๆ(ยกเว้นโนบิตะ) จะมาเล่นเบสบอลที่สนามหญ้าทุกเย็น
"อยู่นั้นเอง"
โนบิตะมองลงไปที่สนามหญ้าที่มีพวกผู้ชายกำลังเล่นเบสบอลอยู่ และที่ขาดไม่ได้คือสาวๆที่มาเชียร์อยู่ขอบสนาม ส่วนมากเป็นแฟนคลับของไจแอนท์ เพราะตั้งแต่ลดน้ำหนัก ก็มีผู้หญิงมาปลื้มความหล่อเถื่อนของไจแอนท์ยอะ และบางส่วนอาจจะเป็นแฟนใหม่+เก่าของซึเนโอะที่ใช้มือปลาไหล และคำคมพูดยอดมา
"ไจแอนทฺ์ามะ!!!!"
"ท่านซึเนโอะ!!!!!!!"
"ชิ น่าอิจฉาชะมัด อืม...แล้วจะแกล้งยังไงดีล่ะ อ่ะ! จริงสิ"โนบิตะหยิบก้อนหินใกล้ๆเท้าขึ้นมา และเขวี้ยงใส่ไจแอนด์ที่กำลังปาบอลเต็มแรง
เฟี้ยววว !
โป๊ก !!
"เฮ้ยๆ ไจแอนท์เป็นไรเปล่า"ซึเนโอะถาม ก่อนจะวิ่งเข้ามาหาไจแอนท์ที่กุมหน้าผากที่แดงขึ้นเรื่อยๆ
"ไม่เป็นไร แค่เจ็บนิดหน่อย"ไจแอนท์อก "ใครกล้าปาหัวฉัน!!!!"
"ไจแอนท์ซามะ!?"สาวๆที่เป็นแฟนคลับไจแอนท์ต่างวิ่งเข้ามาดูอย่างเป็นห่วง
"ยัยนั้นแน่เลย"ผู้หญิงคนหนึ่งชี้มาทางโนบิตะที่ยื่นอยู่บนเนิน
"ไหน!!! พ่อจะต่อยหะ..."ไจแอนท์มองตามอย่างโกรธเคือง แต่ก็เหมือนต้องมนต์สะกด ถึงจะอยู่ห่างมาก แต่ความน่ารักก็ทำให้ไจแอนท์เต้นแรงเป็นครั้งที่ 2
ตึก ตัก
"ใครตำอะไรแถวนี้เหรอ..."ซึเนโอะถามคนอื่นๆ
"ยัยนั้นลอบทำร้ายไจแอนท์ซามะแน่เลย...!!!"ผู้หญิงหลายคนต่างส่งรังสีอำมหิตให้โนบิตะรับรู้
"ยึ้ย!? ซวยแล้วไง"โนบิตะถอยหลังทีละก้าว เพราะแฟนคลับไจแอนท์กำลังเดินเข้ามาใกล้ๆ อย่างไม่ทันตั้งตัว
"จับมันให้ได้ ฉันจะตบหน้าม้านนนน"แฟนคลับที่เหมือนว่าจะเป็นหัวแก๊งสมาคมคนรักไจแอนท์ชี้โนบิตะ ก่อนจะวิ่งนำไป และตามด้วยอีกหลายเสียง
"ได้ค่ะ!!!!"
"จ๊ากกกก ไม่อยู่แล้วววว"โนบิตะวิ่งหนีสุดแรง
"อะ...อ้าว ไปไหนกันหมดเนี่ย สาวๆ เฮ้! เบเบ้"ซึเนโอะตะโกนไล่หลังสาวๆที่วิ่งไล่โนบิตะ ในคราบโนบิโกะ
"ช่างเหอะ ไม่เป็นไรใช่ไหม"เพื่อนคนหนึ่งถามไจแอนท์
"ก็...อืม"ไจแอนท์ยักหน้า ตอนนี้เหมือนสายตาของเขามองไม่เห็นใคร นอกจากใบหน้าที่สวยงามและน่าหลงใหลของผู้หญิงคนนั้น(โนบิตะ)
"แฮกๆ อย่าตามมานะ"โนบิตะตะโกนพวกผู้หญิงที่วิ่งตามมาติดๆ ร่างบางแนบชิดติดกำแพงเพื่อหาที่พัก เพราะเหนื่อย
"ยัยนั้นอยู่ทางนั้น"เสียงหนึ่งดังขึ้นใกล้ๆ
"ซวยแล้ว ต้องหาที่ซ่อ- อืมๆ"โนบิตะถูกมือปริศนาปิดมือ และดึงหายเข้าไปซอกตรอกเล็กๆ ก่อนจะมองกลุ่มผู้หญิงนับสิบวิ่งผ่านไปอย่างใจสั่นๆ
"เธอไม่เป็นไรใช่ไหม"เสียงนุ่มทุ่มที่แสนคุ้นถาม
"ดะ เดคิ..สุงิ"โนบิตะมองเพื่อนร่วมห้อง ที่ควบตำแหน่งศัตรูหัวใจอย่างตกใจ
"ว่าแต่ถูกพวกนั้นตามไล่ทำไมเหรอ"เดคิสุงิถาม
"ก็นะ ก็..เอ่อ...มีเรื่องคิดหน่อยนะ"
ซ่า ซ่าาา
เสียงฝนดังขึ้น พร้อมเม็ดน้ำจำนวนมากที่ตกลงมาอย่างแรง และดูเหมือนจะตกหนักมากด้วย
"ฝนตกนี่ รีบหาที่หลบฝนเถอะ"โนบิตะชวนเดคิสุงิหาที่หลบฝน เพราะไม่อยากเป็นหวัด ยิ่งใส่ชุดของผู้หญิงที่โชว์เนื้อหนัง อาจทำให้ป่วยง่ายก็เป็นได้
"นั้นสิ ดูท่าจะตกหนักมากด้วย"เดคิสุงิใช้มือบังฝนให้โนบิตะ "งั้นไปที่บ้านฉันก่อนไหม อยู่ไม่ไกลหรอก"
"เอ๋! มันจะดีเหรอ...เอ้ย!"โนบิตะถูกเดคิสุงิฉุดให้กึ่งวิ่งกึ่งเดินไปอย่างเร็ว
ไม่นานทั้งคู่ก็มาถึงบ้านของเดคิสุงิ เดคิสุงิเปิดประตูบ้าน ให้โนบิตะเข้าไปก่อนที่ตัวเองจะเป็นคนล็อค ภายในบ้านมืดสนิท เป็นเหมือนเป็นการบอกว่าตอนนี้ไม่มีใครอยู่
"มืดจัง"โนบิตะบ่นอุบ
"พ่อแม่ฉันไปต่างจังหวัดนะ อีก2วันกว่าจะกลับ"เดคิสุงิถอดเสื้อออก และโยนใส่ตระกล้า
"แล้วให้คนไม่รู้จักอย่างฉันเข้ามาจะดีเหรอ"โนบิตะถาม
"คนไม่รู้จัก!? นั้นสินะ อืม...ฉันชื่อเดคิสุงิ ฮิเดโทชิ เธอล่ะ"เดคิสุงิถาม
"ฉะ...ฉันเหรอ อะ อืม โนบิ โนบิโกะ"โนบิตะตอบ "นี่ มองอะไรนะ"โนบิตะถาม เพราะเดคิสุงิมองตัวเองตั้งแต่หัวจรดเท้า เหมือนกำลังสำรวจ...อะไรบางอย่าง
"อะ ปะ เปล่า เปล่า อืม..โนบิโกะอาบน้ำไหม เพิ่งตากฝนมาก ถ้าไม่อาบน้ำจะเป็นไข้นะ"เดคิสุงิหันไปทางอื่น แก้มสองข้างขึ้นสีแดงเข้ม ใจเต้นรั่ว
โนบิตะคงไม่รู้ว่าตัวเองตอนนี้อยู่ในสภาพเช่นไร...ชุดนักเรียนที่ใส่เปียกชุ่ม และด้วยความบางของเสื้อทำให้มองเห็นทะลุเห็นชุดชั้นใน และเรือนร่างบางน่าสัมผัส
"หน้าแดงมาเลย เป็นไข้เหรอ"โนบิตะถาม
"ปะ เหล่าหรอก"
เดคิสุงิให้โนบิตะไปอาบน้ำก่อน โดยให้ใช้ผ้าเช็ดตัวของเขาเอง ระหว่างที่โนบิตะอาบน้ำ เดคิสุงิก็ไปหาเสื้อผ้าให้โนบิตะใส่ ด้วยขนาดตัวของเขาที่สูงขึ้นแทบทุกเดือน ทำให้มีแต่เสื้อผ้าตัวใหญ่
ไม่นาน โนบิตะก็เปลี่ยนมาใส่เสื้อผ้าชุดใหม่ เสื้อตัวยาวกับกางเกงขาสั้นสมัยเด็กของเดคิสุงิ ตามพยากรณ์อากาศว่าอาจจะมีพายุเข้าในเขตนี้ ทำให้ฝนตกหนักมาก และไม่มีท่าที่จะหยุด
"ขอบคุณที่ให้ยืมชุดและก็ข้าวเย็นมือนี้ด้วยนะ เดคิสุงิ..คุง"โนิบิตะพูดยิ้มๆ หลังกินข้าวเย็นฝีมือเดคิสุงิ 'จะว่าไปเราเคยกินอาหารฝีเดคิสุงิแค่ไม่กี่ครั้งนี่น่า'โนบิตะคิดในใจ เพราะส่วนมากเดคิสุงิชวนแต่ชิสุกะ และผู้หญิงคนอื่นๆ ก็เลยทำให้เดคิสุงิเป็นที่ชังของพวกผู้ชาย และโนบิตะก็เป็นหนึ่งในนั้น 'ชิ ไม่เห็นน่าอิจฉาเลย ป๊อปในกลุ่มผู้หญิง เพราะทำอาหารเนี่ยนะ'
"ดูท่ายังไงฝนก็ไม่หยุดตกเลย ตอนนี้เธอคงกลับบ้านไม่ได้แน่"เดคิสุงิบอก
"นั้นสินะ โทรให้โดเรม่อนมารับดีไหมเนี่ย"โนบิตะพึมพำกับตัวเอง จนลืมว่าอยู่ที่บ้านของเดคิสุงิ
"โดเรม่อน..งั้นเหรอ"เดคิสุงิทำหน้างง
"อะ ปะ เปล่าโดรายากิต่างหาก คือแค่รู้สึกอยากกินขึ้นมานะ"โนบิตะแก้ตัวทันที
"อ่อ งั้นเหรอ แต่ที่บ้านฉันไม่ค่อยกินโดรายากินะ แต่มีช๊อตเค้กนะ"เดคิสุงิลุกขึ้นไปหยิบช๊อตเค้กในตู้เย็น และวางตรงหน้าโนบิตะ
"ว้าววว ขอบใจนะ เดคิสุงิ...คุง"โนบิตะยิ้มกว้าง "จะทานแล้วนะค้า"
"..."เดคิสุงิมองโนบิตะที่กำลังกินช๊อตเค้กอย่างเอร็ดอร่อย เดคิสุงิยิ้มให้คนตัวเล็กที่กำลังกินช๊อตเค้กอย่างมูมมาม ครีนสีขาวติดเต็มขอบปาก นึกๆดูแล้วถ้าเป็นอย่างอื่นคงดี
"นี่ หน้าฉันมีอะไรติดเหรอ มองอยู่ได้"โนบิตะถาม
"ปะ เปล่าหรอก แค่เห็นครีมติดนะ"เดคิสุงิสะดุ้งตอบ นิ้วเรียวชี้ขอบปากที่มีครีมติดอยู่ 2-3 ที่
"ตรงนี้เหรอ"โบนิตะใช้นิ้วเช็ดออก
"ตรงนั้นด้วย"
"ตรงนี้เหรอ.."
"ตรงนี้"
"นี้"
"ตรงนี้ต่างหาก"เดคิสุงิยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ก่อนจะเลียครีมสีขาวที่ริมฝีปากของโนบิตะ เพราะระยะห่างไม่ถึงคืบทำให้ทั้งคู่มองเห็นกันอย่างชัดๆ
"..."
"...อะ ใกล้ไปแล้วนะ"โนบิตะผลักเดคิสุงิออก สองมือกุมแก้มสองข้างที่ขึ้นสีแดง 'เจ้าบ้าเดคิสุงิ...เช็ดดีๆไม่เป็นหรือไง'โนบิตะรู้สึกถึงก้อนเนื้อในอกที่เต้นแรงผิดปกติ อาจจะเป็นตกใจที่เดคิสุงิยื่นหน้าเข้ามาใกล้? หรือ เพราะใบหน้าของเดคิสุงิ?
"อะ โทษที เผลอตัวไปหน่อย"เดคิสุงิลูบหัวแก้เขิน เขาเผลอทำบางอย่างตามใจไปหน่อย ถ้าอีกฝ่ายไม่ผลักออก คงมากกว่านี้แน่
"ไม่เป็นไร..."
หลังจากเก็บกวาดอะไรจนเสร็จเรียบร้อยแล้ว เดคิสุงิและโนบิตะก็มานั่งคุยเล่นกันที่ห้องของเดคิสุงิ เพราะอาการเริ่มหนาว
"แล้วก็นะ ไจแอนด์คุงก็เงิบเลยล่ะ...ฮ่าๆ"
"ฮ่าๆ งั้นเหรอ...น่าสงสารแย่เลย"เดคิสุงิยิ้ม "ผู้หญิงที่ชอบกลับชอบผู้หญิงด้วยกัน คงทำใจยากน่าดู"
"ใช่ม้าๆ นี่ๆ แล้วเดคิสุงิคุงมีคนที่ชอบหรือเปล่าล่ะ"โนบิตะถามเดคิสุงิ
"มีสิ"เดคิสุงิพยักหน้าตอบ
"ใครเหรอ บอกฉันได้ไหม"เหมือนสวิตจอมเผือกของโนบิตะจะเริ่มทำงาน 'คงไม่ใช่ชิซูกะหรอกใช่ไหม เดคิสุงิ' "ชิซูกะจังหรือเปล่า"
"ไม่ใช่หรอก"เดคิสุงิส่ายหน้า "ฉันที่ฉันชอบนะ เขา..."
"ทำไมเหรอ"โนบิตะถาม
"ก็ฉันนะ...ชอบเพื่อนของตัวเองนะ"เดคิสุงิตอบ "เป็นเพื่อนกันตั้งแต่ประถมเลยล่ะ...ทั้งน่ารัก ใจดี และร่าเริง ฉันตกหลุมรักเขาทันทีเลยล่ะ
"งั้นเหรอ"โนบิตะยิ้ม รู้สึกโล่งอกที่เดคิสุงิไม่ได้ชอบชิซูกะ "ผู้หญิงคนนั้นคงเป็นคนที่ดีมากสำหรับเดคิสุงิคุงสินะ"
"...ก็คงงั้น นี่ โนบิโกะจัง"เดคิสุงิก้มหน้าลงเล็กน้อย "ถ้าได้อยู่กับคนที่ชอบ โนบิโกะจะทำยังไงเหรอ"
"หือ..?"โนบิตะมองใบหน้าหล่อของเดคิสุงิที่ขึ้นสีแดงเล็กน้อย "ก็คงทำในสิ่งที่อยากทำละมั้ง"โนบิตะตอบ ในหัวคิดถึงตอนที่ชวนชิซูกะไปกินเค้ก แต่ชิซูกะปฏิเสธ เพราะมีเรียนพิเศษเปียโน
"ทำในสิ่งที่อยากทำ? นั้นสินะ"เดคิสุงิมองโนบิตะยิ้ม "ถ้าฉันอยากกอดเขา"
"ก็ทำสิ..."โนบิตะรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดี เมื่อเดคิสุงิเขยิบมานั่งใกล้ๆ มือหนาโอบกอดเอวของเขาแน่น โนบิตะตกใจพยายามแกะมือเดคิสุงิออก แต่ดูเหมือนจะไร้ประโยชน์
"ถ้าฉันอยากจูบเขา"เดคิสุงิถามต่อ
"ก็ทำสิ..."โนบิตะตอบไปส่งๆ เพราะพยายามแกะมือตังเมของเดคิสุงิออก 'เดคิสุงิเป็นคนยังไงกันแน่เนี่ย...!'
"ทำได้สินะ.."สิ้นคำ เดคิสุงิก็ดึงโนบิตะมาจูบทันที และพยายามสอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากนุ่ม
โนบิตะตกใจ เมื่อได้สติก็พยายามดันเดคิสุงิออก แต่ก็เปล่าประโยชน์ เพราะเดิมทีก็เป็นคนแรงน้อยอยู่แล้ว ยิ่งเป็นผู้หญิงกำลังที่มีก็น้อยลงไปอีก
เดคิสุงิดึงโนบิตะเข้ามาใกล้แนบติดกัน ปัดตวัดลิ้นให้อีกฝ่ายตอบสนองความต้องการ เสียงเฉอะแฉะที่เกิดจากการกระทำของคนเดียวดังจนได้ยินชัดเจน ภายในห้องเงียบ
กว่า 3 นาที ที่เดคิสุงิจะปล่อยโนบิตะให้เป็นอิสระจากรสจูบที่ร้อนแรงเมื่อครู่ ใบหน้าสวยแดงก่ำด้วยความอาย สับสน และความรู้สึกอีกมายมาก แค่คนต้นเหตุกลับฉีกยิ้มกว้าง
"ทะ ทะ ทำอะไรของนายนะ ดะ เด คิ สุ สุ งิ"โนบิตะถามเสียงสั่น ถึงตอนนี้โนบิตะจะเป็นผู้หญิง แต่ความรู้สึกภายในก็ยังเป็นชายอยู่ การที่มีผู้ชายด้วยกันมาจูบมันก็...แปลก
"ก็โนบิโกะบอกว่าถ้าอยู่กับคนที่ชอบให้ทำอะไรที่อยากทำนี่"เดคิสุงิยิ้ม "ฉันอยากจูบ ฉันก็จูบ มันผิดตรงไหนเหรอ"เดคิสุงิเอียงคอถามอย่างสงสัย
"ก็...ผะ ผะ"โนบิตะรู้สึกติดอ่างขึ้นมาทันที 'ผิดที่มาจูบฉันเนี่ยแหละ'โนบิตะค้านในใจ
"หือ?"
"ตะ แต่ฉันไม่ใช่คนที่เดคิสุงิคุงชอบสักหน่อย"โนบิตะพูด พรางหันไปมองทางอื่น
"จำไม่ได้ว่าเคยบอกแบบนั้นน่า"เดคิสุงิทำหน้าเหมือนคิดบางอย่าง นั้นยิ่งทำให้โนบิตะรู้สึกหัวเสีย
"ก็ฉัน..."
"ฉันน่ะ ชอบโนบิ โนบิตะ"เดคิสุงิพูดยิ้ม
เหมือนเวลาถูกหยุดลงด้วยของวิเศษของโดเรม่อน ในหัวของโนบิตะตอนนี้พยายามประมวลข้อมูล และคำพูดทุกอย่างเมื่อกี้
'ชะ ชอบ โนบิ โนบิตะ...'
'นั้นมันฉัน(ในร่างชาย)ไม่ใช่เหรอ'
"ละ แล้ว "
"ก็โนบิตะกับโนบิโกะคือคนเดียวกันไม่ใช่เหรอ"เดคิสุงิดึงโนบิตะมากอด
"อะ เอ่อ แล้วรู้ได้ไง ฉันแต่งหน้-"โนบิตะเพิ่งคิดออกว่าตอนนี้อาบหน้าแล้วเครื่องสำอางคงไม่เหลือ ทำให้เดคิสุงิจำได้ "ถ้างั้น...ฉันเป็นผู้ชายนะ เรา..."
"เรื่องเพศมันไม่สำคัญหรอก.."เดคิสุงิพูดเสียงเบา "มันอยู่ที่ความรู้สึกและหัวใจต่างหากล่ะ"
"..."โนบิตะรู้สึกเหมือนก้อนเนื้อกลางอกเต้นแรง จนเหมือนจะเด้งออกมา
ทั้งๆที่ เป็นผู้ชายเหมือนกัน
ทั้งๆที่ รู้แล้ว
ทั้งๆที่...
แต่ทำไมหัวใจมันถึงเต้นแรงขนาดนี้ล่ะ หรือเพราะเป็นผู้หญิงอยู่ ทำให้มีความรู้สึกอ่อนไหวกับผู้ชาย
แต่ถึงยังไงฉันก็ชอบชิซู...กะ
"โนบิตะไม่ชอบฉันสินะ"เดคิสุงิคลายกอดลง สายตามองลงต่ำ คิ้วเข้มตกลงอย่างเห็นได้ชัด "คิดว่าฉันเป็นพวกประหลาดผิดเพศสินะ...นั้นสิ ฉันมันคงน่ารังเกียจจนนายไม่อยากอยู่ใกล้เลยสินะ"
"มะ ไม่ใช่"โนบิตะปฏิเสธ
"จริงเหรอ"เดคิสุงิยิ้ม สองมือกระชับกอดแน่นขึ้นอีก "ถ้าฉันชอบนาย นายจะรังเกียจฉันไหม"
"อะ เอ่อ คงไม่..ละมั้ง"โนบิตะตอบ ก็ไม่ได้รังเกียจอะไรหรอก รู้สึกดีมากกว่าอีก เพราะการมีคนมาชอบ ทำให้โนบิตะรู้สึกเหมือนว่าได้เป็นที่รัก ถึงจะเป็นผู้ชายก็เถอะ
"แล้วถ้า ฉันอยากจูบโนบิตะอีกครั้งล่ะ...ทำได้ไหม"เดคิสุงิถามเสียงอ่อน หน้าแดงนิดๆด้วยความอาย
"...ได้สิ"โนบิตะมองไปทางอื่น เพราะเขิน อาจจะแปลกไปหน่อยที่ยอมให้ผู้ชายมาจูบ แต่ตอนนี้เป็นผู้หญิงคงไม่เป็นไรหรอก "แต่เรื่องนี้ห้า- อื้ม!!"
ไม่ทันที่จะพูดต่อ เดคิสุงิก็ดึงโนบิตะมาจูบอีกครั้ง ลิ้นร้อนสอดเข้าไปฉวยขโมยเอารสหวานภายใน โนบิตะจูบตอบกลับอย่างเงอะงะ แต่กลับดูน่ารัก น่าแกล้งสำหรับเดคิสุงิ
เดคิสุงิค่อยๆดันให้โนบิตะนอนราบลงกลับเตียง โนบิตะที่กำลังเพลิดเพลินกับรสจูบแสนหวาน และร้อนแรง จนไม่ทันรู้ตัวเองว่ากำลังถูกครุกคราม
มือหนาสอดเข้าไปในเสื้อตัวใหญ่ ปลดชั้นในของแม่ที่ให้โนบิตะยืมออก ก่อนจะสอดมือเข้าไปจับบีบอกนุ่ม
โนบิตะรู้สึกแปลกๆ พยายามจับมือเดคิสุงิไว้ เพื่อห้ามไม่ให้ทำอะไรมากกว่านี้ เดคิสุงิยังคงบีบอกนุ่มอย่างสนุกมือ นิ้วเรียวแตะสัมผัสยอดอกสีสวย และบีบเค้นอย่างเบามือ
"อะ อืม!!"โนบิตะพยายามดึงมือเดคิสุงิออก เพราะความรู้สึกที่...ดี มันอาจทำให้เขาคล้อยตามไปได้ เดคิสุงิถอนจูบออก สายน้ำเล็กๆ ที่เชื่อมสองคนขาดออกอย่างน่าเสียดาย
"ทำไมล่ะ.."เดคิสุงิถาม
"มะ มันรู้สึก...ฉัน ฉันกลัว"โนบิตะเอียงหน้าหนี แก้มนิ่มสองข้างขึ้นสีแดงเข้ม ดูน่ารัก เดคิสุงิก้มจูบเบาๆที่แก้มขวา
"ไม่ต้องกลัวหรอก...ฉันจะทำเบามือที่สุดเลยล่ะ"เดคิสุงิยิ้ม ใบหน้าหล่อเท่ กับรอยยิ้มนั้น ทำให้หัวใจของโนบิตะเต้นผิดจังหวะ
เดคิสุงิถอดเสื้อของโนบิตะออก จนเห็นเรือนร่างบอบบางสีขาวน่าสัมผัส นิ้วหนาลูบเล่นที่หน้าท้องนุ่มอย่างสนุกมือ โนบิตะขยับตัวเล็กน้อย
ร่างสูงพรมจูบเบาๆ จากแก้มลงมาที่ลำคอสวย และเนินอกขาว เดคิสุงิดูดเม้มเม็ดสีแดงสวยเหมือนลูกเชอรี่เบาๆ เพราะกลัวโนบิตะเจ็บ อีกข้างก็ยังคงบีบเค้นอย่างสนุก
"อะ อ๊าาา"โนบิตะร้องครางออกมา เพราะความรู้สึกเสียวซ่าน
เดคิสุงิถอดชั้นในส่วนล่างของโนบิตะออก มือหนาจับขาเรียวเล็กแยกออกจากกันเล็กน้อย ก่อนคงใช้นิ้วถูกตามร่องเบาๆ โนบิตะบิดตัวไปมา เดคิสุงิยิ้มรู้สึกพอใจกับอาการตอบสนองของร่างบาง
ร่างสูงค่อยๆสอดหนึ่งนิ้วเข้าไปในช่องทางน่าอายอย่างช้าๆจนสุด และเพิ่มเป็นสอง
"จะ...เจ็บ"โนบิตะหลับตาแน่น สองมือขยุมเสื้อเดคิสุงิจนยับ เพื่อบรรเทาควาเสียงซ่าน "ไม่เอาแล้ว...ฮือ.."
"ทนหน่อยนะ..."ร่างสูงจูบปากนิ่มเบาๆอย่างปลอบใจ "เดี๋ยวมันก็ดีเอง"
เดคิสุงิขยับสองนิ้วเข้าออกเป็นจังหวะช้า เพื่อเตรียมช่องทางให้พร้อมกับกิจกรรมต่อไป ไม่นานเดคิสุงิก็ถอดนิ้วออก สองนิ้วเปียกน้ำเหนียวใส เดคิสุงิเลียอย่างไม่รู้สึกรังเกียจ
"นี่...มันสกปรกนะ"โนบิตะจับมือเดคิสุงิไว้
"หึ ถ้าเป็นของโนบิตะ...ฉันไม่รังเกียจหรอก"เดคิสุงิก้มจูบริมฝีปากแดงเบาๆ ก่อนจะย้ายตัวไปเองไปอยู่ที่หว่างขาของโนบิตะ
"ทะ ทำอะไรอะ"โนบิตะถาม เพราะเห็นเดคิสุงิปลดเป้ากางเกงออก ก่อนจะหยิบแท่งบางอย่างออกมาที่โนบิตะรู้ดีว่ามันคืออะไร "ดะ เดี๋ยวสิ...ฉัน...เอ่อ"
"โนบิตะ..."เดคิสุงิมองสบตาโนบิตะ เหมือนเป็นการบอกความรู้สึกของเขา "ฉันทนไม่ไหวหรอกนะ..."
"เดคิ...สุงิ"โนบิตะมอง ทั้งๆที่ภายในห้องเย็น แต่ใบหน้าคมกลับเปียกชุมด้วยเหงื่อ โนบิตะรู้ว่าเดคิสุงิกำลังทรมาณ เพราะตอนที่โนบิตะเริ่มทำเรื่องน่าอายครั้งแรกก็เป็นแบบนั้น
"ขอร้องนะ..."เดคิสุงิยิ้ม มือหนาจับขาเรียวขาวแยกออกจากกัน พอที่เขาจะแทรกตัวเข้าไปได้ "กอดฉันสิ"
"...อย่างนี้เหรอ"โนบิตะทำตามอย่างว่าง่าย
เดคิสุงิจับแก่นกายของตัวเอง แล้วค่อยๆดันเข้าไปในช่องทางอุ่นที่ได้รับการเตรียมพร้อมมาแล้ว แต่สองนิ้วนั้น มันไม่ใช่ขนาดของจริง ทำให้เดคิสุงิลำบากมากกับการสอดใส่
โนบิตะกอดเดคิสุงิแน่น และกดจิกเล็บบนแผ่นหลังของเดคิสุงิ แต่เพราะร่างสูงไม่ได้ถอดเสื้อ + กับร่างบางเองก็ไม่ได้เล็บยาว ทำให้ไม่ค่อยเจ็บมาก
"อะ อึก จะ เจ็บ"โนบิตะเปลี่ยนจากจิกเล็บมาดึงสื้อของเดคิสุงิแทน เพื่อระบายความเจ็บ "ฮึก อา ฉัน...ไม่เอาแล้ว"
"อย่าร้องไห้สิ"เดคิสุงิเช็ดน้ำตาบนใบหน้าสวยที่กำลังงอแงของหยุด ถ้าหยุดตอนนี้เขาคงไม่ทำตั้งแต่แรก "อีกอย่างนะ ฉันต่างหากที่เอานายอยู่ ไม่ใช่นายเอานะ"
"ง่ะ อย่ามาเล่นมุกเด็ก5ขวบกับฉันนะ..."โนบิตะทุบหลังเดคิสุงิอย่างแรง "อะ อ๊าาา!!"
เดคิสุงิฉวยโอกาศตอนที่โนบิตะทุบเขา ดันแก่นกายเข้าไปจนสุดความยาว โนบิตะตัวสั่นเบาๆ เดคิสุงิก้มลงมาพรมจูบที่หน้าผากเนียน เพื่อปลอบใจ
"อะ อ้า อ๊า ฮา"
"อึก.."เดคิสุงิข่มตัวเอง เขาเหมือนจะเสร็จทุกครั้งที่ช่องทางนุ่มร้อนตอดรัดแน่น
"เด เดคิสุงิ นายแกล้งฉัน...ฮือ"ร่างบางนอนบ่น พรางทุบอกเขา
"ฉันสิ..อึก..ที่โดนนายแกล้ง...ฮ้า"เดคิสุงิเถียงกลับ
ปากโนบิตะบอกว่าเขาแกล้ง แต่การกระทำมันช่างตรงข้าม ช่องทางของโนบิตะบีบรัดแก่นกายของเขาแน่นขึ้นเรื่อยๆ ในใจอยากจะกระแทกแรง เพื่อเป็นการเอาคืน แต่เพื่อไม่ให้โนบิตะเจ็บมากจนต้องร้องไห้ เดคิสุงิต้องทนเพื่อให้โนบิตะชินกับขนาดของเขา
"บะ บ้า.."
"ฉันจะขยับแล้วนะ..."เดคิสุงิยกขาโนบิขึ้นขาหนึ่ง ก่อนจะเริ่มขยับสะโพกกระแทกเข้าไปอย่างแรง
"อ๊าาา อ้า..!"โนบิตะร้องเสียงดัง มือเล็กขยุมเสื้อเดคิสุงิจนยับกว่าเดิม "อ๊าาา อ้า อ้า !!"
"ขอโทษนะ..."เดคิสุงิขยับแก่นกายเร็วขึ้นเรื่อยๆ มือหนาบีบอกนุ่มเร้าอารมณ์ เพื่อไม่ให้โนบิตะเกร็งเกินไป
"อะ อ้า อ๊าาา เดคิ...อื้ม!! สุงิ...ฉัน อ๊าาา!!"โนบิตะออกแรงดึงเดคิสุงิเข้ามาใกล้ มือเล็กจับใบหน้าหล่อเข้ามาใกล้ และจูบปากอย่างเงอะงะ
"อะ อืม.."เดคิสุงิมอบจูบร้อนแรงให้อย่างไม่อดกลั้น เหมือนกับจังหวะในช่วงล่างที่เริ่มหนักน่วงขึ้นเรื่อยๆ
"เดคิสุ...งิ ฉันจะ...อ๊า"โนบิตะมองเดคิสุงิด้วยสายตาที่พร่ามัว
"อึก...โนบิตะ...บอกสิว่านายรู้สึกยังไง..."
"ฉัน...ฉัน...ดี ฉันรู้สึก...ดี อ๊าาา!!!!"โนบิตะกอดเดคิสุงิแน่น เพราะร่างสูงกระแทกแท่งร้อนอย่างแรงจนสุด "อ๊าาา"
"ฉันรักนายนะ...โนบิตะ...อึก อาาา"เดคิสุงิกอดโนบิตะแน่น
"อืมมม อาาา"โนบิตะกระตุกเล็กน้อย เหมือนเป็นการบอกว่าจบกิจกรรมในรอบแรกแล้ว
"..."เดคิสุงิเองก็เหมือนกัน ร่างสูงปลดปล่อยน้ำขาวขุ่นภายในช่องทางร้อน และรีดมันออกจนหมด
เดคิสุงิปัดผมหน้าออก เพื่อให้เห็นใบหน้าสวยหวานชัดๆ ดวงตาของโนบิตะที่มองเขาอยู่ตอนนี้ มันช่างน่าหลงใหลจริงๆ
'นายทำให้ตกหลุมอีกแล้วนะ ...
...จะรับผิดชอบไหวไหมนะ'
สองร่างที่กำลังทำลายความหนาวเหน็บจากอากาศภายนอก ด้วยความร้อนแรงของกันและกัน บทเพลงรักยังคงดำเนินไปเรื่อยๆ เสมือนว่ามันไม่มีจุดจบ
ตอนเช้า
"อืม เช้าแล้วเหรอเนี่ย...โอ๊ย"โนบิตะลุกขึ้นนั่ง มือบางลูบสะโพกเบาๆ "เจ็บชะมัด...เจ้าเดคิสุ...งิ!!!!!"
"อืม เสียงดังจัง ขอนอนต่ออีกรอบได้ไหม..."เดคิสุงิดึงโนบิตะมากอด
"เจ้าบ้า ตื่นนะโว้ย!!!"โนบิตะเขย่าเดคิสุงิอย่างแรง ไม่คิดเลยว่าคนอย่างเดคิสุงิจะขี้เซ้าเป็นกับเขาด้วย
"ก็ได้ๆ"เดคิสุงิลุกขึ้นนั่ง "...โนบิตะ!!!!"ร่างสูงดึงคนตัวเล็กกว่ามากอดแน่น ร่างเปลือยเปล่าแนบติดกัน
"จะ เจ้าบ้า"โนบิตะผลักเดคิสุงิออก แต่กลับถูกกอดแน่นกว่าเดิม "นี่...ถามอย่างสิ"
"หือ อะไรเหรอ"
"นายรู้ได้ไงว่าเป็นฉัน ขนาดไจแอนท์กับซึเนโอะที่เคยเห็นในร่างผู้หญิงก่อนนายยังจำไม่ได้เลย"โนบิตะถาม
"อา น่าอิจฉาพวกนั้นจังน้า..."เดคิสุงิพูดยิ้มๆ มือหนากระชับเอวบางแน่นขึ้น "ฉันดูออกตั้งแต่แรกนั้นแหละ"
"หา!!! จริงอะ ทำไมล่ะ"
"มันอาจจะแปลกๆหน่อยนะ...คือ...เวลาที่ฉันช่วยตัวเองก็จะนึกหน้านายตลอด ทั้งตอนนายเป็นเด็ก เป็นผู้หญิง หรือตอนเป็นผู้ใหญ่ก็ตาม..."ใบหน้าหล่อขึ้นสีแดงอ่อนๆ มันจะฟังดูแปลก แต่ทุกอย่างก็คือความจริง และอาจจะเป็นเหตุผลที่เดคิสุงิจำหน้าโนบิตะได้แม่นที่สุด
"จริงสิ..."เดคิสุงิดึงที่คาดผมแปลงเพศของโนบิตะออก ทำให้ร่างเล็กกลับมาเป็นผู้ชายเหมือนปกติ "ฉันน่ะ ชอบโนบิตะแบบนี้ที่สุด"
"อะ เอ๋..."โนบิตะนอนราบลงกับเตียง ตามแรงผลักของเดคิสุงิ "เจ็บนะ...!"
"ฉันยังไม่เคยยังทำโนบิตะในร่างชายเลยนี่น่า..."เดคิสุงิยิ้มร้าย
"อา...รู้สึกไม่ดีเลยแหะ"
"งั้นขออีกรอบละกันนะ...!!"
"ดะ เดี๋ย-- อื้ม!!!"โนบิตะถูกเดคิสุงิจู่โจมด้วยจูบปิดปากทันที มือหนาลงเล่นไปซุกซนใต้ร่มผ้า "ยะ อย่านะ..."
"ยังไงวันนี้ก็เป็นวันหยุดนะ...เรามาสนุกกันเถอะ"
"ม๊ายยยย!!!!!"
FIN.
จบแล้วจ้า แต่งฟิคโดเรม่อน แนววายเป็นครั้งแรก ไม่รู้จะสนุกไหม ยังไงก็ช่วยคอมเม้นทีนะคะ
Guest
