“ละมุนเป็นแค่เด็กในบ้านเป็นเด็กที่เขาเก็บมาเลี้ยงละมุนมีสิทธิ์หึงด้วยเหรอคะละมุนมีสิทธ์เรียกร้องอะไรจากคุณไม่มีแม้แต่สิทธิ์ที่จะคิดว่าคุณเป็นของละมุนด้วยซ้ำ”
คนเจียมตัวเอ่ยออกมาทั้งน้ำตาด้วยน้ำเสียงสั่นพร่าเบาหวิวร่างกายไร้ซึ่งเรี่ยวแรงจะต่อต้านหัวใจบีบรัดไปด้วยความเจ็บปวดจนไม่อยากที่จะเต้นอีกต่อไป ไม่ใช่ว่าไม่รู้สึกในยามที่เห็นเขาโอบกอดผู้หญิงคนอื่น
“ทั้งที่ฉันเต็มใจเป็นของเธอนะเหรอละมุน”
เพราะตั้งแต่จำความเขาก็กลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตที่แทรกซึมเข้ามาบงการและครอบครองหัวใจเธอตลอดจนวันหนึ่งที่ความอ่อนไหวเข้าครอบงำโดยมีคำว่ารักเป็นพื้นฐานเธอตกเป็นของเขาทั้งกายเเละใจโดยสมบูรณ์กลายเป็นสิ่งต้องห้ามที่หอมหวานเป็นความผิดติดตัวที่เธอคิดเสมอว่ามันไม่ถูกต้องและไม่เหมาะสมเป็นความลับที่เธอซุกซ่อนไว้ให้อยู่ลึกที่สุดของหัวใจไม่กล้าที่จะเปิดเผยออกมาให้ใครได้รับรู้
Guest
