เมียรสขม(ดราม่า18+)

ต้องขออภัยเป็นอย่างสูงนะคะนวนิยายทั้งสองเรื่องนี้ไรต์อัพสดผ่านมือถือล้วนๆหากมีคำผิดคำซ้ำทักมาบากกันได้นะคะ 

พี่อั๋น (อานนท์ เอนกภิวัฒน์)  

กึ้งๆๆ... 

โครมๆๆๆ... 

เสียงเขย่าประตูบ้านหลังน้อยหรืออันที่จริง ผู้เป็นเจ้าของมักจะถูกพี่ๆและพ่อแม่บุญธรรมเรียกมันว่า"กระท่อมรังหนู" อยู่เสมอตั้งแต่เธอขอพื้นที่ในไร่แห่งนี้ซึ่งมีมากกว่าสองพันไร่ในจังหวัดราชบุรี แต่เธอ...'มิ่งขวัญ จอมเดช' หรือไอ้มิ่งเกรียนนรกแตกของพี่ๆทั้ง7คนก็เลือกพื้นที่เท่า'ขี้ตามด'ที่ทุกคนลงความเห็นว่าเล็กมามาปลูกเป็นพื้นที่ตั้งบ้านนอ็คดาวร์ง่ายๆราคาไม่กี่่่่่่หมื่น เพื่อสิงสถิตรและหมกตัวทำงานที่เธอรักเงียบๆอยู่ที่นี่คนเดียวเพียงลำพัง  

"ใคร?" 

เสียงออกจะห้าวห้วนถามขึ้นด้วยความหวุดหงิดเล็กน้อย หญิงสาวกำลังเขียนนวนิยายเกี่ยวกับแนวสืบสวนอิโรติก18+อยู่แบบได้อารมณ์ต่อเนื่องเหลือบสายตามองนาฬิกานี่ก็ตีหนึ่งเศษๆแล้วยังจะมีใครมาหาตนเองอีกมิ่งขวัญสงสัยเพราะถึงจะแยกออกมาอยู่บ้านน็อคดาวร์หลังนี้คนเดียวก็จริงแต่ก็ใช่ว่าบิดามารดาและพี่ๆจะยอมให้ไปอยู่ไกลจากบริเวณบ้านใหญ่นักเพราะถึงอย่างไรเธอก็เป็นผู้หญิง และ พื้นที่อันกว่างใหญไพศาลนี้ก็มีคนงานต่างด้าวมิใช่น้อยถึงอยากปลีกวิเวกมาดแค่ไหนก็ไกลกันได้แค่เดินไปมากันไม่ถึง15นาที... 

"ฉันถามว่าใคร!" 

ครั้งนี้นี้มิ่งขวัญน้ำเสียงดุเข้มกว่าเดิม เพราะเสียงทั้งเคาะและเขย่าประตูยังดังไม่หยุด 

"พี่เอง" 

มีเสียงตอบกลับมาคล้ายว่าเสียงนั้นจะเมาหนักเอาการอยู่ 

"พี่เองนะใครละพี่เอก พี่อ้น พี่อัน หรือพี่อั้น พี่โอมหรือพี่เอ็มกันละ แล้วมาอะไรกันตอนนี้มันดึกมากแล้วมิ่งจะทำงาน" 

"พี่อั๋น นี่พี่อั๋นเอง" 

น้ำเสียงอ่อแอ่แต่ก็ยังฟังรู้เรื่อง พี่อั๋นหรือ มาได้อย่างไร นั่นคือความคิดแรกที่หญิงสาววัย22คิด อั๋น หรือ'อานนท์ เอนกพิวัฒน์'ซึ่งเขาก็เป็นพี่ชายคนที่5ซึ่งแต่งงานไปเมื่อ6เดือนก่อนและเลือกจะไปใช้ชีวิตครอบครัวกับภรรยาสาวของเขาที่กรุงเทพเมืองฟ้าอมรเองนี่นาซึ่งมิ่งขวัญพอจะรู้มาบ้างว่ามารดาบุญธรรมของตนไม่ปลื้มสะใภ้คนนี้เอาเสียเลยซึ่งอีกฝ่ายก็คงไม่ต่างกััน ดังนั้น พี่ชายคนที่5ที่หญิงสาวเคยสนิทสนมด้วยในวัยเยาว์จึงจำต้องห่างกันไปโดยปริยายแต่... เธอไม่ยักจะรู้ว่าพี่ชายคนนี้กลับมาบ้านเลย หรือเพราะเธอมัวหมกมุ่นกับงานที่รักจนไม่ได้ขึ้นไปกินข้าวบนเรือนใหญ่มาร่วมอาทิตย์ก็เป็นได้จึงไม่ทราบ แต่เอ... ทำไม่พี่อั๋นถึงมาหาเธอในเวลาดึกๆดื่นๆถึงเพียงนี้กันนะ? 

กึ่งๆๆ 

"มิ่งเปิดประตูหน่อย" 

เสียงอ่อแอเริ่มดังอย่างขัดใจที่เรียกนานแล้วแต่คนภายในไม่มีทีท่าว่าจะขยับมาเปิดประตูต้อนรับคนเมาที่ยืนบริจาคเลือดให้กับยุ่งป่าไปหลายยูนิตรแล้วนั่นเอง... 

"กลับไปนอนเถอะพี่อั๋นมิ่งยุ่งอยู่เดี๋ยวเช้าๆค่อยเจอกันที่เรือนใหญ่" 

หญิงสาวบอกปัดเพราะงานตรงหน้ายังอารมณ์ติดพัน อีกอย่างนี่มันก็ดึกมากแล้วถึงจะเป็นพี่น้องบุญธรรมคุ้นเคยกันมาตั้งแต่เธอยังเด็กๆแต่บัดนี้อีกฝ่ายแต่งงานแต่งการไปแล้วอย่างไรเสียมันคงไม่ดีนักฝากพี่สะใภ้จะเกิดมาเข้าใจผิดเรื่องขี้หมูราขี้หมาแห้งให้ต้องมองหน้ากันลำบากใจไปเสียเปล่าๆ 

โครมๆๆๆ 

"เปิดนะมิ่ง! ถ้าไม่เปิดประตูแค่นี้พี่ถีบทีเดียวก็พังแล้วจะเปิดหรือไม่เปิดฮ๊ะ!" 

เอ๊ย...  

คนเมานี่มันทำอะไรได้หน้ามือเป็นหลังเท้าได้ขนาดนี้?....