ติณเวชย์ โภคินทร์
เพียว
อายุ 30 ปี
เด็กที่ถูกทอดทิ้งแต่ได้รับความอนุเคราะห์จากสามีภรรยาตระกูลกาญจนนิธินนท์ ที่อุปการะส่งเสียเลี้ยงดูเขาตั้งแต่อายุ5ขวบ เขารักและเทิดทูนทุกคนในบ้านราวกับพวกเขาเป็นเจ้าชีวิต เขาพร้อมรับใช้เพื่อทดแทนบุญคุณท่านทั้งสองที่ให้ชีวิตใหม่แก่เขา
สีหราห์ กาญจนนิธินนท์
ต้นไผ่
อายุ 25 ปี
ทายาทแท้ๆของตระกูลกาญจนนิธินนท์ เขาไม่เคยชอบพี่ชายต่างสายเลือดคนนี้เลยสักนิด เพราะเขาไม่ชอบให้พ่อกับแม่รักใครอื่นมากกว่าเขา เขาจึงคอยกลั่นแกล้งให้เพียวปวดหัวอยู่เสมอ ไม่ก็ทำให้ร้องไห้อยู่บ่อยๆจนเหมือนเขาเป็นเด็กเกเร
"จะไปไหน...รีบไปเลียแข้งเลียขาพ่อกับแม่ฉันให้ยกสมบัติให้รึไง"
"พี่ไม่เคยคิดแบบนั้น...พี่สำนึกถึงบุญคุณของท่านทั้งสองเสมอ พี่ไม่เคยคิดอยากได้ของที่ไม่ใช่ของพี่"
"เหรอ...ถ้าไม่หวังสมบัติ...ก็คง...หวังตัวฉันล่ะสิ...หึ!...เพี๊ยะ!!"
"ในหัวของนายคงจะมีแต่เรื่องต่ำๆสินะ...ถึงคิดได้แต่เรื่องต่ำๆ" เพียวว่าพลางจ้องหน้าของต้นไผ่ด้วยสายตาแดงกล่ำหลังจากที่เขาตบแก้มน้องชายต่างสายเลือด
"ทำไม!...จะบอกว่ามันไม่ใช่เรื่องจริงเหรอ...นายน่ะหลงรักฉัน...รักจนถอนตัวไม่ขึ้น...แต่จะบอกอะไรให้นะ...คนอย่างฉันไม่มีทางรักคนไร้ค่าอย่างนายหรอก!!"
ผลั่ก!! ต้นไผ่ผลักเพียวล้มก้นกระแทกพื้นหลังจากพูดจาแผดเผาจิตใจของเพียว
"หึ!! น่าสมเพช" ต้นไผ่ยิ้มเย้ยก่อนจะเดินผ่านเพียวที่ยังคงนั่งนิ่งพร้อมกับน้ำใสๆคลอเบ้าตา
"ถ้าวันหนึ่งที่ฉันรู้สึกว่าได้ทดแทนบุญคุณของท่านทั้งสองคุ้มแล้ว ฉันจะไป...ฮึก...ไม่ให้นายต้องมาสมเพชฉันอีก...ต้นไผ่"
ฝากติดตามนิยายเรื่องนี้ด้วยนะจ้าทุกคน ส่วนใครที่ติดตามเรื่องเก่าอยู่ไรท์จะแต่งจนจบแน่นอนจ้าไม่ต้องห่วงนร้าา
Guest
