บทนำ
“เมื่ออีกคนอยากให้อยู่ แต่อีกคนต้องการให้ไป”
“เมื่ออีกคนรักมาก แต่อีกคนกลับไม่รู้สึกอะไร”
“เมื่ออีกคนขอแค่เพียงเสี้ยวความรัก แต่อีกคนกลับให้แต่ความชิงชัง”
“เมื่ออีกคนต้องการ แต่อีกคนกลับผลักไส”
จนในที่สุด ใครอีกคนเริ่มทนไม่ไหวและตัดสินใจถอยห่าง ในขณะที่อีกคนรู้สึกถึงความว่างเปล่าที่คืบคลานเข้ามา ใครอีกคนที่คอยพยายามอยู่ในสายตา ตอนนี้กลับไม่มีอีกแล้ว แม้ว่าในตอนนี้จะต้องการคนข้างกายกลับมาแค่ไหน แต่คนนั้นกลับไม่ได้อยู่ข้างกายเขาอีกต่อไปแล้ว ดังคำกล่าวที่ว่า “เราจะรู้ว่าอะไรสำคัญก็ต่อเมื่อเราไม่มีมันอยู่อีกต่อไปแล้ว ไม่ว่าพยายามไขว่คว้า หรือต้องการมากแค่ไหน หรือต่อให้เราอยากย้อนเวลากลับไปแค่ไหน แต่เราก็รู้ดีแก่ใจว่า เวลานั้น ไม่เคยหวนกลับ”
สายลมพัดเอื่อยๆท่ามกลางทุ่งหญ้าเขียวขจีทำให้ผมสีน้ำตาลอ่อนปลิวไสว ดวงตาสีเขียวเข้มจ้องมองไปยังป้ายหินด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา พร้อมทั้งวางดอกลิลลี่สีขาวไว้ข้างหน้าป้ายหินนั้น พร้อมทั้งลูบไล้ตัวอักษรที่สลักไว้บนป้ายหินนั้น
“หวังว่าท่านจะอภัยให้ข้า องค์ชาย” ชายหนุ่มเอ่ยกับป้ายหลุมศพพร้อมทั้งทำสีหน้าเศร้าสร้อย
“ท่านมิเกล มีคนกำลังมาครับ” ชายหนุ่มผู้สวมชุดสูทสีดำเอ่ยกับชายหนุ่มที่นามว่ามิเกล มิเกลพยักหน้าเล็กน้อยเป็นเชิงรับรู้ ก่อนที่จะลุกขึ้น และมองไปยังผู้มาเยือนที่กำลังเดินเข้ามา
“ยังมาเยี่ยมหลุมศพฉันอีกเหรอไง มิเกล” ชายหนุ่มผมสีบร์อน ดวงตาสีน้ำเงินเข้มจ้องมองมายังมิเกลด้วยสายตาชิงชัง มิเกลไม่เอ่ยอะไรออกมาและเดินผ่านผู้มาเยือนไปเฉยๆ
“อย่าเมินเฉยใส่ข้า มิเกล “ชายหนุ่มเอ่ยกับมิเกลพร้อมทั้งจับต้นแขน มิเกลไว้ มิเกลไม่ได้สะบัดมันออกแต่กลับหันหน้าไปมองชายหนุ่มด้วยสายตาท้าทาย
“คงลืมไปแล้วสิน่ะ ว่าคุณไม่มีสิทธิ์สั่งผมได้อีกต่อไปแล้ว อาณาจักรของคุณล่มสลายและคุณก็ไม่ใช่องค์ชายอีกต่อไปแล้ว ออสติน” มิเกลพูดกับออสตินและสะบัดแขนออกเพื่อให้หลุดจากพันธนาการ
“ใช่ ฉันไม่ใช่องค์ชายอีกต่อไปแล้ว แต่ว่านายยังคงเป็นชายาของฉันอยู่ สัญลักษณ์นั่นเป็นสิ่งบ่งบอกว่า นายยังเป็นของฉันอยู่” ออสตินบอกกับ มิเกลและดึงคอเสื้อของมิเกลลงเผยให้เห็นสัญลักษณ์รูปดาวห้าแฉกอยู่ตรงหัวไหล่ข้างซ้ายของมิเกล
“นายคงจะเจ็บปวดสิน่ะ เมื่อเจอฉัน” ออสตินถามมิเกลพร้อมทั้งยิ้มร้าย มิเกลปัดมือออสตินออกและดึงเสื้อขึ้นพร้อมทั้งความเจ็บที่เล่นริ้วขึ้นมาตรงสัญลักษณ์นั่น
“นายคาดหวังจะให้ฉันอภัยให้นาย แต่นายกลับไปพูดกับหลุมศพของฉันแทนที่จะพูดกับฉันตัวเป็นๆเนี่ยน่ะ”ออสตินถามมิเกลด้วยน้ำเสียงร้ายๆ ทั้งที่เขายืนอยู่ตรงหน้าแท้ๆ แต่มิเกลกลับเลือกที่จะพูดกับป้ายหินนั่นมากกว่าเขา
“ไม่เกี่ยวกับคุณ”มิเกลบอกกับออสตินและมองด้วยสายตาไม่พอใจ กำมือแน่นเพื่อระงับความเจ็บที่บริเวณหัวไหล่ซ้าย มันเจ็บปวดทุกครั้งเมื่อเจอกับชายคนนี้
“ร้อยปีที่ผ่านมามันไม่ได้ช่วยให้นายเรียนรู้เลยเหรอ?” ออสตินเอ่ยถาม มิเกล พร้อมทั้งอัอมมือไปจับใบหน้าที่ขาวซีด มิเกลเลือกที่จะหลบตาออสติน เขาไม่อยากสบกับดวงตาคู่นั้น ดวงตาที่เขาหลงใหลมาตลอด
“นายก็ยังคงเป็นมิเกลเมื่อร้อยปีก่อน ไม่ได้เปลี่ยนไปเลย ทั้งอ่อนแอและน่ารังเกียจสำหรับฉัน” ออสตินบอกกับมิเกลด้วยน้ำเสียงเหยียดหยาม มิเกลหลบตาจึงไม่รู้ว่าออสตินมองตัวเองด้วยสายตาแบบไหน และแน่นอนมิเกลคิดว่าคงไม่พ้นสายตารังเกียจ
“อยากให้ผมฆ่าคุณอีกเหรอไง?” มิเกลเอ่ยถามออสตินพร้อมทั้งเงยหน้าขึ้นสบตาออสติน ออสตินหัวเราะออกมาเล็กน้อย
“นายฆ่าฉันอีกไม่ได้แล้วล่ะ หลังจากนี้ฉันจะฆ่านายเอง” ออสตินบอกกับมิเกลด้วยน้ำเสียงเคียดแค้น มิเกลไม่ได้ตกใจกับคำพูดของออสติน กลับกัน มิเกลยิ้มออกมาเล็กน้อย
“งั้นรออะไรอยู่ล่ะ?” มิเกลถามออสตินด้วยสายตาที่พร้อมยอมตายได้ทุกเมื่อ ทั้งสิ้นหวังและเหน็ดเหนื่อย
“ไม่ใช่ตอนนี้หรอก” ออสตินบอกกับมิเกลก่อนที่จะโน้มหน้าลงมากระซิบข้างหูของมิเกล
“ข้าจะให้เจ้าทรมานอย่างถึงที่สุด ข้าจะให้เจ้าได้ชดใช้ในสิ่งที่เจ้าทำลงไปกับ กับแมรี่ เจ้าจะต้องเจ็บปวดและทรมานจนเจ้าร้องขอความตายกับข้า มิเกล” ออสตินกระซิบข้างหู มิเกลก่อนที่จะผละออก มิเกลมองออสตินด้วยสายตาสิ้นหวังจนออสตินรู้สึกแปลกใจกับสายตานั่น
“แล้วตอนนี้ข้าไม่ได้ทำอยู่หรือไง?” มิเกลเอ่ยปากถามออสติน
“หมายความว่าไง?” ออสตินถาม มิเกลกลับไปด้วยน้ำเสียงสงสัย
“ตอนนี้ ข้าไม่ได้กำลังร้องขอความตายจากท่านอยู่หรอกเหรอ? องค์ชาย” มิเกลถามออสตินอีกครั้ง
“ยังไม่ถึงเวลา เจ้าจะตายก็ต่อเมื่อข้าอนุญาตเท่านั้น และตอนนี้เจ้ายังตายไม่ได้หรอก ชายาของข้า” ออสตินบอกกับมิเกลและเดินไปหยิบดอกลิลลี่ที่วางไว้หน้าหลุมศพขึ้นมา
“คำขอโทษของนาย ฉันไม่รับ” ออสตินบอกกับมิเกลและขยำดอกลิลลี่ก่อนที่จะปาใส่หน้า มิเกลและเดินจากไป มิเกลเอาแต่กำมือแน่นไม่พูดอะไรออกมา ความน้อยเนื้อต่ำใจมันจุกอยู่ที่อกและปล่อยเป็นน้ำตาออกมา มิเกลรีบปาดน้ำตาออกอย่างรวดเร็ว
“กลับ เซบาสเตียน” มิเกลเอ่ยกับชายใส่ชุดสูทสำนามเซบาสเตียนก่อนที่จะหันไปมองป้ายหลุมศพเป็นครั้งสุดท้ายและเดินจากไป บนแผ่นหินมีตัวหนังสือสลักไว้ว่า
AUSTIN TADEO
AUGUST 1893
DECEMBER 1918
(ท่านไม่รู้หรอก องค์ชาย ว่าหนึ่งร้อยปีที่ผ่านมานั้น ข้าทรมานมากขนาดไหน ในทุกๆวันข้าต้องการที่จะตายเพื่อที่จะชดใช้ความผิดที่ข้าได้กระทำต่อท่านไว้ ตลอดหนึ่งร้อยปีที่ข้ามีชีวิต ไม่ได้ทำให้ข้ารู้สึกว่าข้าเป็นคนพิเศษ ข้าเป็นเพียงคนธรรมดาและจิตใจของข้าก็อ่อนแอไปเรื่อยๆตามกาลเวลา โลกใบนี้ได้เปลี่ยนไปมากมาย แต่ข้ายังยึดมั่นกับท่านแต่เพียงผู้เดียว ข้าหวังได้รับการให้อภัยจากท่านต่อสิ่งที่ข้าได้ทำกับท่าน ท่านต้องการให้ข้าได้ทรมานจนเหมือนจะตาย แต่ท่านคงยังไม่รู้ว่า หนึ่งร้อยปีที่ผ่านมานั้น ตัวข้าได้ใช้ชีวิตเหมือนคนตายไปแล้ว)
Guest
